«Η τρόικα έφυγε, τη δόση την πήραμε, ώρα για ανασχηματισμό». Αυτό είναι το μήνυμα του ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για ρετουσάρισμα του μηνύματος που είχε εκπέμψει η Ιπποκράτους πριν από έναν μήνα: «Το Συνέδριο έγινε, πρόεδρο έχουμε, ώρα για ανασχηματισμό». Η ώρα όμως άλλαξε στο μεταξύ –έγινε θερινή από χειμερινή, εξού και νυχτώνει αργότερα –αλλά η ώρα του ανασχηματισμού ακόμη δεν ήρθε. Κάτι που προκαλεί αυτομάτως δύο ερωτήματα:

Ερώτημα πρώτον: Γιατί να γιατί θέλει διακαώς ανασχηματισμό το ΠΑΣΟΚ;

Η αρχική απάντηση ήταν «για να μπει στην κυβέρνηση ο Βενιζέλος». Σύμφωνα με την εκδοχή αυτή, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν άντεχε άλλο, πάσχοντας από σύνδρομο στέρησης άσκησης εξουσίας. Η ερμηνεία όμως αυτή αποδείχθηκε κακόβουλη και απλοϊκή. Ο Βενιζέλος ξέκοψε χωρίς δυσκολία το θέμα της δικής του συμμετοχής στο κυβερνητικό σχήμα. Είναι πολύ ευφυής για να παγιδευθεί σε ένα πολιτικό σενάριο προσωπικής ιδιοτέλειας. Εστω κι αν η είσοδός του στην κυβέρνηση ούτε έχει αποκλειστεί ούτε μπορεί να αποκλειστεί.

Μια πιο εσωκομματικά προσανατολισμένη ανάγνωση λέει ότι, προωθώντας τον Νίκο Ανδρουλάκη στη θέση του γραμματέα, ο Βενιζέλος γύρισε σελίδα κι έφερε το ΠΑΣΟΚ μια γενιά μπροστά. Σωστό. Αυτό όμως σημαίνει ότι πρέπει να βρεθεί καρέκλα για τον Πάρη Κουκουλόπουλο –άνθρωπο του Βαγγέλη στο κόμμα –αλλά και την εκπρόσωπο Φώφη Γεννηματά. Αυτό μόνο στην κυβέρνηση μπορεί να γίνει άνετα. Εκεί θα μπορούσε να βρει ζωτικό πολιτικό χώρο ως υπουργός ΠΕΚΑ ο –σαμαροβενιζελοσυμβατός –Γιάννης Μανιάτης. Και να «φουρνιστεί» ο άψητος Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος.

Με άλλα λόγια, ο ανασχηματισμός θα ολοκλήρωνε το καλό σερί του Βενιζέλου, που ξεκίνησε με τη λίστα Λαγκάρντ, συνεχίστηκε με το Συνέδριο και κλείδωσε με τη σωστή επιλογή της στήριξης της κυβέρνησης στο ΕΕΤΗΔΕ και τις αλλαγές στο Δημόσιο. Μια διευρυμένη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση θα είχε επίσης αντίκρισμα και στον σιωπηρό πόλεμο με τη ΔΗΜΑΡ. Η Ιπποκράτους έχει αντιληφθεί έγκαιρα ότι πρέπει να σερφάρει στο κύμα κυβερνητικών μεταρρυθμίσεων αντί να παίζει τον κυματοθραύστη. Αρα, όσο περισσότερους βάλει αυτή τη στιγμή το ΠΑΣΟΚ σε χαρτοφυλάκια τόσο μεγαλύτερο μερίδιο στην ανάκαμψη θα λάβει. Διότι η σωτηρία –στην οποία συνέβαλαν Βενιζέλος και Κουβέλης πέρυσι τον Ιούνιο –επήλθε. Τώρα είμαστε σε άλλη φάση.

Οπότε φθάνουμε στο δεύτερο ερώτημα: Γιατί, μα γιατί επανέρχεται το ΠΑΣΟΚ στο θέμα του ανασχηματισμού όταν και οι πέτρες έχουν καταλάβει ότι όσο πιο ηχηρά το διεκδικούν τόσο ο Σαμαράς δεν θα το επιχειρεί;

Ο Μεσσήνιος του Μαξίμου μπορεί να έχει την ωριμότητα να διευκολύνει πολιτικά όσο μπορεί τους εταίρους του στην κυβέρνηση. Δεν είναι όμως διατεθειμένος να εκχωρήσει βασικά συστατικά της πρωθυπουργικής λειτουργίας. Ενα από αυτά είναι ο ανασχηματισμός. Πόσω μάλλον που η συγκυρία δεν τον πιέζει να τον κάνει. Και που η οπτική αναδόμησης της κυβέρνησης δεν μπορεί να περιορίζεται στις ανάγκες της Ιπποκράτους, αλλά προϋποθέτει ισορροπίες εντός ΝΔ, ενώ θέτει και το ερώτημα –πιο ουσιαστικό αυτό –τι θα γίνει με τους υπουργούς της ΔΗΜΑΡ. Μια κλασική πολιτική διαχείριση θα απέσυρε τον Αντώνη Μανιτάκη τώρα που κατάφερε να υπερασπίσει τις Θερμοπύλες της νομιμότητας –όχι απολύσεις από το παράθυρο –στο Δημόσιο. Είναι αυτό που λέμε «σήκω απ’ το τραπέζι ενώ κερδίζεις». Και υπάρχει πάντα το πρόβλημα Ρουπακιώτη στο Δικαιοσύνης. Είναι όμως έτοιμος ο Κουβέλης να ξαναδεί το θέμα της συμμετοχής της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση; Μάλλον όχι ακόμη.

Συμπέρασμα: ο ανασχηματισμός μπορεί να περιμένει, το ΠΑΣΟΚ όχι!