Λοιπόν; Μας λείπει τελικά η ΕΡΤ;

Πέρυσι τέτοια εποχή, το Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ αποφάσισε να επιβάλει τρίμηνη διαγραφή στον Πάσχο Μανδραβέλη επειδή υποστήριξε σε άρθρο του ότι ύστερα από μια εβδομάδα απεργίας της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Προσωπικού, κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι η δημόσια τηλεόραση δεν μετέδιδε ειδησεογραφικό πρόγραμμα. Η απόφαση ήταν εξίσου σκανδαλώδης με την προσφυγή των θιγέντων. Και ελήφθη από ανθρώπους που έχουν μια δική τους αίσθηση του χρόνου, της εργασίας, των ατομικών δικαιωμάτων και του συνδικαλισμού. Το ξέρω, γιατί υπερασπίστηκα τον συνάδελφο στο δευτεροβάθμιο όργανο και δεν πίστευα αυτά που άκουγα.

Τότε, την ΕΡΤ την έκλεινε και την άνοιγε η ΠΟΣΠΕΡΤ και η κυβέρνηση επέμενε να κρατά στο συρτάρι ένα σχέδιο νόμου που έδινε λύσεις. Σήμερα, την έχει κλείσει και δυσκολεύεται να την ανοίξει η κυβέρνηση και η ΠΟΣΠΕΡΤ αντιδρά με ποταμό δυσνόητων ανακοινώσεων όπου κυριαρχούν η αδιαλλαξία, η ασυνταξία και η ασυναρτησία: στη χθεσινή της ανακοίνωση, μέτρησα 126 λέξεις σε μία και μόνη πρόταση! Ανάμεσα στα δύο πυρά βρίσκονται χιλιάδες νυν και πρώην εργαζόμενοι της ΕΡΤ, μόνιμοι και συμβασιούχοι. Κάποιοι από αυτούς κορόιδευαν την κοινωνία. Κάποιοι άλλοι έκαναν δημόσιες σχέσεις ή έκτιζαν πολιτικές καριέρες. Ενα μεγάλο μέρος τους, όμως, αγαπούν τη δουλειά τους, έχουν πολλά να προσφέρουν και θεωρούν προσβλητικό να χρησιμοποιούνται ως απλά νούμερα στα παζάρια της κυβέρνησης με την τρόικα. Ο αρμόδιος υφυπουργός για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση, ο Παντελής Καψής, έχει πλήρη επίγνωση της κατάστασης. Αλλά μερικές φορές πρέπει να αισθάνεται πολύ μόνος.

Οι δημοσιογράφοι της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης ζυγίζουν λοιπόν βαρύτερα από τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα που έχουν χάσει τα τρία τελευταία χρόνια τη δουλειά τους; Οχι βέβαια. Αλλά η ΕΡΤ (μια άλλη ΕΡΤ, όπως και αν λέγεται, που θα είναι δημόσια, ανεξάρτητη, σοβαρή και αξιόπιστη) δεν είναι σαν μια οποιαδήποτε ιδιωτική επιχείρηση. Πρέπει να λειτουργεί, και θα ξαναρχίσει να λειτουργεί, όχι επειδή το επιτάσσει η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, αλλά επειδή αποτελεί συστατικό στοιχείο του τοπίου της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας σε οποιαδήποτε σύγχρονη δημοκρατική χώρα. Για αυτό και δεν έχει νόημα να αναρωτιόμαστε αν μας λείπει. Στους περισσότερους δεν λείπει, είναι φανερό. Αλλά και ο πολιτισμός μπορεί σε πολλούς να μη λείπει, δεν είναι αυτό επιχείρημα για την κατάργησή του.

Χθες το απόγευμα πέρασα έξω από το ραδιομέγαρο. Το θέαμα ήταν θλιβερό. Επικρατούσε ερημιά, τα συνεργεία των ξένων δημοσιογράφων έχουν φύγει, οι συνδικαλιστές σταμάτησαν να περιφέρονται, οι πολιτικοί έκαναν την προπαγάνδα τους, οι καλλιτέχνες ολοκλήρωσαν το επαναστατικό τους καθήκον, οι σουβλατζήδες έχασαν την πελατεία τους, μόνο πανό με ανόητα και ανορθόγραφα συνθήματα εξακολουθούν να δεσπόζουν στα κάγκελα και στους τοίχους. Αφού λεηλατήθηκε (ευτυχώς μόνο λεκτικά), χλευάστηκε, εξευτελίστηκε, εξυβρίστηκε, χρησιμοποιήθηκε, γελοιοποιήθηκε, είναι καιρός η δημόσια ραδιοτηλεόραση να αποδοθεί και πάλι σε εκείνους που την αγαπούν.