Οταν το παλαιότερο ελληνικό κόμμα αλλάζει ηγεσία, αυτό αποτελεί πολιτικό γεγονός.

Ιδίως όταν το ΚΚΕ δεν συνηθίζει τις συχνές αλλαγές. Ο Δ. Κουτσούμπας είναι μόλις ο τέταρτος γραμματέας από τη Μεταπολίτευση.

Στον ίδιο αριθμό βρίσκεται και το ΠΑΣΟΚ –αλλά εκεί συνυπολογίζονται τα είκοσι ένα και κάτι χρόνια αρχηγίας του ιδρυτή του…

Η ΝΔ αντιθέτως έχει αλλάξει επτά αρχηγούς από το 1974, ενώ ο Συνασπισμός πέντε από το 1989 που ιδρύθηκε.

Με άλλα λόγια, μια αλλαγή ηγεσίας στην ελληνική πολιτική είναι ούτως ή άλλως σπάνιο γεγονός. Ακόμη περισσότερο όταν αλλάζει αρχηγό το ΚΚΕ.

Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση ο νέος γραμματέας θα πρέπει να με συγχωρήσει: έχουμε χρόνο μπροστά να τον γνωρίσουμε καλύτερα.

Οι προβολείς σήμερα στρέφονται περισσότερο σε εκείνη που φεύγει.

Τη δεύτερη γυναίκα αρχηγό κόμματος στην Ελλάδα (ακολούθησε την ανάδειξη της Μαρίας Δαμανάκη στην προεδρία του Συνασπισμού) και τη μακροβιότερη αρχηγό κόμματος της Μεταπολίτευσης. Είκοσι δύο χρόνια –ξεπέρασε το ρεκόρ του Ανδρέα Παπανδρέου…

Δεν θα μπω σε αναλύσεις κομματικών μηχανισμών και συσχετισμών.

Επιτρέψτε μου να πω ότι κανείς δεν μένει είκοσι δύο χρόνια αρχηγός κόμματος χωρίς εσωκομματικές συγκρούσεις.

Και κανείς δεν μένει είκοσι δύο χρόνια αρχηγός κόμματος μόνο χάρη σε εσωκομματικές συγκρούσεις.

Η Αλέκα κατάφερε να πάρει έναν παραπαίοντα μηχανισμό μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και τη διάσπαση του 1991 για να φτιάξει σχεδόν από την αρχή ένα πραγματικό πολιτικό κόμμα.

Διότι είτε αρέσει είτε δεν αρέσει, είτε το ψηφίζουμε είτε όχι, είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε, το ΚΚΕ της Αλέκας είναι ένα κόμμα με αρχή, μέση και τέλος.

Προβλέψιμο; Ισως. Δυσκίνητο; Να το δεχτώ. Παλαιομοδίτικο; Ενδεχομένως. Αλλά και σταθερό. Χωρίς παπατζιλίκια και τυχοδιωκτισμούς.

Εχω την αίσθηση ότι αυτή η σταθερότητα χρωστάει πολλά στην απερχόμενη γραμματέα του.

Δεν ξέρω τι θα γράψει γι’ αυτήν η Ιστορία, ούτε είναι δουλειά μου.

Μπορώ όμως να καταθέσω πως όλα αυτά τα χρόνια η Αλέκα Παπαρήγα προσωποποίησε το κόμμα της στον απόλυτο σχεδόν βαθμό. Κι ότι τώρα δεν θα είναι απλό να ζήσει χωρίς αυτήν.

Διότι το ΚΚΕ αλλάζει ηγεσία έπειτα από μια εκλογική ήττα και σε ένα νέο πολιτικό σκηνικό.

Η απειλή του ΣΥΡΙΖΑ κρέμεται πάνω από το κεφάλι του. Είναι υποχρεωμένο να δώσει για άλλη μία φορά τη μάχη της επιβίωσης και της αυτοτέλειας.

Στο παρελθόν, τα έχει καταφέρει. Πρώτα με τον Χαρίλαο μετά τη διάσπαση του 1968. Υστερα με την Αλέκα μετά την κατάρρευση του 1989.

Να δούμε αν το έργο θα έχει και συνέχεια…