Για όσους δεν το κατάλαβαν ακριβώς, να το πω με δικά μου λόγια.

Η τρόικα που μας έχει ζαλίσει τον έρωτα με τις ιδιωτικοποιήσεις που δεν προχωρούν πίεσε και τελικά πέτυχε να περάσουν υπό δημόσιο έλεγχο δύο μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες της χώρας!..

Δεν θα μπω στην επιχειρηματολογία υπέρ ή κατά της συγχώνευσης μεταξύ Εθνικής και Eurobank. Δεν είμαι αρμόδιος, ούτε ειδικός.

Εντυπωσιάζομαι όμως επειδή εντοπίστηκαν τώρα προβλήματα σε ένα επιχειρηματικό σχέδιο γνωστό από τον περασμένο Οκτώβριο (!) και το οποίο έχει από τότε πάρει όλες τις απαιτούμενες εγκρίσεις από όλες τις αρμόδιες Αρχές –ελληνικές και ευρωπαϊκές…

Υποθέτω πως όλο αυτό το διάστημα και με όλη αυτή τη διαδικασία, όλο και κάποιος θα είχε πάρει χαμπάρι ότι το πράγμα χωλαίνει.

Εκτός και αν έχουν δίκιο όσοι υποψιάζονται ότι υπάρχει παιχνίδι γενικότερα με το τραπεζικό σύστημα. Και ότι πίσω από τα προσχήματα προωθείται μια συνολική ατζέντα με συγκεκριμένες επιδιώξεις. [Διακινούν μάλιστα και ονόματα μεταξύ του επιτελείου της τρόικας –ονόματα τα οποία δεν θα επαναλάβω διότι δεν είμαι σε θέση να επιβεβαιώσω τις υποψίες…]

Με άλλα λόγια, αυτό που προβληματίζει είναι ότι η παρέμβαση στις ελληνικές τράπεζες έρχεται σε συνέχεια μιας ανάλογης υπόθεσης στην Κύπρο.

Και ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση εμφανίζεται να εμπλέκεται σε μια επιλογή «επιχειρηματικών μοντέλων» –για να δανειστώ την έκφραση του Σόιμπλε…

Κοινώς, δηλαδή, να κάνει μπίζνες.

Και τότε θα πρέπει να δεχτούμε ότι η τρόικα δεν εποπτεύει απλώς κάποιο σχέδιο δημοσιονομικής προσαρμογής ή διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, πράγμα που έχει μια λογική.

Αλλά ένα σχέδιο συνολικής αναμόρφωσης μιας χώρας –σχέδιο το οποίο αποκαλύπτεται τμηματικά, διά της τεθλασμένης, χωρίς κανείς να το έχει διατυπώσει και χωρίς κανείς να το έχει εγκρίνει…

Σε αυτήν την περίπτωση το Μνημόνιο δεν είναι καν ο στόχος. Είναι το πρόσχημα. Και κυρίως είναι ένας μοχλός εκβιασμού για να επιβληθούν άλλου τύπου βλέψεις και επιδιώξεις.

Θα υπενθυμίσω ότι μέσα σε έναν μήνα και ξεκινώντας από την Κύπρο, άνοιξε ουσιαστικά (και στην ψύχρα…) ζήτημα ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και μάλιστα σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από το έως τώρα πλαίσιό του.

Το γεγονός θα μπορούσε να θεωρηθεί απλώς ενοχλητικό. Είναι κυρίως ανησυχητικό.

Διότι ένα μεγάλο μέρος της Ευρώπης ζει σήμερα βουτηγμένο στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια.

Και αυτή η κατάσταση διαρκώς επιτείνεται από την αίσθηση ότι κάποιοι μας ράβουν ένα κοστούμι χωρίς να το λένε και χωρίς να το ξέρουμε.

Και κυρίως χωρίς καν να μας ρωτούν αν θέλουμε να το φορέσουμε!..