Ολοι έχουμε κατανοήσει ότι δυστυχώς εμείς πρέπει να πληρώσουμε το τίμημα της κακοδιαχείρισης των δημόσιων οικονομικών από τις πολιτικές ηγεσίες που επιλέξαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Ολοι να βάλουμε πλάτη για να σηκώσουμε την πατρίδα που αγαπάμε, αλλά όταν τα βάρη που το κράτος μάς καλεί να σηκώσουμε υπερβαίνουν τις αντοχές μας και μοιράζονται με τρόπο άνισο, τότε πρόκειται για ένα κράτος ανάλγητο, άδικο, αναποτελεσματικό, μια εξουσία σκληρή και ανήθικη.

Οι αδικίες αμέτρητες. Τις γνωρίζουν οι διοικούντες. Θα εστιάσω κατωτέρω σε δύο, που τις βιώνω. Έχοντας υπηρετήσει 35 και πλέον χρόνια στον στενό δημόσιο τομέα και έχοντας ως δεδομένα: α) τις ασφαλιστικές εισφορές που κατέβαλλα β) το πανεπιστημιακό πτυχίο μου και γ) τη διευθυντική θέση που επί σειράν ετών κατείχα, πίστευα ότι ως συνταξιούχος θα μπορούσα – και μετά τις μειώσεις στις συντάξεις – να ζήσω αξιοπρεπώς το υπόλοιπο του βίου μου, καλύπτοντας τις βασικές βιοτικές ανάγκες. Δυστυχώς, οι προσδοκίες μου αποδείχτηκαν αβάσιμες, γιατί δεν γνώριζα ότι στη σημερινή Ελλάδα, μετά τις αναλογικά μεγαλύτερες περικοπές σε όσους δικαιούνταν – βάσει των εισφορών τους – υψηλότερες συντάξεις, οι διευθυντές παίρνουν μικρότερη σύνταξη από τους κλητήρες.

Με την κουτσουρεμένη αυτή σύνταξη και χωρίς άλλο εισόδημα ή ταμειακά διαθέσιμα καλούμαι να πληρώσω για ΦΑΠ 2010, 2011, 2012, 2013 ποσό υπέρογκο, που υπερβαίνει κατά πολύ τη φοροδοτική μου ικανότητα, την οποία ουδόλως λαμβάνει υπόψη του το κράτος μας. Δυστυχώς, ατύχησα να έχω κληρονομήσει από τους γονείς μου εκτός από το σπίτι όπου μένω, ένα οικόπεδο στο Ντράφι Αττικής με υπερεκτιμημένη αντικειμενική αξία 750.000 ευρώ, το οποίο μάταια προσπαθώ να πουλήσω από το 2009. Τη στιγμή που έχω δανειστεί για να τα βγάλω πέρα, με τι εισόδημα θα εξοφλήσω τους παράλογους αυτούς φόρους;

Σε ό,τι με αφορά, δέχομαι να πάρει το κράτος το οικόπεδό μου στο Ντράφι, κρατώντας από το ποσό της αντικειμενικής του αξίας, βάσει της οποίας φορολογούμαι, το ποσό της συνολικής φορολογικής οφειλής μου.

Αναρωτιέμαι αν ακούει κανείς από τους αρμόδιους και την πολιτική ηγεσία τις κραυγές απόγνωσης των δύστυχων υπερφορολογουμένων πολιτών. Είμαι σίγουρη ότι από τα γραφόμενά μου δεν θα ιδρώσει κανενός αρμόδιου το αυτί. Ομως ας παρηγορηθούμε. Οπως είπε ο Σολζενίτσιν, όταν μειώνεται το εισόδημα των πολιτών, αντίστοιχα περιορίζεται η δύναμη της εξουσίας πάνω τους.

Τελευταία Νέα