Στις 17 Δεκεμβρίου 1967, πριν από 46 χρόνια, τον πρώτο χειμώνα της χούντας, ιδρύθηκε η οργάνωση Ρήγας Φεραίος, αρχικά για να εκφράσει την αντίθεση ορισμένων αποφασισμένων νέων κατά του ελληνοχριστιανικού αυταρχισμού μιας περίκλειστης, απομονωμένης Ελλάδας. Πολύ σύντομα, μετά τις πρώτες δολιοφθορές, πολλά μέλη και στελέχη του συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, δικάστηκαν, φυλακίστηκαν. Οργάνωση της Αριστεράς πλέον, μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, ο Ρήγας εκπροσωπήθηκε με στελέχη στα γεγονότα του 1973, αρχικά στη Νομική και αργότερα στο Πολυτεχνείο.

Σημαντικό ρόλο έπαιξε η οργάνωση και στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Τα πρώτα χρόνια πολιτικοποίησε τον ευρωπαϊσμό και, έστω κι αν ένα πλειοψηφικό κινηματικό-ριζοσπαστικό τμήμα του αποχώρησε ως Β’ Πανελλαδική (προανάκρουσμα της σημερινής κυριαρχίας του ριζοσπαστικού τμήματος της Αριστεράς στον ευρύτερο χώρο), με τον ανανεωτικό του χαρακτήρα ο Ρήγας παρέμεινε δραστήριος, εξίσου πολιτική και πολιτιστική οργάνωση, που άνοιξε τους ορίζοντες σε πολύ κόσμο: διαβάσματα, καβγάδες για καλλιτεχνικά ρεύματα, σινεμά, έτσι κρατήθηκε για πολλούς στην ελληνική επαρχία ανοιχτό ένα παράθυρο στον κόσμο. Ηταν τότε που το σύνθημα έλεγε: «Ρήγας Φεραίος, ο κάθε σέξι νέος».

Χρόνια πολλά μετά την έκλειψη της οργάνωσης η πολιτική ζωή της χώρας κινείται στον αστερισμό της. Και όχι τόσο επειδή Ρηγάς και πανελλαδικάριος υπήρξε ο στενός συνεργάτης του Αντώνη Σαμαρά Χρύσανθος Λαζαρίδης, που Κύριος οίδε πώς από τον ριζοσπαστισμό κατέληξε οπαδός μιας εθνικής Δεξιάς. Οσο διότι, στον ευμετάβλητο χάρτη της Κεντροαριστεράς, πολλοί Ρηγάδες παίζουν καθοριστικό ρόλο.

Κατ’ αρχάς, Ρηγάδες της παλιάς γενιάς εν πολλοίς περιβάλλουν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα –με πρώτον τη τάξει τον γραμματέα της ΚΟ Νίκο Βούτση και, από κοντά, τον διευθυντή της κομματικής εφημερίδας Νίκο Φίλη. Ρηγάδες είναι και στον πυρήνα της άλλης κομματικής εφημερίδας, της «Εποχής» –ανάμεσά τους ο παλαιός γραμματέας Μπάμπης Γεωργούλας.

Αλλά Ρηγάδες πρωταγωνιστούν και στο θέατρο της ΔΗΜΑΡ –πιο προβεβλημένος στους (ας πούμε) «προεδρικούς» είναι ο «παντειακός» Θόδωρος Μαργαρίτης, αλλά δεν λείπουν ούτε και από τους μειοψηφικούς. Τέλος, Ρηγάδες εντοπίζεις εύκολα και στους 58, ανάμεσα στους οποίους και ο Γιάννης Βούλγαρης.

Τι συμπέρασμα βγαίνει; Οτι πολλοί στον χώρο αυτόν μιλούν την ίδια γλώσσα. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει τίποτα. Διότι η κοινή πορεία μπορεί κάλλιστα να χωρίζει αντί να ενώνει. Αν, ωστόσο, ενώθηκαν απ’ τη μία πλευρά Βούτσης, Φίλης και Γεωργούλας, γιατί υποχρεωτικά να συνεχίσουν χωριστά Βούλγαρης, Μαργαρίτης, Σαμπατακάκης;

Με άλλα λόγια, το ερώτημα που έγινε προσπάθεια να αποκρουστεί στο Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ θα παραμένει. Είναι καλύτερα ο χώρος της Κεντροαριστεράς να σπαράσσεται τεμαχισμένος σε μικρά φέουδα; Και γιατί δεν μπορεί να το κάνει όπως ο ΣΥΡΙΖΑ;