Το ότι υπήρξε, μακράν, ο λιγότερο κακός πρωθυπουργός των τελευταίων δεκαετιών –θα λέγαμε ο κατά έτη φωτός καλύτερος αν, για τη συγκεκριμένη περίοδο, ήταν θεμιτή η χρήση θετικού προσδιορισμού -, του επιτρέπει βέβαια να κρίνει και να επικρίνει όσους τον διαδέχτηκαν. Δεν τον νομιμοποιεί, όμως, να κάνει αλλεπάλληλες συγγραφικές αποτιμήσεις του πρόσφατου παρελθόντος χωρίς… λέξη αυτοκριτικής. Κάτι τέτοιο συνιστά διανοητικό εκτροχιασμό (έως ευθυνοδιωκτικό παγκαλισμό). Αυτός υπήρξε ο ηγέτης ο οποίος, μέχρις ενός σημείου, παρότρυνε τους Ελληνες να κερδοσκοπούν ασυλλόγιστα και ασύστολα στο χρηματιστήριο… Αυτός ανέστειλε την ασφαλιστική μεταρρύθμιση (μάλιστα, την ώρα που η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση ήταν το εθνικό μείζον διακύβευμα, φρόντισε να ανοίξει παράλληλο μέτωπο με τους παπάδες και τις θεούσες, όχι ακριβώς δείγμα πολιτικής ευθυκρισίας)… Αυτός έβλεπε, παθητικός και άπραγος, το εκπαιδευτικό σύστημα να καταρρέει… Αυτός, ο κήνσορας του λαϊκισμού, είχε υπουργό τον… Βαγγέλη Γιαννόπουλο. Ενώ δεν ευστόχησε στην εντιμότητα σχεδόν κανενός εκ των άμεσων συνεργατών του (ούτε, όμως, στους πολιτικούς προϊσταμένους των Ενόπλων Δυνάμεων)… Παρ’ όλα αυτά…

1 Αχ, κ. Σημίτη, να είχαμε πρωθυπουργό εσάς –ή κάποιον σαν εσάς –τα τελευταία οκτώ χρόνια. Αχ, να είχαμε αποφύγει τα εκφυλισμένα κύτταρα μεγάλων προγόνων (βέβαια, ίσως θα ήταν ακόμη καλύτερα να πρωθυπούργευε κάποιος εξίσου μεθοδικός, αλλά πιο «εύχυμος», π.χ. ο Γιάννης Μπουτάρης).

2 Σήμερα, ισχυρίζονται πολλοί, ο τόπος μας χρειάζεται μια πνευματική ώθηση, ένα νέο αφήγημα, ως διανοητικό υπόστρωμα μιας πορείας ανάτασης και ανάκαμψης. Το υπόβαθρο, ωστόσο, των μεγάλων έργων είναι συχνά ευτελές, δηλαδή όχι μόνο πνευματικού αλλά και υλικού –ή μόνο υλικού –χαρακτήρα. Φοβάμαι, λοιπόν, πως για να ξανανοίξει το έθνος μας τα φτερά του χρειάζεται κάτι χειροπιαστό: την εξαφάνιση των ελλειμμάτων στο εμπορικό ισοζύγιο! Τι θα μπορούσαμε όμως να κάνουμε ώστε να ισορροπήσουμε εμπορικά; Διαθέτουμε κάτι διεθνώς περιζήτητο, σπάνιο και ποιοτικό προς εξαγωγή; Ναι, διαθέτουμε κάτι, το οποίο μάλιστα συνθέτει το υλικό με το πνευματικό! Την εντελώς ξεχωριστή και άφθονη (=άνευ φθόνου) φαιά ουσία ενός προβεβλημένου πολιτικού μας! Βέβαια αυτό θα προϋπέθετε τη βίαιη θανάτωση –ίσως και το λιντσάρισμά του –για να την αφαιρέσουμε και να την πουλήσουμε… Ομως, το έθνος χρειάζεται έναν καθαγιασμένο πρωτομάρτυρα –σαν έναν Παναγούλη. Επιπλέον, δεν θα λείψει στο κόμμα του, θα αναπληρωθεί άμεσα. Από τον –εθνικό τιθασευτή της ομοφυλοφιλίας –Γ. Μιχελογιαννάκη…

3 Ο Καζαντζάκης ήταν δυστυχισμένος που δεν είχε παπούτσια έως ότου είδε κάποιον χωρίς πόδια. Η Ελλάς δικαιούται να είναι δυστυχισμένη από την ποιότητα του κυβερνητικού της προσωπικού… έως ότου στρέψει το βλέμμα στους πολιτικούς της αντιπολίτευσης.

4 Το λάθος του Ευ. Βενιζέλου; Θέλοντας εκλογικοπολιτική ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ, προσπάθησε να υπηρετήσει αυτόν τον στόχο με μινιμαλιστική κυβερνητική συμμετοχή. Αν ήταν ρεαλιστής, θα στόχευε μόνο στην αποτροπή της περαιτέρω καταβαράθρωσης του κόμματός του. Και τότε θα είχε εξαρχής επιλέξει την ευρύτερη δυνατή και στο υψηλότερο κομματικό επίπεδο συμμετοχή στην κυβέρνηση! Μια τέτοια επιλογή θα ήταν πιο συμβατή προς το πολιτικό DNA του «κινήματος», πιο συμβατή και προς το ένστικτο της αυτοσυντήρησής του…

5 Φασισμός είναι ο προσδιορισμός κάποιου ως φασίστα με κριτήρια άλλα πλην της δράσης του. Οσοι κατέβασαν τον server του Πανεπιστημίου Αθηνών για να εμποδίσουν τις ενδοπανεπιστημιακές εκλογές είναι, εξ αυτού του λόγου, πολιτικοί φασίστες. Αν ήξεραν ότι εμπόδιζαν τη συνταγογράφηση φαρμάκων στα πανεπιστημιακά νοσοκομεία, όπως ο Ευαγγελισμός, είναι και κοινωνικοί φασίστες!

6 Κάποια ΜΜΕ καταγγέλλουν –τώρα! –τραμπούκους του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού που κακοποιούν ξένους διπλωμάτες ή ζητούν να επιβάλουν απεργία διά της βίας. Σώπα… Ποιος, από την εποχή των σταμουλοκολλάδων, τους κατέστησε ακαταγώνιστη πολιτική δύναμη εις βάρος της κοινωνίας;

7 Να δώσω στους συριζαίους κάνα αντίτυπο του παλιού βιβλίου μου για τον βενιζελισμό, μπας και αντιληφθούν ότι –κατά τη συνταγή του μεγάλου Κρητικού –την ευπραγία των μικρών κρατών τη διασφαλίζουν ο ρεαλισμός, η αποφυγή του μικρομεγαλισμού και μια σταθερή προσήλωση σε ισχυρούς, έστω και εγωιστές, συμμάχους;

Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι καθηγητής Πολιτικών Θεσμών και Συγκριτικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Τελευταία Νέα