Θυμάμαι τον Νέλσον Μαντέλα. Οχι τον γηραιό πολιτικό που θαύμαζε ολόκληρος ο πλανήτης αλλά τον νεαρό δικηγόρο που συνήθιζε να μένει στο σπίτι του πατέρα μου μέχρι τα ξημερώματα συζητώντας μαζί του για τον αφρικανικό εθνικισμό. Αυτό που θυμάμαι, λοιπόν, είναι οι αντιφάσεις αυτού του ανθρώπου. Ηταν πολύ ανοικτός, ειδικά με εμάς τα παιδιά, αλλά συγχρόνως αυστηρός και πειθαρχημένος. Ενώ ήταν ένας ένθερμος επαναστάτης που ήξερε απέξω κι ανακατωτά τον Μαρξ και τον Λένιν, ήταν επίσης προσκολλημένος στην παράδοση και είχε αριστοκρατικές τάσεις.

Μοιάζει με ειρωνεία το γεγονός ότι στη σημερινή Νότια Αφρική όλο και περισσότεροι μαύροι πιστεύουν ότι ο Μαντέλα πούλησε τον απελευθερωτικό αγώνα στα συμφέροντα των λευκών. Η πεποίθηση αυτή θα προκαλούσε έκπληξη στη διεθνή κοινότητα, η οποία έχει σχεδόν αγιοποιήσει τον Μαντέλα και θεωρεί ότι λατρεύεται και στη χώρα του. Η αλήθεια είναι ότι όταν άρχισε τις διαπραγματεύσεις για το τέλος του απαρτχάιντ, οδηγώντας τη Νότια Αφρική σε μια νέα εποχή ελευθερίας με ένα προοδευτικό Σύνταγμα που αναγνώριζε πλήθος δικαιωμάτων (ακόμη και των ομοφυλόφιλων –να μια άλλη υπέροχη αντίφαση για έναν αφρικανό αριστοκράτη), υπήρχε ευφορία. Από τότε όμως έχει περάσει πολύς καιρός. Καθώς η διαφθορά βασιλεύει στην κυβερνώσα ελίτ και δεδομένου ότι λίγα πράγματα άλλαξαν για την πλειονότητα των μαύρων, η ευφορία έδωσε τη θέση της στην απογοήτευση. Η ανοχή απέναντι στη διαφθορά ήταν το μεγαλύτερο λάθος του, μαζί με την τυφλή εμπιστοσύνη σε πρόσωπα που ήταν ανάξια εμπιστοσύνης. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ο Νέλσον Μαντέλα δεν ήταν ένας ικανός πολιτικός, που έσωσε τη χώρα από ένα λουτρό αίματος με την πολιτική της συμφιλίωσης.

Ο Zakes Mda διδάσκει Δημιουργική Γραφή στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο

Τελευταία Νέα