Αναζήτηση
Τώρα που η τρόικα έφυγε από κοντά μας και μας άφησε να κάνουμε καλές γιορτές, είναι ευκαιρία να πούμε ότι την κυβέρνηση την έχει προβληματίσει έντονα η επιμονή που δείχνουν ορισμένοι εκπρόσωποι της τρόικας, αναφορικά με τα διάφορα «προαπαιτούμενα» που κατά καιρούς έχουν θέσει αυτοί οι «ορισμένοι» εκπρόσωποι, ώστε να δώσουν το πράσινο φως για την εκταμίευση των δόσεων.
Στην αρχή οι δικοί μας είχαν σκεφθεί ότι «τυχαίο» θα είναι. Μετά ότι «μπορεί και να το θεωρούν σημαντικό». Επειτα πέρασαν στη φάση ότι «για να το ζητούν με τόση έμφαση θα είναι απαραίτητο». Στο τέλος, όμως, άρχισαν να τραγουδούν το γνωστό «ψύλλοι στ’ αυτιά μου μπήκανε», που δεν θυμάμαι ποιος το τραγουδούσε, αλλά δεν έχει σημασία…
Υπουργοί λοιπόν έχουν καταθέσει στον Πρωθυπουργό, με στοιχεία πλέον, ότι η επιμονή ορισμένων εκπροσώπων της τρόικας σε διάφορους τομείς «τούς δημιουργεί ισχυρές επιφυλάξεις για το αν αυτή είναι απολύτως απαραίτητη για το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών ή στην πραγματικότητα εξυπηρετεί συμφέροντα είτε των χωρών από τις οποίες προέρχονται είτε πολυεθνικών επιχειρήσεων».
Είμαι σε θέση να γνωρίζω τουλάχιστον δύο περιπτώσεις που εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία, τις οποίες και αναφέρω γιατί και για τις δύο έχουν γίνει κοινωνοί των σχετικών καταγγελιών των αρμόδιων υπουργών τόσο ο Σαμαράς όσο και ο Βενιζέλος:
Η πρώτη αφορά τα ΕΑΣ και την «ιδιαίτερη επιμονή» που έδειξε η τρόικα επί εξάμηνο να τα κλείσει. Στην ελληνική πλευρά περιήλθαν πληροφορίες και υλικό ότι αν συνέβαινε αυτό, όπως απαιτούσε η τρόικα, θα ωφελούνταν αποφασιστικά μεγάλη γερμανική βιομηχανία πολεμικού υλικού, η οποία και ήταν έτοιμη να καλύψει τα σχετικά εξαγωγικά συμβόλαια των ΕΑΣ…
Η δεύτερη αφορά τον χώρο του φαρμάκου, όπου ο εκπρόσωπος της τρόικας στο υπουργείο Υγείας, παρά το γεγονός ότι γνώριζε από πρώτο χέρι τα προβλήματα της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, παραγωγού κυρίως φτηνών φαρμάκων και γενοσήμων, επέμενε σε υπερθετικό βαθμό να υπάρξουν μειώσεις τέτοιου ύψους οι οποίες θα είχαν ως λογική συνέχεια την κατάρρευση πολλών εταιρειών. Ο ίδιος εισηγούνταν μειώσεις-χάδι για τις τιμές των ακριβών φαρμάκων, τα οποία διακινούν πολυεθνικές εταιρείες, με το σκεπτικό ότι δήθεν αν επιβάλλονταν μεγαλύτερες μειώσεις αυτές οι εταιρείες θα αποχωρούσαν από την Ελλάδα…
Δεν γνωρίζω τι προτίθεται να κάνει η κυβέρνηση με αυτά τα περιστατικά, αλλά έχω την εντύπωση ότι δεν θα ήταν κακή ιδέα να τα κοινοποιήσει όπου δει, για να μη μας λένε κιόλας ότι όλα σε αυτήν τη χώρα είναι για πέταμα και πως αυτοί αγωνίζονται ανιδιοτελώς για να μας συμμαζέψουν…
Αυτά περίμενα εγώ από τον Καπερνάρο;
