Καλοκαίρι χωρίς ανάσα και στα εξωτερικά. Για πρώτη φορά εδώ και μία δεκαετία, υπάρχει μεγάλη κινητικότητα στον διπλωματικό ορίζοντα της χώρας. Κυπριακό, Σκοπιανό και Ελληνοτουρκικά με κερασάκι την ΑΟΖ αποτελούν, όλα μαζί, πεδία εξελίξεων. Κάτι που συνιστά πρόκληση για το χαλκέντερο στυλ πολιτικής του Βαγγέλη Βενιζέλου.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, σε μία ακόμη από τις πολιτικές του μεταμορφώσεις, έχει το γραφείο του πρώτου ορόφου στο νεοκλασικό του υπουργείου Εξωτερικών.

Φαίνεται –κρίνοντας από όσα λένε μάτια που έχουν δει πρόσφατη διπλωματική αλληλογραφία ειδικού χειρισμού –ότι τα ντοσιέ της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής έχουν κυρίαρχη θέση στην ατζέντα της συνάντησης Σαμαρά – Ομπάμα στον Λευκό Οίκο την επόμενη εβδομάδα.

Ο λόγος του ξαφνικού ενδιαφέροντος των Αμερικανών είναι τριπλός:

Πρώτον, η Ελλάδα παρά τις δυσκολίες εφαρμογής του προγράμματος έχει βγει από τη μέγκενη της χρεοκοπίας. Παραμένουμε στην ευρωζώνη, της οποίας οι δυσκολίες (βλέπε Γαλλία) είναι άλλης τάξεως, αλλά και της οποίας η ύπαρξη και συνοχή δεν απειλούνται πλέον. Με απλά λόγια, η Αθήνα μπορεί να λογίζεται πλέον ως παίκτης στην ευρύτερη περιοχή και όχι ως Μπουένος Αϊρες της Μεσογείου.

Δεύτερον, έχουμε, όπως αποδεικνύεται έπειτα από έναν χρόνο, μια σταθερή κυβέρνηση που εκφράζει πολιτική συναίνεση. Η διακυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου αποτελεί μετεξέλιξη του σχήματος Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη. Αυτό επιβεβαίωσε την ελαστικότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, αλλά και την ευστάθεια που έχει αποκτήσει στο κέντρο, καθώς αυξάνεται το βάρος τόσο στο δεξιό όσο και στο αριστερό άκρο του συστήματος. Με άλλα λόγια, στην Αθήνα υπάρχει μια σοβαρή κυβέρνηση με έμπειρους χειριστές στην κορυφή, στη μέση και στη βάση. Ακόμη περισσότερο: ο Βενιζέλος είναι πολιτικός με σημαντικό ειδικό βάρος, ενώ ο Σαμαράς είναι πρόσωπο που ξέρουν καλά οι Αμερικανοί, ελέω σπουδών αλλά και μακράς διαδρομής.

Τρίτον, σημειώνονται σημαντικές εξελίξεις στον ενεργειακό χάρτη της περιοχής. Αυτός πάει σιγά σιγά να οριστικοποιηθεί. Μάλιστα, η έξοδος της Γκάζπρομ από τον διαγωνισμό για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ είναι άλλη μία ένδειξη ότι η Ουάσιγκτον θα επιτύχει ένα από τα σχέδιά της, δηλαδή τον ενεργειακό απεγκλωβισμό της Νότιας Ευρώπης από τη Μόσχα. Ενας νέος ενεργειακός χάρτης όμως προϋποθέτει και μια διευθέτηση των αιώνιων προβλημάτων της περιοχής. Ολων δηλαδή των διαφορών που χρονίζουν, όπως το Κυπριακό και το Σκοπιανό, ενώ αυτονόητο είναι ότι η χάραξη της ΑΟΖ είναι προαπαιτούμενο για την ενεργειακή αξιοποίηση του Αιγαίου και του Ιονίου.

Συνεπώς, φέτος το καλοκαίρι δεν ισχύει το «κάτι κινείται» αφού κινούνται όλα μαζί. Γκρούεφσκι και Νταβούτογλου, Αναστασιάδης, Ερόγλου και, βεβαίως, Ερντογάν. Μάλιστα, η οικονομική κρίση στην Κύπρο αποτέλεσε αφορμή για δυναμική επανεμφάνιση του διεθνούς παράγοντα στο νησί ώστε να αποφευχθούν οι συστημικοί κίνδυνοι από ένα τραπεζικό κραχ στη Λευκωσία. Αυτό, αναπόφευκτα, συμπαρέσυρε το momentum στο Κυπριακό, καθώς ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης θεωρείται –από εποχής δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν –ως πολιτικός με τόλμη.

Ωραία όλα αυτά. Μένει τώρα να φανεί αν το ζωηρό καλοκαίρι θα ανοίξει τον δρόμο για ένα φθινόπωρο διπλωματικών εξελίξεων και μάλιστα σε πολλά μέτωπα.

Τελευταία Νέα