Αναζήτηση
Στο ριμέικ της ταινίας «Απατεώνες και τζέντλεμεν» που γύρισε το 1988 ο Φρανκ Οζ, ο απατεώνας Στιβ Μάρτιν προσπαθεί κάποια στιγμή να πείσει έναν γάλλο αστυνομικό επιθεωρητή να τον αφήσει ελεύθερο. Το επιχείρημά του είναι ότι έχει πέσει θύμα της ζήλειας μιας γυναίκας. «Με έπιασε με άλλη», του λέει. «Ελα τώρα, Γάλλος είσαι, ξέρεις από αυτά!». Αλλά ο επιθεωρητής δεν εντυπωσιάζεται. «Γαλλικό είναι να πηγαίνεις με μια άλλη γυναίκα. Το να σε πιάνουν είναι αμερικανικό», απαντά.
Τη σκηνή θυμήθηκε στο περιοδικό Νιου Γιόρκερ ο Αλεξάντερ Στιλ με αφορμή τη «σύλληψη» του γάλλου προέδρου έξω από το διαμέρισμα όπου είχε περάσει τη νύχτα του με την ηθοποιό Ζιλί Γκαγέ και τη μεταχείριση που του επιφύλαξε ο γαλλικός Τύπος. Για τον αμερικανό δημοσιογράφο προκύπτει ένα βασικό ερώτημα: μήπως αμερικανοποιείται η γαλλική ζωή; Ή μήπως η διαφάνεια που εξασφαλίζει το Διαδίκτυο εξουδετερώνει την παραδοσιακή αξία της γαλλικής διακριτικότητας; Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε είναι ότι συμβαίνουν και τα δύο.
Το βέβαιο, από τη μια, είναι ότι η Γαλλία έχει αφήσει πίσω της την εποχή κατά την οποία σχεδόν όλο το Παρίσι ήξερε ότι ο Μιτεράν είχε μια κόρη εκτός γάμου, αλλά απέφυγε να συζητήσει το θέμα ακόμη και όταν πατέρας και κόρη κατέληξαν στο εξώφυλλο του Παρί Ματς. Στην περίπτωση του Ολάντ, οι πρώτες φήμες για την κρυφή σχέση του προέδρου έκαναν την εμφάνισή τους στο βαθύ Ιντερνετ. Το Παρίσι δεν το πολυσυζητούσε. Αλλά όλοι ήξεραν ότι ήταν θέμα χρόνου να γίνει εξώφυλλο στο Κλόουζερ.
Το επόμενο πεδίο σύγκρισης για τον αμερικανό δημοσιογράφο είναι οι συνεντεύξεις Τύπου. Στην πραγματική, στο Μέγαρο των Ηλυσίων, ο γάλλος πρόεδρος δέχθηκε μόλις έξι ερωτήσεις για το θέμα. Στην υποθετική, στον Λευκό Οίκο, ο αμερικανός ομόλογός του θα είχε δεχθεί πραγματικό βομβαρδισμό ερωτήσεων. Και σε αυτές θα περιλαμβάνονταν δύο πολύ βασικές: Σε ποιον ανήκει το διαμέρισμα στο οποίο συναντούσε ο πρόεδρος την ερωμένη του; Ηταν αλήθεια ότι η ερωμένη του είχε διοριστεί μέλος μιας κρατικής επιτροπής; Ολα αυτά, όμως, θα γίνονταν σε κλίμα απόλυτης υστερίας. Και ο αμερικανικός Τύπος θα μετρούσε με μανία φιλάργυρου τα τρομερά «ψέματα» του προέδρου.
Η Γαλλία δεν θα φτάσει ποτέ σε αυτά τα επίπεδα υστερίας. Ο γάλλος φίλος του Αλεξάντερ Στιλ μπορεί να έχει και δίκιο όταν του λέει ότι «η ιστορία θα έχει ξεχαστεί σε δεκαπέντε ημέρες». Οι γάλλοι πολιτικοί, όμως, πρέπει να αποφασίσουν εάν θα συνεχίσουν να προφυλάσσουν την ιδιωτική τους ζωή ή θα τη χρησιμοποιούν στις προεκλογικές τους εκστρατείες, όπως έχουν αρχίσει να κάνουν τα τελευταία χρόνια. Γιατί αυτό κι αν είναι πολύ «αμερικανικό».
