Σε ένα πρόσφατο υπερατλαντικό ταξίδι του, ο ιταλός συγγραφέας και αρθρογράφος Γκαμπριέλε Ρομανιόλι σκότωνε την ώρα του στο αεροπλάνο χαζεύοντας ένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία της κινητής τηλεφωνίας. Το ενδιαφέρον του έγινε πιο ζωηρό όταν στην οθόνη εμφανίστηκε το πρόσωπο της Χέντι Λαμάρ. Αυστριακή ηθοποιός εβραϊκής καταγωγής, η Λαμάρ ήταν μια πανέμορφη γυναίκα που είχε βρει τη δύναμη να αφήσει πίσω της όχι μόνο τον ναζισμό αλλά και τον αυταρχικό σύζυγό της. Ηταν, όμως, και μια σπουδαία επιστήμονας. Τόσο σπουδαία, ώστε στάθηκε αρκετό να παρατηρήσει την κίνηση των πλήκτρων του πιάνου για να κατασκευάσει το 1942 την πρώτη συσκευή αναπήδησης συχνοτήτων. Σήμερα, η ιδέα της βρίσκει ευρεία εφαρμογή στις ασύρματες επικοινωνίες.

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, το πρόσωπο και η εφεύρεση της Χέντι Λαμάρ επέστρεψαν στη μνήμη του Ρομανιόλι όταν πληροφορήθηκε ότι ένα κορίτσι 14 ετών στην πατρίδα του πήδηξε από τον δέκατο όροφο ενός εγκαταλελειμμένου ξενοδοχείου έπειτα από μια σειρά υβριστικών μηνυμάτων που είχε δεχθεί στο Διαδίκτυο. Την έλεγαν Νάντια. Μια φωτογραφία της που δημοσίευσε η Ρεπούμπλικα τη δείχνει να κάθεται σταυροπόδι και να στηρίζει το κεφάλι της στο χέρι της. Τα μάτια της μοιάζουν θλιμμένα. Να ήταν αυτή η θλίψη ο λόγος που αυτοκτόνησε; Φταίει η εύθραυστη ψυχολογία της ή εκείνοι που την καλούσαν να δώσει τέλος στη ζωή της; Ή μήπως φταίνε εκείνα τα δύο αδέλφια από τη Λετονία, τα οποία δημιούργησαν μια ιστοσελίδα για εφήβους όπου μπορούν να ειπωθούν τα πάντα και να ειπωθούν ανώνυμα;

Ο καθένας μπορεί να επιλέξει την απάντηση που θέλει. Κανένας όμως δεν μπορεί να αγνοήσει το βάρος της ανθρώπινης βαναυσότητας στα βήματα που οδήγησαν τη Νάντια στο εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο. «Δεν είμαι καλά» έγραφε εκείνη στο ask.fm. «Να αυτοκτονήσεις, τσούλα» απαντούσε κάποιος. «Είσαι καθυστερημένη και χοντρή με μεγάλο κώλο» προσέθετε άλλος. Η Νάντια αυτοτραυματιζόταν στα χέρια. «Τι θα κάνεις το καλοκαίρι για να μη φαίνονται οι πληγές;». Η Νάντια κάπνιζε. «Κάνεις ότι καπνίζεις αλλά δεν κατεβάζεις τον καπνό. Κάνεις ότι έχεις κατάθλιψη για να τραβήξεις την προσοχή. Είσαι αξιολύπητη». Η Νάντια δεν κρυβόταν. «Τι θα έκανες τώρα αν μπορούσες;». «Θα αυτοκτονούσα». Η λεκτική βία των νέων χωρίς πρόσωπο –παρατηρεί ο Γκαμπριέλε Ρομανιόλι –ξεχύνεται με την ίδια φυσικότητα που βγαίνει το νερό από τη βρύση. Ολοι έχουμε γνωρίσει τη σκληρότητα των 15 χρόνων γιατί την έχουμε ζήσει. Ας μην κάνουμε λοιπόν τους έκπληκτους όταν εκδηλώνεται. Αλλά πρέπει να κάνουμε κάτι για να μη δείχνει στις Νάντιες όλου του κόσμου το κενό που χάσκει από κάτω τους.

Τελευταία Νέα