Υπάρχουν δύο εκδοχές. Τη μία την περιγράφει ο αργεντινός συγγραφέας Ραούλ Μπράσκα σε ένα κείμενό του με τον τίτλο «Σολιψισμός» (2005). «Προχωρώ με το αυτοκίνητο βυθισμένο σε τόσο πυκνή ομίχλη που δεν βλέπω τον δρόμο. Ακολουθώ διαισθητικά τη διαδρομή αλλά, παραδόξως, δεν κάνω λάθος. Εδώ και ώρα δεν διασταυρώνομαι καθόλου με φώτα άλλων οχημάτων και σκέφτομαι πως ο δρόμος υπάρχει κάτω από το αυτοκίνητό μου μόνο και μόνο επειδή εγώ πιστεύω σε αυτόν. Τώρα η ομίχλη αρχίζει να διαλύεται. Τα φώτα μόλις που φωτίζουν την κυματοειδή γκρίζα έκταση που διασχίζω. Πρώτα ένας γλάρος και ύστερα ένα χελιδονόψαρο περνούν μπροστά από το παρμπρίζ. Εξακολουθώ να πιστεύω στον δρόμο. Πρέπει να τα καταφέρω».

Την άλλη εκδοχή την περιγράφει μια επίσης αργεντινή συγγραφέας, η Ανα Μαρία Σούα, σε ένα κείμενο με τον τίτλο «Το ναυάγιο» (1996). «»Μάινα το φλόκο!» διατάζει ο καπετάνιος. «Μάινα το φλόκο!» επαναλαμβάνει ο δεύτερος. «Ορτσα δεξήνεμα!» κραυγάζει ο καπετάνιος. «Ορτσα δεξήνεμα!» επαναλαμβάνει ο δεύτερος. «Προσοχή το μπομπρέσο!» κραυγάζει ο καπετάνιος. «Το μπομπρέσο!» επαναλαμβάνει ο δεύτερος. «Ρίξε τη μετζάνα!» κραυγάζει ο καπετάνιος. «Τη μετζάνα!» επαναλαμβάνει ο δεύτερος. Εν τω μεταξύ η θύελλα δυναμώνει και οι ναύτες τρέχουμε αλλόφρονες από τη μια μεριά του καταστρώματος στην άλλη. Αν δεν βρούμε γρήγορα ένα λεξικό, θα βουλιάξουμε το δίχως άλλο».

Ποια από τις δύο εκδοχές ταιριάζει καλύτερα στην πορεία που ακολουθεί η Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη η ευρωζώνη, τα τρία τελευταία χρόνια; Πορευόμαστε άραγε με κάποιον μπούσουλα, μας καθοδηγεί κάποιο αλάνθαστο ένστικτο και όπου να ‘ναι η ομίχλη θα αρχίσει να διαλύεται; Ή τρέχουμε αλλόφρονες πέρα – δώθε, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουμε λέξεις, όρους και μαθηματικές εξισώσεις; Τον πρώτο χρόνο ασχολούμασταν με τα spread, τον δεύτερο με το PSI, τον τρίτο με το buyback. Και όμως, όπως έχει πει σε μια συνέντευξή του ο πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου Γκι Φέρχοφστατ, θα ήταν αρκετή μια φράση των ευρωπαίων ηγετών για να είχε αποτραπεί η κρίση. Αν το 2009 είχαν εκφράσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την εμπιστοσύνη τους προς την Ελλάδα, αυτό το μακελειό ίσως να μην είχε συμβεί ποτέ.

Δεν το έκαναν –και οι ευθύνες είναι βαριές και πολλαπλές. Και τώρα αναρωτιόμαστε αν ο δρόμος υπάρχει ακόμη κάτω από το αυτοκίνητό μας. Υπάρχει βέβαια και μια τρίτη εκδοχή, η εκδοχή της ρήξης, που την υποστηρίζει με ενθουσιασμό η κυβέρνηση-ΣΥΡΙΖΑ-εν-αναμονή. Σε αυτήν ταιριάζει ένα άλλο μικροδιήγημα με τον τίτλο «Γυναικεία απελευθέρωση. Αγάπη για τα ιδανικά», που το υπογράφει η μεξικάνα Ρόσα Μπελτράν (2008). «Κραυγάζοντας «εγώ δεν είμαι υπηρέτρια κανενός», η Χουανίτα εγκατέλειψε τη συζυγική κλίνη. Επέστρεψε γρήγορα· είχε ξεχάσει να στρώσει το κρεβάτι». (Ολα τα παραπάνω κείμενα είναι από τη δίγλωσση έκδοση «Ανθολογία ισπανόφωνου μικροδιηγήματος», που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη σε επιλογή και μεταφραστική επιμέλεια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου).

Τελευταία Νέα