Στο μεταξύ, εγώ από την πλευρά μου αισθάνομαι την ανάγκη και την υποχρέωση να σταθώ στο πλευρό του καλού πελάτη αλλά και φίλου (μπορώ να ισχυριστώ, μετά τα όσα μας «συνδέουν») Βασίλη «έχω δικό μου εργοστάσιο παραγωγής αγωγών» Καπερνάρου (μικρή φωτογραφία), για την τρομερή αδικία που του έγινε από το Mega! Τον έφερναν να του αίρεται η ασυλία για την περίφημη υπόθεση των 5,5 εκατομμυρίων ευρώ, ενώ στην πραγματικότητα η ασυλία του θα αρθεί για κάτι ψιλοφορολογικές παραβάσεις τις οποίες εντόπισε ο έλεγχος. Αποκαθιστώ λοιπόν αυτή την απάνθρωπη αδικία εις βάρος του Βασίλη «έχω δικό μου εργοστάσιο κ.λπ. κ.λπ.», αλλά έχω να επισημάνω ότι και ο ίδιος δεν βοηθάει τον εαυτό του. Ενώπιον της επιτροπής άρσης ασυλιών –πληροφορήθηκα εγκύρως –ήταν μια «πονεμένη οσία Μαρία» που διώκεται φυσικά για τις ιδέες της και όχι γιατί υπάρχει αποχρών λόγος, όπως θα έλεγε και κάθε δικηγόρος που σέβεται το όνομά του. Και ειλικρινά απογοητεύθηκα διότι με ενημέρωσαν, επίσης εγκύρως, ότι ζήτησε να μην αρθεί η ασυλία του επικαλούμενος διάφορα δικονομικά επιχειρήματα «της κακιάς ώρας», ενώ από έναν αδάμαντα της πολιτικής, όπως ο ίδιος, θα ανέμενε κανείς να δηλώσει ότι πρέπει να αρθεί η ασυλία του, για να αποδείξει την αθωότητά του. Δεν το περίμενα αυτό από τον άνθρωπό μου, αλήθεια. Επίσης έμαθα ότι επέδειξε στην επιτροπή ένα χαρτί του ΣΔΟΕ της προηγούμενης εβδομάδας, το οποίο τον καλούσε να προσκομίσει στην υπηρεσία ό,τι αποδεικτικά στοιχεία διαθέτει, βιβλία, στελέχη δελτίων παροχής υπηρεσιών κ.λπ., προκειμένου να ελεγχθούν. Θέλω να ελπίζω ότι είναι σε συνέχεια της γνωστής έρευνας για τα 5,5 εκατ. και όχι κάτι άλλο. Δεν θα το αντέξω…
«Γαλλικά» για τον ξάδελφο
Διάβασα χθες στο site του Χατζηνικολάου ότι ο Καραμανλής (μεγάλη φωτογραφία), λέει, έγινε έξαλλος με τον ξάδελφο Μιχάλη για το σκάνδαλο με τις πλαστές πινακίδες, πράγμα το οποίο θεωρώ και φυσικό και λογικό. Μάλιστα η ίδια πηγή αναφέρει ότι ο Καραμανλής σχολίασε το γεγονός με τη φράση «Καλά, με πλαστές πινακίδες…», συνοδεύοντάς την, λέει, και με διάφορα «γαλλικά». Μάλιστα.
Αλλά εδώ το έχω, και δεν αντέχω θα το πω:
–Εδώ, επί πεντέμισι χρόνια κυκλοφορούσε πρωθυπουργός με πλαστό επίθετο, ο ξάδελφος με τις πλαστές πινακίδες τον μάρανε;!
Ε, μα πια…
Στον εισαγγελέα!
Δέχθηκα τηλεφώνημα, στα όρια της έκρηξης, από την υφυπουργό Υγείας Ζέττα Μακρή, με αφορμή τα όσα έγραψα προχθές για την υπόθεση του ΟΚΑΝΑ. Εξανέστη από τον όρο «περίεργη υπόθεση» που σημείωσα. Μου παρέθεσε μια σειρά από ονόματα και στοιχεία για χρήματα που σκορπίστηκαν προς άγνωστη κατεύθυνση. Κεντρικό της ζήτημα ήταν ότι στον ΟΚΑΝΑ εξελισσόταν ένα διαχρονικό «πάρτι», στο οποίο έπαιρναν μέρος κουμπάροι, συγγενείς και φίλοι.
