Μεγάλη πέραση έχει αυτές τις ημέρες στο Διαδίκτυο ένα βιντεάκι από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας. Οσο πλησιάζει η Πρωτοχρονιά, κοντεύει να ξεπεράσει τα δύο εκατομμύρια «χτυπήματα» και λέει περίπου τα εξής: «Είχα ένα μαύρο σκυλί. Το όνομά του είναι κατάθλιψη. Κάθε που κάνει την εμφάνισή του νιώθω άδειος και χάνω στροφές. Το μαύρο σκυλί με κάνει να δείχνω μεγαλύτερος από την ηλικία μου. Εξαφανίζει όσα συνήθως μου δίνουν χαρά, καταστρέφει την όρεξή μου, μασάει τη μνήμη μου και την ικανότητά μου να συγκεντρώνομαι. Μαζί του, ό,τι κι αν κάνω, χρειάζεται υπεράνθρωπη προσπάθεια. Μυρίζεται την όποια αυτοπεποίθηση έχω και τη διώχνει μακριά. Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να μη με πάρουν είδηση και να μη γίνω αντικείμενο κριτικής».

Το ξέρω καλά αυτό το κατοικίδιο. Το παρακολουθώ χρονιάρες ημέρες, κυρίως, να ξύνει τις νυχάρες του στις μεσοτοιχίες, ν’ ανεβοκατεβαίνει ασκόπως με το ασανσέρ, να μαγαρίζει το καλύτερο πιάτο, να πιάνει τη βολικότερη θέση στον καναπέ, να περνάει φραααπ κάτω από την εξώπορτα σαν το χαρτάκι με τα κοινόχρηστα. Ξέχασα να σας πω ότι αυτό το τρισχαριτωμένο pet δεν αναγνωρίζει αφεντικό, ούτε χαμπαριάζει από χάδια και προστάγματα, γιατί απλούστατα αυτό είναι που κρατάει το λουρί, αυτό και τη φόλα.

Κι από το κρύο και από τους αστέγους και από τη μαύρη ανεργία κι απ’ όλα αυτό το σκυλί είναι που με φοβίζει περισσότερο. Οι ψυχιατρικές δομές υποχωρούν στην αλαφιασμένη χώρα και δεν αποτελούν πια προτεραιότητα για κανέναν. Γι’ αυτό, αν το δείτε, αν σας κουνήσει την ουρά του, μείνετε ακίνητοι και σκεφτείτε μόνο αυτό: θα γαβγίσει λίγο και μετά θα φύγει.