Αναζήτηση
Καμιά φορά αξίζει να αμφισβητεί κανείς την κρατούσα άποψη. Προσέξτε: η κοινή πεποίθηση είναι ότι το πολιτικό σκηνικό έχει, εδώ και δώδεκα μήνες, γείρει προς τα δεξιά. Σύμφωνα με τη φορά αυτή, ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ πήγαν στη ΝΔ και ψηφοφόροι της ΝΔ πάνε προς τη Χρυσή Αυγή. Ελάχιστοι μετασταθμεύουν στους Ανεξάρτητους Ελληνες.
Η ανάλυση αυτή οδηγεί σε ένα απλό συμπέρασμα. Η εξισορρόπηση του πολιτικού συστήματος δεν μπορεί παρά να προέλθει από τον επαναπατρισμό κυρίως των γαλάζιων ψηφοφόρων που γίνονται μαύροι. Είναι ένα χαρτί που το παίζουν οι πάντες. Από το Μέγαρο Μαξίμου, που προσπαθεί να μην τους αποξενώσει ιδεολογικά, δημιουργώντας χώρους στην κυβέρνηση για προερχόμενους από τον ακραίο δεξιό χώρο πολιτικούς όπως ο Αδωνις Γεωργιάδης στο υπουργείο Υγείας. Εως τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Σίμο Κεδίκογλου που επιμένει σε μια μεταμοντέρνα αντικομμουνιστική ρητορική κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Περνώντας από τον Μάκη Βορίδη που επιχειρεί μια προσωπική στρατηγική σε σκληρούς δεξιούς τόνους.
Σωστό; Στα χαρτιά ναι, στη διεθνή εμπειρία όμως όχι. Ο πρώην διευθυντής της παρισινής εφημερίδας «Le Monde» και υπερδημοσιογράφος Ζαν-Μαρί Κολομπανί στο τελευταίο βιβλίο του «Ενας ξεχωριστός κόσμος» επισημαίνει ότι η λογική αυτή δεν απέδωσε σε τρεις περιπτώσεις, δύο το 2012 και μία στις αρχές του 2013. Ούτε η ακραία δεξιά στροφή του Νικολά Σαρκοζί –με στόχο τους ψηφοφόρους του Εθνικού Μετώπου στον δεύτερο γύρο –τον βοήθησε να νικήσει. Ούτε το προσκύνημα του Μιτ Ρόμνεϊ, υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών, στους ακραίους του Tea Party τού έδωσε την αναγκαία ώθηση. Ούτε η σκληρή γραμμή του Μπενιαμίν Νετανιάχου τού επέτρεψε να κυριαρχήσει. Σε Γαλλία και Αμερική επικράτησαν οι μετριοπαθείς κεντρώοι, δηλαδή ο Φρανσουά Ολάντ και ο Μπαράκ Ομπάμα. Στο Ισραήλ ο Μπίμπι αναγκάστηκε να κάνει συνασπισμό επίσης με τους κεντρώους.
Οι ακραίοι δεξιοί μένουν στην Ακρα Δεξιά. Ταυτίζονται μεσο-μακροπρόθεσμα με τις θεματικές της που νομιμοποιούνται μάλιστα όταν τις υιοθετεί η παραδοσιακή Δεξιά με την ελπίδα να τους επαναπροσηλυτίσει. Στην πραγματικότητα, οι δεξαμενές είναι στο Κέντρο. Εκεί βρίσκονται οι τελευταίες δημοκρατικές εφεδρείες. Αν αυτό ισχύει, τότε το κρυπτοφλέρτ με τον ακραίο δεξιό πολιτικό λόγο αναδεικνύεται σε κλασική παγίδα της νέας εποχής. Είναι κάτι που στην ανάπαυλα του Αυγούστου θα πρέπει να το σκεφθούν όλα τα επιτελεία. Γιατί η κατ’ αντιδιαστολήν λογική της μετακομμουνιστικής ρητορικής δεν ευνοεί ούτε τα αριστερά κόμματα με παρόμοιο τρόπο. Ο προβληματισμός –και τα συμπεράσματα –έχουν σημασία γιατί η νέα πολιτική περίοδος που θα ξεκινήσει τον Οκτώβριο θα τελειώσει με εκλογές εκεί κατά τον Ιούνιο.
