Αναζήτηση
Αραγε πώς να αντέδρασε ο Βλαντίμιρ Πούτιν; Να κοίταξε με παγωμένο βλέμμα την οθόνη; Να έσφιξε ασυναίσθητα τις γροθιές του; Να κλώτσησε εκτός εαυτού ό,τι βρήκε μπροστά του; Ή μήπως ενεργοποιήθηκαν οι ορμόνες του στη θέα δύο κοριτσιών που φιλιούνται στα χείλη; Τι συνέβη προτού σηκώσει το τηλέφωνο και ζητήσει από τον υπουργό Αθλητισμού να διαψεύσει ό,τι είδε με τα μάτια του ο υπόλοιπος κόσμος; Μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ. Ξέρουμε μόνο ότι έτυχε ο κλήρος στον δυστυχή Βιτάλι Μούτκο να υποστηρίξει ότι το φιλί που αντάλλαξαν η Ξένια Ρίζοβα και η Τατιάνα Φίροβα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου δεν ήταν φιλί αλλά «παρανοϊκές επινοήσεις του διεθνούς Τύπου».
Ηταν η πιο σουρεαλιστική άποψη από αυτές που διατυπώθηκαν –πιο σουρεαλιστική ακόμη και από την ερμηνεία μιας ελληνικής εφημερίδας ότι το φιλί των δύο αθλητριών στο βάθρο δεν ήταν έκφραση διαμαρτυρίας κατά του νόμου του Πούτιν που ποινικοποιεί εμμέσως την ομοφυλοφιλία και υποχρεώνει τους ομοφυλόφιλους να ζουν σε γκέτο, αλλά απάντηση σε μια άλλη ρωσίδα αθλήτρια που υπερασπίστηκε τον νόμο. Είναι, όμως, ένας σουρεαλισμός που δικαιολογείται. Το Κρεμλίνο δεν θα μπορούσε να σβήσει τις δύο αθλήτριες από τη φωτογραφία, όπως είχε εξαφανίσει κάποτε τον Νικολάι Γεζόφ από το πλευρό του Στάλιν. Ούτε θα μπορούσε να τις κατηγορήσει για «αντεπαναστατική πράξη» και να τις στείλει να περάσουν τα επόμενα πέντε χρόνια της ζωής τους στα σοβιετικά γκουλάγκ.
Τι απομένει; Μια «τεχνική μελέτη» από ειδικούς που αναλύουν την εικόνα καρέ καρέ και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι πάνω στο βάθρο δεν ενώνονται δύο ζευγάρια χείλη αλλά ότι το κάτω χείλος της μίας γυναίκας ακουμπά στο σαγόνι της άλλης και άρα έχουμε να κάνουμε με ένα φιλί για το οποίο μπορείς να πεις ότι αστόχησε κάπως, αλλά πάντως όχι ότι είναι «λεσβιακό». Και μία δήλωση των δύο γυναικών ότι το φιλί τους δεν ήταν πολιτική δήλωση αλλά «εκδήλωση χαράς» για τη νίκη. Διαφορετικά, θα έπρεπε να δικαστούν για προπαγάνδα υπέρ της ομοφυλοφιλίας, να ακούσουν από τους δικαστές τους ότι βλάπτουν τα παιδιά και να καταλήξουν σε κάποιο σύγχρονο γκουλάγκ όπως τα κορίτσια των Pusssy Riots.
Τα πρώτο σύμπτωμα ενός αυταρχικού καθεστώτος είναι η γελοιότητα. Η ποιήτρια Σοφία Παρνόκ την έζησε στο πετσί της προτού αφήσει την τελευταία της πνοή τον Αύγουστο του 1933 μόνη και περιθωριοποιημένη. Η Repubblica γράφει ότι ήταν η ρωσίδα Σαπφώ. «Στα χείλη, κάτω από το κραγιόν, το αίμα. Ιδού, αδελφή μου, πώς φιλάει ο έρωτας». Η τραγωδία της Ρωσίας είναι ότι ο στίχος της Παρνόκ δεν ήταν παράνομος μόνο τότε. Είναι και τώρα.
