ΜΠΟΡΕΙ κανείς να δει τα πράγματα από πολλές οπτικές γωνίες. Μία από αυτές είναι το ύψος της κοιλιάς όλων εκείνων που αλάλαζαν στη διαβόητη πλέον συναυλία του Αντώνη Ρέμου στη Μύκονο. Αλλωστε, ακόμη και ο κατεξοχήν εκφραστής του νεοπλουτίστικου μελό της περασμένης δεκαετίας είναι εντυπωσιακά ευτραφής και ροδομάγουλος. Ο Ρέμος θεωρείται γενικά «καλό παιδί» σε μια φάση που δεν είναι, πάντως, όλα τα κακά παιδιά στη φυλακή.

Η Ελλάδα της νεοπλουτίστικης κοιλιάς δεν έχει ακόμη αδυνατίσει. Αν έχεις φουσκωτό ή τζιπ, δεν πειράζει αν έχεις κοιλιά. Η κοιλιά προσφέρεται για την «τέεελεια» βουτιά στην «τέεελεια» πισίνα της «τέεελειας» μεζονέτας στη Μύκονο –ή στην Πάρο –έστω κι αν την παραπιάνει ο βοριάς. Η κοιλιά επίσης δεν εμποδίζει να πετάς γαρίφαλα σε διάφορες πίστες, χειμερινές ή θερινές, ή να βρίζεις στα επίσημα των γηπέδων όσων μεγάλων ομάδων δεν έχουν ακόμη χρεοκοπήσει. Η κοιλιά τραβάει το αίμα όταν το στομάχι είναι γεμάτο, αλλά ποιος από όλους αυτούς χρειάστηκε ποτέ το μυαλό του για να σκεφτεί. Με την κοιλιά σκέφτονται όλοι αυτοί, πριν γεμίσει από σαμπάνιες ή, το συνηθέστερο, τσίπουρα και άλλα τέτοια.

ΚΑΘΕ καλοκαίρι από το Μνημόνιο και μετά μάς μαθαίνει κάτι. Το 2010 είχαμε την παρ’ ολίγον άλωση της Βουλής –προεόρτιο της εμφάνισης του νεοφασισμού εν Ελλάδι –και τους νεκρούς της Marfin. Το 2011 είχαμε πάνω από μισό εκατομμύριο «αγανακτισμένους» στο Σύνταγμα. Το 2012 είχαμε διπλές εκλογές –και τα κεφάλια μέσα γενικώς. Και το 2013 έχουμε άδειες πλατείες, αλλά και συναυλίες-διαδηλώσεις πριβέ στη Μύκονο –γι’ αυτούς που μπορούν να συνεχίζουν να γεμίζουν την κοιλιά τους με σαμπάνια, όσο το μαύρο χρήμα συνεχίζει να ρέει.

ΚΑΠΟΙΟΣ από τους φιλοσόφους της Σχολής της Φρανκφούρτης –που ήξεραν τι θα πει ναζισμός από πρώτο χέρι –είχε πει ότι «η μαζική κουλτούρα είναι ψυχανάλυση από την ανάποδη». Τα άσματα του Ρέμου δεν είναι ακριβώς υψηλή τέχνη –στη μαζική κουλτούρα εντάσσονται. Το sotto voce του τραγουδιστή με τα σχόλια για το αν θα περπατήσει ο Σόιμπλε και τους χαρακτηρισμούς για τη Μέρκελ αποτυπώνει τέλεια τον καθημερινό φασισμό μιας κοινωνίας που είχε παραγάγει τον ιδεότυπο της Χρυσής Αυγής πριν τον ενσαρκώσουν ο Μιχαλολιάκος με τη Ζαρούλια. Αλλά και μιας κοινωνίας που, λες και βρίσκεται διαρκώς στα μπουζούκια ή στο γήπεδο, δεν δεσμεύεται από τίποτε και, κυρίως, από τον νόμο. Ασχημος κόσμος, ανήθικος, απαίσια πλασμένος.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ πολλά πράγματα που μπορεί κανείς να πει για τον ρόλο των Γερμανών στην ελληνική κρίση από το 2009 και μετά. Αλλά το χάπενινγκ Ρέμου τούς δικαιώνει –δυστυχώς. Ο υποτιθέμενος φασισμός τους έβγαλε στον αφρό τον πραγματικό φασισμό ενός μέρους –του εύπορου μέρους –της ελληνικής κοινωνίας. Εβγαλε επίσης στον αφρό την αποτυχία της οικονομικής πολιτικής. Γιατί αν όλοι αυτοί οι τύποι μπορούν να συνεχίζουν να πίνουν σαμπάνιες και να βρίζουν στη Μύκονο –ενώ ο απλός κόσμος ψάχνει τα σκουπίδια και περιμένει από τα προγράμματα σχολικής σίτισης για να φάνε τα παιδιά του -, τότε, δυστυχώς, το πρόγραμμα έχει αποτύχει.

Τελευταία Νέα