Ψηλά στη γη της Ικαρίας, εκεί όπου οι ντόπιοι ξυρίζουν τις πλαγιές και φτιάχνουν τους μπαχτσέδες τους σε αναβαθμίδες, η 83χρονη Καλλιόπη Λυγερή ακόμα περιμένει. Είναι η θεία του Χριστόδουλου Ξηρού, του πολυϊσοβίτη για την υπόθεση της 17 Νοέμβρη που παραβίασε τους όρους άδειάς του από τη φυλακή και καταζητείται. Ελπίζει ότι ο ανιψιός της θα παρουσιαστεί στις Αρχές, ακόμη και μετά την εκπνοή της διορίας.
Την ίδια προσμονή έχουν κι άλλοι συντοπίτες της στην Ακαμάτρα Ικαρίας, το χωριό όπου γεννήθηκε ο Χριστόδουλος Ξηρός το 1958. «Μπορεί να πάει απόψε να παραδοθεί», λέει ένας παλιός γείτονάς του. «Κουταμάρα έκανε. Ισως αλλάξει γνώμη», προσθέτει ο 59χρονος συγχωριανός του Κωνσταντίνος Στεφανάδης.
Τελευταία φορά τον είδαν στο χωριό στα τέλη του καλοκαιριού. Εχοντας λάβει άδεια από τις φυλακές, ο καταδικασθείς έξι φορές σε ισόβια και επιπλέον 25 χρόνια επισκέφθηκε την Ακαμάτρα, βάφτισε ένα κοριτσάκι και γλέντησε με φίλους του. Η βάφτιση, όπως τονίζουν οι ντόπιοι, ήταν σε κλειστό κύκλο. Προς τιμήν του διοργανώθηκε αργότερα μια μικρή εκδήλωση γνωστή ως Χριστοδούλεια στο χωριό, η οποία γίνεται κάθε χρόνο ανελλιπώς μετά τη φυλάκισή του. Τα τραπέζια στήθηκαν στην κεντρική πλατεία και όποιος ήθελε συνεισέφερε λίγα χρήματα για να βοηθήσει τον Ξηρό στα προσωπικά του έξοδα. «Εδινες πέντε με δέκα ευρώ. Για να έχει χρήματα να σε πάρει από τη φυλακή ένα τηλέφωνο. Δεν ενίσχυες την τρομοκρατία», λέει ο κ. Στεφανάδης.
ΞΑΝΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. Η Ακαμάτρα απέχει πέντε χιλιόμετρα ανάβασης από τον Εύδηλο, το δεύτερο μεγάλο λιμάνι του νησιού. Γνωστή σε παραθεριστές για το αυγουστιάτικο πανηγύρι της και το παράξενο όνομά της (λέγεται ότι προέρχεται από μια τοποθεσία όπου ξαπόσταιναν και χασομερούσαν οι άνδρες όταν μετέφεραν νερό), δεν είχε ακουστεί τόσο πολύ πριν από το 2002. Μετά τη σύλληψη του Σάββα Ξηρού και αργότερα του μεγαλύτερου αδελφού του Χριστόδουλου, δημοσιογράφοι και κάμερες πολιόρκησαν το χωριό.
Η Καλλιόπη Λυγερή, αδελφή της μητέρας των Ξηρών, Μοσχούλας, θυμάται πως τότε χτυπούσε ασταμάτητα το τηλέφωνό της. Τώρα ξαναζεί αντίστοιχες ημέρες. Μπορεί δημοσιογράφοι ή αστυνομικοί να μη φάνηκαν, αλλά ο ανιψιός της έγινε και πάλι πρώτο θέμα στην επικαιρότητα. «Τα επαναφέρουν όλα. Είμαι στενοχωρημένη», λέει. «Μιλούν στα κανάλια για φόνους και ληστείες. Δεν πιστεύω ακόμα ότι ο Χριστόδουλος σκότωσε άνθρωπο. Φοβάμαι όμως τώρα που βγήκε έξω και δεν επιστρέφει μήπως τον »χάλασαν»». Εννοεί ότι μπορεί κάποιος να τον σκότωσε. Αυτή είναι μία από τις εκδοχές που επαναλαμβάνουν και άλλοι κάτοικοι της Ακαμάτρας.
Η άλλη –και πιο δημοφιλής –είναι αυτή της εκούσιας, πρόσκαιρης εξαφάνισης του Ξηρού «για να γίνει ντόρος με το όνομά του». Τρεις κάτοικοι του χωριού που μίλησαν στα «ΝΕΑ» αλλά ζήτησαν να μην μπει το όνομά τους εκτιμούν ότι ο Χριστόδουλος Ξηρός παραβίασε τους όρους της άδειας για να ακουστεί και πάλι. «Μέχρι και η Αμερική, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, μιλάει γι’ αυτόν», λένε. Ωστόσο αναγνωρίζουν ότι θα ήταν ανώφελη αυτή η πράξη γιατί εάν επέστρεφε πιθανόν να μην του δίνονταν εύκολα άλλες άδειες.
ΤΑ ΕΡΓΑ. Οι διηγήσεις στην Ακαμάτρα για τη ζωή του Χριστόδουλου Ξηρού εκεί δεν διαφέρουν από τις μαρτυρικές καταθέσεις φίλων και συγγενών του στη δίκη της 17Ν το 2006. Τότε είχαν μιλήσει για την εμφάνιση του Ξηρού στο νησί, τη δημιουργία ενός ξυλουργείου, τη συμμετοχή του στο πανηγύρι, το διάστημα που διετέλεσε ταμίας του πολιτιστικού τους συλλόγου.
Το 2000 άρχισε την κατασκευή ενός εργαστηρίου μουσικών οργάνων, σε οικόπεδο που φέρεται να ανήκει στη μητέρα του, σε μια πλαγιά αντίκρυ του κυρίως χωριού. Η θεία του, φίλοι του και ένας γείτονάς του υποστηρίζουν ότι το έχτισε με δάνειο, όχι με κοινοτική επιδότηση όπως έγραψαν «ΤΑ ΝΕΑ» της περασμένη Πέμπτης. «Εάν είχε γίνει με κοινοτικά κονδύλια θα το γνώριζα από τη θητεία μου στην τοπική κοινότητα. Αλλοι κι άλλοι πήραν επιδοτήσεις, όχι όμως ο Ξηρός», λέει ο κ. Στεφανάδης. Το διώροφο κτίριο ολοκληρώθηκε το 2002, αλλά ο Ξηρός δεν πρόλαβε να το αξιοποιήσει καθώς συνελήφθη. Σήμερα το χρησιμοποιεί ένας φίλος του, αλουμινάς, ως αποθήκη.
Ο χώρος όπου παρουσιάζονταν επί σειρά ετών έργα που φιλοτεχνούσε στη φυλακή είναι τώρα κλειστός. Εκεί είχαν φιλοξενηθεί ρολόγια τοίχου και ξηρόμετρα (μετρητές υγρασίας), ενώ η θεία του Καλλιόπη Λυγερή θυμάται επισκέπτες να της ζητούν την άδεια για να φωτογραφίσουν τα ξύλινα χειροποίητα καράβια του. «Σαν πανηγύρι ήταν η εκδήλωση όταν ήρθε και πάλι το καλοκαίρι», λέει. «Δεν ήταν μόνο ντόπιοι, αλλά και πολλοί ξένοι που συμμετείχαν. Ηθελαν να τον δουν».
Αναζήτηση
