ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ των 5 δευτερολέπτων. Τι μέρος λόγου είναι ο Ματέο Ρέντσι; Είναι ένας σοβαρός Τσίπρας.

Ο δήμαρχος Φλωρεντίας είναι νέος και φωτογενής, φοράει επίσης μπουφανάκι με κουκούλα όπως παλαιότερα ο Αλέξης, αλλά μην μπερδεύεστε με τη σημειολογία: η ιταλική Αριστερά είναι πολλά χρόνια μπροστά από τους συριζαίους. Αιχμή του Δημοκρατικού Κόμματος που είναι η μετεξέλιξη του Κομμουνιστικού Κόμματος –του θρυλικού «Πι Τσι» –ο Ρέντσι είναι ο άνθρωπος της στιγμής. Ή, μάλλον, του τριμήνου. Καταλύτης στην κρίση που έφερε την έξοδο του Ενρίκο Λέτα από την πρωθυπουργία, ο Ρέντσι ζητάει την εντολή και τα παίζει όλα για όλα έως τις 25 Μαΐου. Η κίνηση έχει ρίσκο αλλά και λογική. Δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο στην πολιτική από το να είσαι θεατής. Και το δίδυμο Μπερλουσκόνι – Γκρίλο σκιάζει τις ευρωεκλογές με ό,τι θα συνεπάγεται η διπλή άνοδος της δημαγωγικής Δεξιάς με τον μηδενισμό των αντιευρωπαϊκών δυνάμεων.

Ο Ρέντσι είναι ακριβώς το είδος της Αριστεράς που δεν έχουμε εμείς. Μιας Αριστεράς ανθρώπινης που όμως καταλαβαίνει ότι η κοινωνική πολιτική περνάει από την ανταγωνιστικότητα και ότι, σε περιβάλλον παγκοσμιοποίησης, την ανταγωνιστικότητα την κρατάς μόνο απελευθερώνοντας την οικονομία. Δεν γίνεται αλλιώς να τα βγάλεις πέρα με τους Κινέζους, τους Ινδούς και τους άλλους που έχουν ισοπεδώσει το εργατικό κόστος ενώ μπορούν να παίζουν με τα νομίσματά τους. Η αλήθεια είναι ότι μόνο η Αμερική, με την πολιτική χρήματος της Fed, κατάφερε να πιάσει τις ανερχόμενες οικονομίες από τον λαιμό. Ο Ρέντσι θέλει πιο εύκολες ιδιωτικοποιήσεις, πιο ελαστικές απολύσεις, πιο μικρές ασφαλιστικές εισφορές και πιο πολλές περικοπές δημοσίων δαπανών. Δεν γίνεται αλλιώς. Αν δεν έχεις οικονομία δεν μπορείς να έχεις κοινωνική πολιτική –ή, μάλλον, αφήστε το: δεν μπορείς να έχεις πολιτική απασχόλησης. Είναι η λογική του σοσιαλισμού της αγοράς.

ΤΡΕΙΣ μήνες έχει ο Ρέντσι έως τις ευρωεκλογές. Αλλά το πολιτικό διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο και αφορά και την Ευρώπη. Καθώς οι τεχνοκράτες –Μόντι και Λέτα –δεν μπορούν, η ιταλική Αριστερά μπαίνει στο γήπεδο. Η μάχη δεν είναι χαμένη. Δεν είναι τυχαίο το ανεβοκατέβασμα των ιταλικών ομολόγων μεταξύ εξόδου Λέτα και εμφάνισης Ρέντσι. Ο τελευταίος αρέσει στις αγορές. Γιατί είναι ρεαλιστής. Και γιατί δεν πουλάει φύκια. Βεβαίως, η Ιταλία έχει παράδοση δεκαετιών μιας Αριστεράς που τολμά. Από τον Παλμίρο Τολιάτι και την αυτονομία του έναντι της Μόσχας έως τον Ενρίκο Μπερλινγκουέρ και τον ευρωκομμουνισμό. Από τον Μάσιμο Ντ’Αλέμα έως τον Ματέο Ρέντσι. Καμία σχέση με μια Ελλάδα που έζησε τον ακρωτηριασμό του Εμφυλίου και μετά μια Αριστερά δορυφόρο της Σοβιετικής Ενωσης με αποτέλεσμα την απολίθωση του Περισσού. Αλλά και η νεότερη γενιά, τύπου Τσίπρα, έχει πέσει στον εύκολο λαϊκισμό των υποσχέσεων, στην αμφίσημη αντιευρωπαϊκή ρητορική –εν πολλοίς, σε μια πολιτική που είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας . Δεν έχει την παραμικρή σχέση ούτε με την Ευρώπη ούτε με τον κόσμο. Δεν έχει επίσης την παραμικρή τόλμη.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: η οδυνηρή διαπίστωση ότι η ατυχία της Ελλάδας συναρτάται με την κακή ποιότητα του πολιτικού προσωπικού της ισχύει και προς τα αριστερά.

Τελευταία Νέα