Επειδή οι καταγγελίες, αν ισχύουν και δεν είναι στο επίπεδο ενός κουτσομπολιού στους διαδρόμους, δημιουργούν μείζον θέμα, θέλω να ελπίζω ότι θα τα συγκεντρώσει σε έναν φάκελο να τα στείλει στον εισαγγελέα. Εδώ που έχουμε φθάσει, κάθε σιωπή είναι συνενοχή…
Καλά πλακώματα
Ανέκαθεν είχα μια συμπάθεια στις νεολαίες των κομμάτων, διότι σε αυτές έβλεπα τη συνέχεια του κόμματος στο οποίο είναι ενταγμένες. Υπό την έννοια αυτή δεν βλέπω τίποτε κακό στο γεγονός ότι με συγκρούσεις που θυμίζουν έντονα το εσωκομματικό πεδίο αντιπαράθεσης ξεκίνησαν προχθές οι εργασίες της ιδρυτικής συνδιάσκεψης νέων του ΣΥΡΙΖΑ. Οπως έγινε και στο κόμμα, «τελειώνουν» και στη νεολαία με τις συνιστώσες –του λοιπού θα είναι μια ενιαία νεολαία, αλλά το μεγάλο αγκάθι προς την πορεία αυτήν αποτελεί η κόντρα που έχει ξεσπάσει στις τάξεις της πλειοψηφίας (λεγόμενη προεδρική πτέρυγα). Βασικά έχουν χωριστεί στα δύο: στους αποκαλούμενους «κινηματικούς» –κυρίως υποστηρικτές του απερχόμενου γραμματέα της Νεολαίας του Συνασπισμού Ηλία Χρονόπουλου και στους «κυβερνητιστές» που εκπροσωπούνται από τον πρώην γραμματέα της Νεολαίας του Συνασπισμού Νάσο Ηλιόπουλο και τον στενό συνεργάτη του προέδρου Αλέξη Δημήτρη Τζανακόπουλο (αναφέρω τα ονόματα για ευνόητους λόγους –μην τους δείτε αργότερα και δεν ξέρετε τίποτε γι’ αυτούς).
Οχι άλλη κοροϊδία
Η δημοσιοποίηση των πόθεν έσχες του πολιτικού κόσμου επανέφερε στο προσκήνιο τη γνωστή συζήτηση για το κατά πόσον η διαδικασία αυτή προωθεί τη βελτίωση της δημόσιας εικόνας του πολιτικού κόσμου ή την απαξιώνει περαιτέρω. Η γνώμη μου είναι ότι καλή είναι η δημοσιοποίηση των στοιχείων για την περιουσιακή κατάσταση των βουλευτών και των υπόλοιπων εκπροσώπων του πολιτικού κόσμου, αλλά στη συγκυρία που γίνεται το μόνο που επιτυγχάνει είναι να εξαγριώνει τους πολίτες.
Οχι γιατί είχε κανείς την αυταπάτη ότι ο πολιτικός είναι – ως προς τα οικονομικά του – εικόνα και ομοίωση του ψηφοφόρου του, αλλά γιατί οι πολίτες αισθάνθηκαν άλλη μία φορά ότι τους κοροϊδεύουν. Διότι δεν έχει κανένα νόημα να του λες του άλλου, ενώ βιώνει μια τρομερή υποβάθμιση της ζωής του λόγω της κρίσης, ότι το έτος 2010 είχα αυτά τα χρήματα και αυτήν την κινητή και ακίνητη περιουσία.
Σημασία έχει να του πεις πού τα βρήκες όσα δηλώνεις. Με ποιον τρόπο τα απέκτησες. Πόσα είχες την ημέρα που εισήλθες στην πολιτική, πώς τα είχες αποκτήσει και πόσα έχεις σήμερα ως πολιτικός. Ολα τα άλλα είναι μια τεράστια κοροϊδία. Οπως κοροϊδία μεγάλη είναι επίσης να προσπαθείς να πείσεις τον άλλον ότι είσαι φτωχός όπως εκείνος: αλλιώς τι νόημα έχουν τα περί καταθέσεων μερικών εκατοντάδων ευρώ (με αποκορύφωμα το κατοστάρικο του Αλέξη Τσίπρα) όταν όλοι ξέρουν, και εμείς μαζί, ότι αυτά είναι για το «θεαθήναι»… Επίσης θεωρώ εντελώς ψευδεπίγραφη τη συζήτηση περί του λόγου που ορισμένοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται με μεγάλες περιουσίες. Δεν κατάλαβα. Από πότε ο αριστερός, αν υποθέσουμε ότι τα συγκεκριμένα πρόσωπα είναι αριστεροί με την κλασική έννοια του όρου, δεν μπορεί να έχει και περιουσία; Ζούμε σε ένα κομμουνιστικό καθεστώς ή σε μια δυτική δημοκρατία;
Σε κάθε περίπτωση, αυτά όλα μικρή σημασία έχουν. Σημασία, το ανέφερα και προηγουμένως, έχει να γνωρίζουν οι πολίτες τη (περιουσιακή) διαδρομή του καθενός: τι είχε όταν μπήκε στην πολιτική, από πού τα είχε και πόσα απέκτησε στη διάρκεια της παραμονής του στην πολιτική. Τα υπόλοιπα είναι λόγια…
