ΚΑΘΕΝΑΣ και η ιστορία του στην ελληνική πολιτική. Ας πούμε, ο Θόδωρος Μαργαρίτης είχε βγει να υποστηρίξει στην υπόθεση των ταυτοτήτων τον Κώστα Σημίτη. Το 2000-2001 φαίνεται τώρα πολύ μακρινό. Σχεδόν ακατανόητο. Αλλά η δημόσια ζωή συνεχίζεται. Και ο Μαργαρίτης πήρε μέρος στις εκ του συστάδην μάχες που δόθηκαν στο Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ. Οι αντίπαλοι ήταν πιο πολύ φίλοι –τουλάχιστον στο προσωπικό –παρά εχθροί. Ας πούμε, ο Μαργαρίτης δεν έχει με τον Λυκούδη τη σχέση που είχε με τον Τσίπρα και με τον Λαφαζάνη. Ή μάλλον, πιο σωστά ειπωμένο, ο Μαργαρίτης έχει σχέση με τον Λυκούδη –με τον οποίο τα ‘παν χθες –ενώ δεν είχε σχέση με τον Τσίπρα και τον Λαφαζάνη. Είναι η οπτική γωνία κατά την οποία το αφήγημα του Συνεδρίου έχει τον τίτλο «πώς δεν θα στενοχωρηθεί ο Σπύρος…».

ΑΝ όλα αυτά έχουν κάποια σημασία είναι γιατί ο Μαργαρίτης «ακούγεται», σύμφωνα με το πιο βαρετό ρήμα της ελληνικής πολιτικής, ως πιθανός γραμματέας της ΔΗΜΑΡ. Ο ίδιος δεν εμφανίζεται να το πολυθέλει ή είναι πολύ έμπειρος για να το παραδεχθεί. Οπως πάντα ο χρόνος μετράει στην πολιτική και είναι αυτό το εικοσιτετράωρο που θα αποφασιστεί αν θα έχουμε Κεντρική Επιτροπή στο καπάκι αυτό το Σαββατοκύριακο ή αν, ελέω εορτών, ο νέος γραμματέας θα εκλεγεί αφού έχει φάει κουραμπιέδες. Η αλήθεια είναι ότι γίνεται προσπάθεια να πέσει αρκετή ζάχαρη άχνη επάνω στα όσα έγιναν στη ΔΗΜΑΡ. Οπου θέλουν να λένε ότι αυτά που τους ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν.

ΜΕ το ΠαΣοΚ, πάντως, τους χώρισε η κυβέρνηση. Ή, τέλος πάντων, η ΕΡΤ. Στη φάση της κρίσης του Ιουνίου, ο Μαργαρίτης ήταν από αυτούς που μιλούσαν με τους πασόκους για τη συγκρότηση ενός αριστερού πόλου εντός κυβέρνησης. Είναι ο περίφημος τρίτος πόλος που θα μπορούσε να βγάλει έναν κάποιο προοδευτικό κόσμο από το δίλημμα «Σαμαράς ή Τσίπρας;». Ο Μαργαρίτης τον φαντάζεται ως αριστερή σοσιαλδημοκρατία και, εν πάση περιπτώσει, όχι ως μια δύναμη τοποθετημένη στο Κέντρο. Επικαλείται μάλιστα τον Κώστα Λαλιώτη που λέει –όχι εσφαλμένα –ότι σε εποχές κρίσης δεν υπάρχει Κέντρο.

ΜΕ όρους ατομικού αυτοπροσδιορισμού, ο Μαργαρίτης βλέπει πάντα στον καθρέφτη τον εαυτό του α λα ιταλικά. Στη χώρα του Μπερσάνι –που θεωρούσε πάντα σημαντικότερο ότι απήργησε ως νεαρός –οι κομμουνιστές μετεξελίχθηκαν σε αριστερούς δημοκράτες. Ο Μπερσάνι, βέβαια, δεν κέρδισε. Αλλά αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία εδώ είναι να αντιληφθεί κανείς τη φορά της διαδρομής. Οι 58 πάνε από τον μεσαίο χώρο προς την Αριστερά. Στο μοντέλο που αρέσει σε στελέχη όπως ο Μαργαρίτης πας από την Αριστερά προς τη Σοσιαλδημοκρατία. Φυσικά, είναι το είδος της ατέρμονης συζήτησης που κάνεις ένα καλοκαιρινό βράδυ σε μεζεδοπωλείο του Νέου Ψυχικού ή στις αριστερές υπώρειες του Λυκαβηττού. Είναι όμως και μια προβληματική απολύτως κρίσιμη στη φάση αυτή.

Ο ίδιος μπορεί να λέει ότι έχει αριστερό λογισμικό –ότι διατηρεί μέσα του τα σύμβολα της Αριστεράς όπως στο «Κιβώτιο» του Αρη Αλεξάνδρου –αλλά ο Μαργαρίτης εκφράζει την αντίληψη ότι τον τρίτο πόλο –αφού έτσι λέγεται στη συζήτηση αυτή η Κεντροαριστερά –«θα τον κάνουμε εμείς και όχι αυτοί». Κατά τα λοιπά, δεν είναι τυχαίος ο αυτοχαρακτηρισμός Κουβέλη ως αριστερού σοσιαλδημοκράτη. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.