Η περιγραφή στα χθεσινά «ΝΕΑ» του τρόπου με τον οποίο εκτέθηκαν δύο γυμνά ελληνικά αγάλματα στην Ντόχα του Κατάρ, για να ανακληθούν κατόπιν από τον αναπληρωτή υπουργό Πολιτισμού Κ. Τζαβάρα, έχει μια κωμική διάσταση. Και ο Κούρος του Πτώου και ο Αθλητής της Ελευσίνας παρουσιάζονταν στο κοινό, λέει το ρεπορτάζ της Μαίρης Αδαμοπούλου, υποφωτισμένα, πίσω από μια διάφανη μαύρη κουρτίνα –διότι στόχος ήταν να διαγράφεται η μορφή τους χωρίς να ξεχωρίζουν οι ανατομικές λεπτομέρειες. Αλλιώς σκανδαλιζόταν η ανώτατη θρησκευτική Αρχή του Κατάρ –οι εκεί παππούληδες του Ισλάμ.

Οσοι αγανακτείτε και, εκ του προχείρου, θυμάστε τον πόλεμο των πολιτισμών, ηρεμήστε. Αναλόγως, με την παρότρυνση παππούληδων ή κοντινών σε παππούληδες ιδεολόγων, έχουν συμπεριφερθεί και στην Ελλάδα για θέματα της Τέχνης. Θυμηθείτε την έκθεση Outlook πριν από λίγα χρόνια. Κι αν σας πει κανείς ότι, τουλάχιστον τα χρόνια της νεωτερικότητας, από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους η σεμνοτυφία ήταν αποκλειστική υπόθεση των σεμνότυφων, τουλάχιστον σε σχέση με την ανάδειξη και την έκθεση αρχαίων αγαλμάτων, θα μπορούσατε να του απαντήσετε ότι, μεμονωμένα τουλάχιστον, έχουν γίνει ακόμη και βανδαλισμοί. Ακόμη και στο Αρχαιολογικό Μουσείο ένας ζηλωτής ιερέας, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, είχε εισβάλει με σφυρί και έσπασε τα γεννητικά όργανα στο άγαλμα του Ποσειδώνα –οι συντηρητές είχαν δουλειά για καιρό.

Αλλά δεν είναι εχθροί των κοσμικών αξιών στη χώρα μας μόνο ορισμένοι ορθόδοξοι ζηλωτές. Η μειονοτική κοινότητα της Θράκης ζει έντονα τη δύναμη του συντηρητικού μωαμεθανικού παράγοντα, της θρησκευτικής ηγεσίας και των κανόνων της, παρατηρεί ο Γιάννης Κτιστάκις στο βιβλίο του «Ιερός νόμος του Ισλάμ και μουσουλμάνοι έλληνες πολίτες» και στην παρεμβατική σχετική αρθρογραφία του. Εχοντας το ελληνικό κράτος στρατηγική, ήδη από το 1923, να υπερτονίζει τον θρησκευτικό χαρακτήρα της μειονότητας είναι υποχρεωμένο να ασχολείται με ιμάμηδες, μουφτήδες, θρησκευτικά δικαστήρια και, δυστυχώς, να δίνει ισχύ δικαίου στη σαρία.

Δεν ανήκει στο πεδίο της εποπτείας μου να κρίνω τις επιπτώσεις αυτού του δόγματος στις σχέσεις της χώρας μας με την Τουρκία. Μου αρκεί όμως ότι η Θράκη είναι η μοναδική γεωγραφική περιοχή της Ευρώπης στην οποία ισχύει ο ισλαμικός θρησκευτικός νόμος –μια βαθύτατα συντηρητική νομοθεσία που αντιστρατεύεται τα στοιχειώδη δικαιώματα, ιδίως σε ζητήματα ελευθερίας και ηθών. Μια νομοθεσία που επιτρέπει στον άνδρα να χωρίζει τη γυναίκα με μια απλή δήλωσή του ή που δίνει τη δυνατότητα στην οικογένεια να παντρεύει τα ανήλικα κορίτσια της, έστω και σε ένα μικρό σημείο της επικράτειας, μοιάζει ιδιαίτερα με ό,τι συμβαίνει με τα ήθη σε χώρες του βαθέος Ισλάμ.

Με άλλα λόγια, αν ο φερετζές του Κούρου στην Ντόχα μπορεί να είναι έστω και αστείο, ο φερετζές της Αϊσέ ή της Νίλουφερ από την Κομοτηνή της ευρωπαϊκής Ελλάδας προκαλεί θλίψη. Δεν χρειάζεται αυτό να αλλάξει;