Τα γεγονότα καθώς και οι εικόνες είναι τόσο γνωστά ώστε δεν χρειάζεται να εξηγήσει κανείς περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Ο Πάπας Φραγκίσκος (που εξελίσσεται σε μέγα πολιτικάντη) προέτρεψε την ηγεσία της Εκκλησίας, στη Βραζιλία, να ενστερνισθεί την καθημερινότητα της νεολαίας. Με αποτέλεσμα τριακόσιοι καρδινάλιοι σε ένα στάδιο στο Καράκας να χορεύουν κουνώντας τα χέρια, πιθανόν και τα πόδια –η εικόνα στην τηλεόραση τούς έδειχνε από τη μέση και πάνω.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η εκκλησιαστική ηγεσία όταν παίρνει τις μεγάλες της αποφάσεις πιστεύει πως θα απευθυνθεί σε έναν λαό ηλιθίων. Καθώς κανένας από τον λαό δεν φαίνεται να σκέφτεται έμπρακτα ή και αν σκέφτεται δεν φαίνεται να αποθαρρύνεται με το τι έχει προηγηθεί των αποφάσεων αυτών: ότι δηλαδή μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός γραφείου έχει σχεδιαστεί ψύχραιμα και εγκληματικά η πιο συμφέρουσα για την Εκκλησία στρατηγική σε σχέση με τη χειραγώγηση του λαού.

Εκείνο όμως που παραμένει ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι το πόσο αντιγράφονται οι τρόποι χειραγώγησης καθώς είναι αδύνατον να γνωρίζουν οι ίδιοι οι εκκλησιαστικοί ταγοί ποιοι και πότε προηγήθηκαν στην εφαρμογή τους. Δεν υπάρχει η ελαχιστότερη απόκλιση ανάμεσα στον δικό μας Χριστόδουλο όταν απευθυνόταν στη νεολαία λέγοντάς της «ελάτε όπως είστε» και «σας πάω» και στον Πάπα Φραγκίσκο, όταν προέτρεπε τους καρδιναλίους να συμμετέχουν στην καθημερινότητα της νεολαίας χορεύοντας με τον τρόπο που χορεύει η ίδια η νεολαία.

Λίγο πιο συντηρητικός βέβαια ο Πάπας σε σχέση με τον Χριστόδουλο, αφού ο δεύτερος χρεώθηκε την πρωτοβουλία να ασπασθεί μαλλιά, σκουλαρίκια και τατουάζ, ενώ ο πρώτος το έπραξε με τους καρδιναλίους του.

Η ΓΕΛΟΙΟΤΗΣ για την οποία θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς τον Πάπα και τους καρδιναλίους μπορεί να θεωρηθεί σχεδόν μηδαμινή μπροστά στο σοβαρότατο αδίκημα να λογαριάζεται ως καθημερινότητα της νεολαίας ο χορός. Εχουμε μια κατασυκοφάντηση της νεολαίας που αν στοιχειωδώς την ενδιέφερε ουσιαστικά το μέλλον της, αντί να νανουρίζεται με το δήθεν ενδιαφέρον της Εκκλησίας για την καθημερινότητά της, θα έπαιρνε και τους τριακόσιους καρδιναλίους (301 με τον Πάπα) με τις πέτρες.

Δεν μπορεί όμως να μη σκεφθεί κανείς: αν ο Πάπας πήγαινε σε μια κεντροευρωπαϊκή χώρα όπου μεγάλο μέρος της νεολαίας εκπορνεύεται (οι στατιστικές είναι ανατριχιαστικές) θα προέτρεπε τους καρδιναλίους να συμμετάσχουν στην καθημερινότητα της εκπόρνευσης; Δεν αποκλείεται να τους ήταν κάτι πολύ πιο ευχάριστο σε σχέση με τον χορό, η παρατήρηση όμως αυτή δεν γίνεται ούτε για να ειρωνευθούμε ούτε για να καλαμπουρίσουμε. Αλλά για να υπογραμμίσουμε πόσο πλασματικό είναι το ενδιαφέρον της Εκκλησίας για τη νεολαία.

ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΙ τα εμφανή ενδιαφέροντα της νεολαίας ώστε να αποδεικνύεται ότι η Εκκλησία ενδιαφέρεται για το σύνολό της και δεν «μεροληπτεί» με το να καταγίνεται με τις μειοψηφίες που υπάρχουν ανάμεσά της. Παιδιά δηλαδή προβληματικά και απομονωμένα, λόγω σωματικών ή ψυχικών αναπηριών, εκεί ακριβώς όπου η βοήθεια της Εκκλησίας θα έπιανε πραγματικά τόπο.

Εκφρασμένο το ενδιαφέρον της Εκκλησίας για την καθημερινότητα της νεολαίας ως αποκλειστικά χορευτικής ανάγκης, δεν έχει άλλο νόημα παρά να απαλλάξει την Εκκλησία από την υποχρέωση να προσφέρει πραγματικά κάτι που ενώ το διαθέτει άφθονο, της είναι αδιανόητο να το στερηθεί.

Τελευταία Νέα