Η διαιτησία δεν είναι το πλέον εύκολο επάγγελμα στον κόσμο. Ειδικά στην Ελλάδα, ο όρος «διαιτητής» είναι συνώνυμο με το «ζην επικινδύνως». Κυρίως γιατί οι πιέσεις είναι πολλές, η αμφισβήτηση μεγάλη και οι γκρίνες στην ημερήσια διάταξη.

Ωστόσο, άλλο όλα αυτά και εντελώς διαφορετικό αυτό που συμβαίνει με τους ρέφερι στα δημοφιλέστερα αθλήματα. Το πρόσφατο περιστατικό με την επίθεση στο μέλος της ΚΕΔ, Γιάννη Τσαχειλίδη, κοντά στο σπίτι του στο Παλαιό Φάληρο, ξεπερνά τα όρια. Στον κ. Τσαχειλίδη (ορίζει τους διαιτητές στη Β’ Εθνική) επιτέθηκαν με σπρέι ενόσω βρισκόταν στο αυτοκίνητό του· γλίτωσε σχεδόν από θαύμα και όπως λέει στους κοντινούς του ανθρώπους: η επίθεση (πρέπει να) σχετιζόταν με τα διαιτητικά θέματα, καθόσον ανοιχτά μέτωπα δεν έχει στις λοιπές δραστηριότητές του. Μόλις πριν από λίγες ημέρες έγινε εμπρηστική επίθεση στο μαγαζί του διαιτητή του μπάσκετ Ζαβλανού. Στο ποδόσφαιρο, όμως, οι κρίκοι της αλυσίδας είναι αμέτρητοι. Κάποτε πυρπολήθηκε η σταθμευμένη μηχανή του (επόπτη) Καρατζίκα κι ενώ έπαιζε σε ματς αθηναϊκού πρωταθλήματος. Στο μάτι, οι λεγόμενοι «άγνωστοι» έβαλαν το μαγαζί του Δαλούκα, τον φούρνο του Κωνσταντινέα, ενώ επιθέσεις δέχθηκαν οι Σιδηρόπουλος, Καλύβας (της ΚΕΔ) και άλλοι διαιτητάνθρωποι. Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Ξεφεύγει. Ναι μεν υπάρχουν καταγγελίες και έρευνες, ουδέποτε όμως αποδείχθηκε το παραμικρό ή βρέθηκε κάποια άκρη.

Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει πως οι διαιτητές είναι άμοιροι ευθυνών και δεν κάνουν λάθη. Αλλωστε, το γεγονός πως απουσιάζουν από κάθε σπουδαία διεθνή διοργάνωση επιβεβαιώνει ότι διανύουν κακό φεγγάρι. Ζουν στον μικρόκοσμό τους, νοιάζονται για τα συμφέροντά τους και αφήνουν σε δεύτερο πλάνο τη βελτίωση του χώρου τους.

Ολα τα ανωτέρω δεν μπορούν να αποτελούν δικαιολογία για επιθέσεις και άθλιες συμπεριφορές εναντίον τους. Γιατί όσο βρίσκονται υπό καθεστώς φόβου, τόσο τα λάθη θα είναι πιο χτυπητά και θα συνεχίζεται ένας φαύλος κύκλος δίχως τέλος.