«Κουμμούνι Σαμαρά» φώναζαν στον Μελιγαλά οι χρυσαυγίτες αλλά τι να το κάνεις; Παρακολουθώ τις ενστάσεις ορισμένων συριζαίων για τον «μνημονιακό» στίχο του Καβάφη «Είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία» γραμμένον πάνω στου τρόλεϊ το κέρατο και ομολογώ ότι κι ελόγου μου δεν είμαι καλύτερη. Μυγιάζομαι με το παραμικρό, δεν θα καλούσα όμως ποτέ την Τροχαία να καταγράψει τέτοιο τράκο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, με τα πολλά τα σου ‘πα – μου ‘πες δεν αποκλείεται να αποκαλυφθούν προσωπικά δεδομένα και αδυναμίες που επιμελώς κρατώ κρυμμένα από το κοινωνικό σύνολο κι από τον εαυτό μου τον ίδιο. Μου ‘χει μείνει από τις παρελάσεις, τότε που έλεγαν «οι κοντοί μπροστά» κι εγώ τσακιζόμουνα να περάσω πρώτη στο πεζοδρόμιο με το σημαιάκι μου αναπεπταμένο, την ώρα που οι πιο σοφοί ζουμπάδες το ‘στριβαν για παγωτό και Σινεάκ. Κάθε που χάνει κάποιος τον αναπτήρα του με το ζόρι κρατιέμαι να μην αδειάζω την τσάντα μου στο πάτωμα γιατί με ξέρουν και με ξέρω ότι αυτή είναι η μοναδική συστηματική μου καταδολίευση. Ολες οι άλλες γίνονται στα κουτουρού και «κατά τύχην όλως» κατά πώς λέει κι ο ποιητής. Αφού και διάρρηξη να μας κάνουν στο σπίτι, πάλι εγώ θα σηκώσω την μπλούζα μου για σωματική έρευνα.

Πώς αλλιώς να το πω για να το κάνω χειρότερο; Το «μήπως είμαι εγώ Κύριε;» είναι για μένα η σημαντικότερη ατάκα της Καινής Διαθήκης κι ας την είπε ο Ιούδας. Γιατί αποκαλύπτει τη βαθιά αφοσίωση που κρύβεται πίσω από την έσχατη προδοσία και γιατί αποδεικνύει ότι η πρόθεση από την πράξη απέχει όσο ο Τσίπρας από τη γραβάτα του και λίγα λέω.

Τελευταία Νέα