[Ιστορίες] Μόνο για μερικά δευτερόλεπτα

Τον Φεβρουάριο του 2008, ο αρχισυντάκτης του περιοδικού «Vanity Fair» Γκρέιντον Κάρτερ προκάλεσε τον αγγλοαμερικανό συγγραφέα και δημοσιογράφο Κρίστοφερ Χίτσενς να υποβληθεί εθελοντικά σε εικονικό πνιγμό. Ο Χίτσενς, που υποστήριζε τον πόλεμο στο Ιράκ και δεν δεχόταν τον χαρακτηρισμό του εικονικού πνιγμού ως βασανιστηρίου παρά μόνο ως «ακραίας μορφής ανάκρισης», δέχθηκε. Βετεράνοι των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων του φόρεσαν κουκούλα και τον έδεσαν πάνω στην ειδική σανίδα. Για καλό και για κακό, όμως, του έβαλαν μέσα στα χέρια μεταλλικά αντικείμενα, καλώντας τον να τα αφήσει να πέσουν ώστε να σταματήσουν αμέσως αν ένιωθε «ανυπόφορο πανικό». Ο Χίτσενς άντεξε μόλις μερικά δευτερόλεπτα· μετά πέταξε με όση δύναμη είχε τα μεταλλικά αντικείμενα στο πάτωμα. «Αν δεν είναι ο εικονικός πνιγμός βασανιστήριο, τότε τίποτα δεν είναι βασανιστήριο», δήλωνε λίγο αργότερα εμφανώς ταραγμένος.

Προ ημερών, ο νεοϋορκέζος ηθοποιός και τραγουδιστής του χιπ χοπ Μος Ντεφ δέχθηκε να υποβληθεί, χάριν της ακτιβιστικής οργάνωσης Reprieve, στη διαδικασία της υποχρεωτικής σίτισης. Το σχετικό βιντεάκι ξεκινάει και τελειώνει με τον νεαρό Αφροαμερικανό να προφέρει τη λέξη «peace» -«ειρήνη». Τα όσα μεσολαβούν απαιτούν θεατές με πολύ γερό στομάχι. Ο Μος Ντεφ φοράει τη χαρακτηριστική πορτοκαλί φόρμα των κρατουμένων στο Γκουαντάναμο, έχει αλυσίδες στα χέρια και τα πόδια. «Φρουροί» τον δένουν σε μια ιατρική καρέκλα, του ακινητοποιούν το κεφάλι με δερμάτινο ιμάντα, αρχίζουν να σπρώχνουν το σωληνάκι μέσα στη μύτη του, προς τον οισοφάγο και το στομάχι, παραμένοντας απόλυτα σιωπηλοί. Μέσα σε δευτερόλεπτα, ο Μος Ντεφ αρχίζει να κλαίει, τους παρακαλάει να σταματήσουν. «Στην αρχή δεν ήταν τόσο τρομερό», λέει λίγο αργότερα, ενώ συνεχίζει να κλαίει ανεξέλεγκτα, «αλλά μετά νιώθεις αυτό το κάψιμο, είναι πραγματικά αφόρητο, σαν να τρυπούσε κάτι τον εγκέφαλό μου και να έβγαινε από τον λαιμό μου. Δεν μπορούσα να το αντέξω».

Συνολικά 120 (ξεχασμένοι) κρατούμενοι στο Γκουαντάναμο, στην Κούβα, πραγματοποιούν σήμερα απεργία πείνας· κάποιοι από αυτούς αρνούνται το φαγητό από τον Μάρτιο. Σαράντα απεργοί σιτίζονται διά της βίας δύο φορές την ημέρα. Η διαδικασία διαρκεί κάπου δύο ώρες. Για τις επόμενες 30 ημέρες, πάντως, θα βασανίζονται μόνο τη νύχτα –το επιβάλλει ο σεβασμός στο Ραμαζάνι.