Ας βγούμε για λίγο από τα ελληνικά σύνορα κι ας προσπαθήσουμε να δούμε με την άνεση του εξωτερικού παρατηρητή ένα σενάριο που συζητείται όλο και περισσότερο στη Γαλλία και ανησυχεί όλο και περισσότερο την Ευρώπη: το κόμμα της Μαρίν Λεπέν, κόρης του ακροδεξιού, ρατσιστή και αρνητή του Ολοκαυτώματος Ζαν-Μαρί Λεπέν, κατακτά την πρώτη θέση στις ευρωεκλογές του ερχόμενου Μαΐου. Γίνεται; Στη χώρα του Βολταίρου, του Ζαν Ζορές και του Καμύ; Δεν γίνεται.

Το θέμα ξεκίνησε από μια δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε τον περασμένο Οκτώβριο στο περιοδικό «Νουβέλ Ομπζερβατέρ» και έφερνε το Εθνικό Μέτωπο πρώτο με ποσοστό 24%. Ανάμεσα σ’ εκείνους που το πίστεψαν ήταν φυσικά και η ίδια η Μαρίν Λεπέν, που άρχισε να οργανώνεται για τη μεγάλη χρονιά. Κι επειδή γνωρίζει ότι η πολιτική είναι σε μεγάλο βαθμό ζήτημα εντυπώσεων, αποφάσισε να «χτυπήσει» και μια άλλη εκλογική αναμέτρηση, που θα διεξαχθεί δύο μήνες νωρίτερα: τις δημοτικές εκλογές. Φώναξε λοιπόν χθες τους ξένους δημοσιογράφους στη Ναντέρ και τους ανακοίνωσε ότι θα κατεβάσει υποψήφιους σε 500 πόλεις, τρεις φορές περισσότερες απ’ όσες στις προηγούμενες εκλογές, το 2008. «Εφθασε το τέλος του διπολισμού στη γαλλική πολιτική ζωή», τόνισε.

Η 45χρονη δικηγόρος γνωρίζει ότι πολύ δύσκολα το κόμμα της θα κατακτήσει μια μεγάλη πόλη (με εξαίρεση ίσως το Περπινιάν). Αυτό που επιδιώκει, ενόψει του μεγάλου στοιχήματος των ευρωεκλογών, είναι να πείσει τους Γάλλους ότι ηγείται μιας «εναλλακτικής δύναμης» που μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση και να την ξανακάνει δυνατή. Πώς θα γίνει αυτό; Με την αποχώρηση από την ευρωζώνη και τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την παραμονή ή όχι της Γαλλίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. «Το μόνο που περιμένω από το ευρωπαϊκό σύστημα είναι να εκραγεί», δήλωσε χθες στους ξένους δημοσιογράφους.

Είναι δυνατόν ένα αξιοσημείωτο ποσοστό του πληθυσμού να έλκεται από τέτοια αναχρονιστικά συνθήματα, να πιστεύει δηλαδή ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης μπορεί μια χώρα να τα βγάλει πέρα μόνη της; Στην πραγματικότητα, όχι. Οι Γάλλοι μπορεί να διάκεινται όλο και πιο αρνητικά απέναντι στις Βρυξέλλες, εξακολουθούν όμως στη συντριπτική τους πλειοψηφία να υποστηρίζουν το ευρώ. Η άνοδος του Εθνικού Μετώπου αποτελεί κυρίως προϊόν της δυσαρέσκειας από τους Συντηρητικούς και της απογοήτευσης από τους Σοσιαλιστές. Γίνεται αυτά τα συναισθήματα να οδηγήσουν στην εκπλήρωση του ύψιστου ονείρου της Λεπέν, να περάσει δηλαδή στον δεύτερο γύρο των επόμενων προεδρικών εκλογών και, γιατί όχι, να εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας; Της χώρας του Βολταίρου, του Ζαν Ζορές και του Καμύ; Δεν γίνεται.

Οι Γάλλοι –γράφει ο Φιλίπ Κρικί στο «Νουβέλ Ομπζερβατέρ» –μπορεί να μην έχουν πια μεγάλη εμπιστοσύνη στο κράτος, στην πολιτική ή στον πρόεδρό τους, αλλά η Γαλλία δεν προτίθεται να βυθιστεί στον μηδενισμό. Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε το ίδιο και για την Ελλάδα.

Τελευταία Νέα