ΠΑΝΤΑ οι ιστορίες κρίνονται από το τέλος. Μόνο που στην πολιτική, σε αντίθεση με τις ταινίες, δεν μπορείς να πατήσεις το κουμπί του DVD και να δεις το φινάλε του έργου. Ωστόσο, μια Κυριακή του Μαΐου, την Κυριακή των ευρωεκλογών, θα κριθεί αν είχε δίκιο ο Φώτης Κουβέλης ή ο Σπύρος Λυκούδης. Αυτό θα είναι όχι ο επίλογος, αλλά το επίμετρο μιας προσωπικής και πολιτικής φιλίας δεκαετιών.

ΓΙΑ όποιον βλέπει τα πράγματα χωρίς παρωπίδες –δεν υπάρχουν πολλοί –και άκουσε προσεκτικά την τοποθέτηση Λυκούδη στο Σινέ Κεραμεικός, η κατάσταση είναι απλή. Το δίλημμα δεν είναι εάν η ΔΗΜΑΡ θα πρέπει ή δεν θα πρέπει να κατέβει με ενιαίο ψηφοδέλτιο με το ΠαΣοΚ στις ευρωεκλογές. Αυτό δηλαδή που έσπευσε να αποκλείσει μέσα από κομματικές διαδικασίες η πλειοψηφία –λέγε με Κουβέλη. Το δίλημμα είναι εάν η ΔΗΜΑΡ συμμετέχει ή δεν συμμετέχει στον διάλογο για την Κεντροαριστερά. Γιατί –όπως και να το κάνουμε, μας αρέσουν δεν μας αρέσουν –οι 58 έχουν καταστεί κεντρικοί παίκτες αυτού του διαλόγου. Η γραμμή του Κουβέλη –τα είπε και στη Βουλή στη συζήτηση για την πρόταση μομφής που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ –είναι ότι η ΔΗΜΑΡ δεν μετέχει και ότι τα πράγματα, εν πάση περιπτώσει, δεν γίνονται έτσι. Αντ’ αυτού η ΔΗΜΑΡ κάνει μεταγραφές. Τον Καστανίδη –τι έγινε αλήθεια αυτή η ιστορία; Τον Λοβέρδο. Και, κρίνοντας από την παρέλαση φυσιογνωμιών στο Συνέδριο, τον Πάνο Μπεγλίτη, τη Μαριλένα Κοππά ή την Αννυ Ποδηματά –αν και τα πρόσωπα αυτά είναι μάλλον στον προθάλαμο. Αρα η ΔΗΜΑΡ δεν μετέχει σε μια προγραμματική συζήτηση. «Τσιμπολογάει» α λα καρτ όποιον ή όποια της γυαλίζει.

Η διαφορά ανάμεσα στις δύο αντιλήψεις είναι σημαντική. Το να μπεις σε μια κουβέντα για την Κεντροαριστερά σημαίνει να υπερβείς τα πρόσωπα και τους κομματικούς σχηματισμούς που την ξεκίνησαν. Σε μια Ελλάδα της κρίσης και –κακά τα ψέματα –της λιτότητας είναι μια συζήτηση βάθους και ουσίας. Το να μαζεύεις πρόσωπα είναι κάτι που σε μετατρέπει σε χαλαρό συνασπισμό επωνύμων της πολιτικής ή σε κιβωτό διάσωσης διαφόρων φερέλπιδων πολιτευτών και πολιτευτριών. Ως επιλογή υποβάλλει την αίσθηση του «κομπρομί». Δεν είναι σίγουρο αν έτσι αθροίζεις δυνάμεις ή προσωπικά προβλήματα.

ΚΑΠΟΥ εδώ φθάνουμε σε αυτό που είπαμε στην αρχή. Το ποια από τις δύο αντιλήψεις –του Κουβέλη ή του Λυκούδη –είναι σωστή θα φανεί στις ευρωεκλογές. Εκεί είναι προφανές ότι ο πρόεδρος Φώτης πιστεύει ότι η ΔΗΜΑΡ θα πάει καλά, ενώ το ΠαΣοΚ θα καταποντισθεί. Είναι επίσης φανερό ότι βλέπει τους 58 ως ένα όχημα που θα επιτρέψει στην Χαριλάου Τρικούπη να μη μετρηθεί, αλλά να κρυφτεί πίσω από ένα υβριδικό σχήμα. Είναι μια λογική «κερδίζω – χάνεις». Πόσο βέβαιο είναι όμως ότι η ΔΗΜΑΡ θα πάει καλύτερα ή καλά; Τι θα γίνει αν η άρνηση –όχι για συνεργασία αλλά ακόμη και για να μπει η Αγίου Κωνσταντίνου στην κουβέντα –αποδειχθεί ξενέρωμα για τους ψηφοφόρους του χώρου; Ακόμη χειρότερα: τι πιστεύουν αυτοί για το μπες-βγες Κουβέλη στην κυβέρνηση;

ΜΕ το να μην μπαίνει στον διάλογο για την Κεντροαριστερά, η ΔΗΜΑΡ είναι σαν να βρίσκεται ακόμη στο καλοκαίρι του 2012. Ο χρόνος όμως στην πολιτική δεν παγώνει. Ή μάλλον δεν υπάρχει μεγαλύτερο ρίσκο από το να πας να τον παγώσεις. Αυτό προσπαθεί, μεταξύ άλλων, να πει ο Λυκούδης στον Κουβέλη.

Τελευταία Νέα