ΤΟ 2012 το ερώτημα ήταν αν η Ελλάδα θα πάει στη δραχμή. Δεν πήγε. Το 2013 η απορία ήταν αν θα αντέξει η κυβέρνηση. Αντεξε. Το 2014 ο προβληματισμός είναι αν θα έχουμε εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ τις προεξοφλεί. Το κυβερνητικό επιτελείο υπενθύμισε ότι η θητεία αυτής της κυβέρνησης λήγει το 2016. Και εκεί βρισκόμαστε.

Υπάρχει, φυσικά, και άλλη απάντηση στον προβληματισμό. Ασφαλώς και θα έχουμε κάλπες το 2014. Είναι το μόνο σίγουρο. Μόνο που θα είναι αυτοδιοικητικές και ευρωεκλογές. Το παράξενο είναι ότι ουδείς προετοιμάζεται σοβαρά για αυτές. Μια άλλη αιθαλομίχλη που δεν οφείλεται στα τζάκια αλλά σε αδράνεια ένθεν κακείθεν καλύπτει το προεκλογικό τοπίο. Ποιοι θα είναι υποψήφιοι στους μεγάλους δήμους και τις περιφέρειες; Παραμένει άγνωστο προς το παρόν, καθώς ούτε η μία πλευρά ούτε η άλλη έχει φανερώσει τις προθέσεις της. Αν, βέβαια, υποθέσουμε ότι έχει διαμορφωμένη στρατηγική.

Το κενό πολιτικής έσπευσαν ήδη να εκμεταλλευθούν ο Καμίνης, ο Μπουτάρης –και ο Κασιδιάρης. Ειδικά στην Αθήνα είναι άγνωστο αν η ΝΔ θα πάει με «σοφτ» ή «σκληρό» υποψήφιο. Δεν είναι κάτι χωρίς σημασία. Ακριβώς όπως η επιλογή σκληρού ή μαλακού μείγματος ελαστικών προσδιορίζει τον αριθμό των πιτ στοπ στη Φόρμουλα 1, έτσι και η επιλογή σκληρού ή μαλακού υποψηφίου από τη ΝΔ στην Αθήνα επηρεάζει τις συμπεριφορές ψηφοφόρων που εκτείνονται σε μια οριζόντια γραμμή που ξεκινάει από τον Κασιδιάρη και φθάνει ώς τον Καμίνη.

Η αδράνεια αυτή είναι, ομολογουμένως, παράξενη. Η προβολή του αποτελέσματος των ευρωεκλογών επάνω στις αυτοδιοικητικές θα παίξει μεγάλη σημασία τον Μάιο. Οπως θα παίξει και η αποχή. Φυσικά, το πολιτικό μικροκλίμα της περιόδου εκείνης θα επηρεάσει. Αλλά και πάλι το ποια θα είναι τα πρόσωπα θα μετρήσει για το αν και ποιοι ψηφοφόροι θα πάνε να ψηφίσουν ή όχι. Το λογικό θα ήταν να «δείξει» κανείς τους υποψηφίους του από νωρίς. Και είναι μια λογική που ισχύει εξίσου για την κυβέρνηση, όπως και για την αξιωματική αντιπολίτευση. Και αυτό γιατί θα αλλάξει την ατζέντα. Οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγει από τον ψυχαναγκασμό τού να λέει κάθε δέκα ημέρες κάτι για την οικονομία που θα το μετανιώσει αργότερα. Ενώ για την κυβέρνηση θα είναι ένας χρήσιμος αντιπερισπασμός από τα φορολογικά, το πετρέλαιο και διάφορες άλλες δυστυχίες της πολιτικής της.

Παρ’ όλα αυτά, σαν τον λαγό που είναι μαγνητισμένος από τα φώτα του οχήματος, τόσο οι μεν όσο και οι δε φαίνονται αποσβολωμένοι από την επικαιρότητα. Αλλά και από τις απαιτήσεις της εποχής. Στην κυβέρνηση –και ειδικά στο Μαξίμου –έχουν τις υποχρεώσεις της ελληνικής προεδρίας. Δεν είναι λίγο. Στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας αποφάσισε να φορτωθεί τον ρόλο του υποψηφίου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την καρέκλα του Μπαρόζο. Δεν είναι εντελώς βέβαιο ότι είναι καλή ιδέα. Κάπως έτσι πορευόμαστε…

Τελευταία Νέα