Αναζήτηση
1. Μήπως η εκταμίευση προς τη χώρα μας της μεγάλης δανειακής δόσης ή της απόφασης για επιμήκυνση καθυστερεί πρωτίστως λόγω πολιτικής απόφασης ισχυρών αλλοδαπών εξουσιαστικών κέντρων, ώστε η καθοριστική διασωστική πράξη να είναι κοινή για όλες τις δημοσιονομικά προβληματικές χώρες της ευρωζώνης; Εάν πράγματι συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα ήταν ασφαλώς θετικό. (Θα υποδήλωνε ότι η διαδικασία συναινετικής ευρωπαϊκής ενοποίησης, την οποία, με ισχυρό συμβολικό φορτίο, επιτάχυνε το κοινό νόμισμα, είναι εξαιρετικά δύσκολα αναστρέψιμη, όποιο κι αν είναι το κόστος ή οι δομικές κακοτεχνίες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος). Ταυτόχρονα, όμως, θα αποδείκνυε ότι οι κεφαλές της ηπείρου μας δεν πάσχουν από έλλειμμα πολιτικής κουλτούρας. Αντίθετα, θα καθίστατο σαφές πως έχουν αφομοιώσει τα διδάγματα του Ν. Μακιαβέλι: ο Φλωρεντίνος συνιστούσε στους ηγέτες να φέρνουν τα κακά –όπως, εν προκειμένω, τις φορολογικές επιβαρύνσεις στους πολίτες των χωρών που «αιματοδοτούν» οικονομικά την Ευρωπαϊκή Ενωση –όλα μαζί. Αντιθέτως τα καλά, για να συντηρούν τη δημοφιλία τους, να τα κατατεμαχίζουν σε μικρές δόσεις…
2. Τόσες κινήσεις, τόσες πολιτικές πρωτοβουλίες, τόσα προεξαγγελλόμενα κόμματα στους κόλπους της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης! Οι ηγέτες της, φαίνεται, έχουν μελετήσει την ιστορία της ενοποίησής της το 1961, της οποίας είχε προηγηθεί ακραίος πολυκατακερματισμός (ώστε όλοι οι προβεβλημένοι να ενταχθούν στο ενιαίο κόμμα ως «αρχηγοί»). Μόνο που αυτή ακριβώς η «πολυαρχηγία» διέλυσε την Ενωση Κέντρου… Ενώ, και στη σύντομη ζωή της, κλυδωνιζόταν από εσωκομματικούς τριγμούς.
3. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις, οι οποίες δραστηριοποιούνται για την αναζωογόνηση της κεντρώας παράταξης (πολύπαθης, αλλά αναγκαίας: «Ο κόσμος αξίζει χάρη στους ακραίους, διαρκεί όμως χάρη στους μεσαίους», έλεγε ο Πολ Βαλερί), είναι ο Ηλίας Μόσιαλος. Μια κοινωνία ανοικτή, φιλελεύθερη, υγιώς ανταγωνιστική είναι το ιδεολογικό στίγμα της κίνησής του. Αλλά στα ιδρυτικά της μέλη περιλαμβάνονται κυρίες ταγμένες υπέρ της λεγόμενης positive discrimination, της υποχρεωτικής ποσόστωσης στη συμμετοχή γυναικών στα δημόσια αξιώματα. Και διερωτώμαι: συμβιβάζονται τέτοιες ρυθμίσεις με ανοικτές ανταγωνιστικές κοινωνίες; Είναι –σήμερα –οι γυναίκες αδικημένη μειονότητα ώστε να δικαιολογείται η θεσμική αποκατάσταση της αδικίας; Αντιμετωπίζουν φραγμούς στην πρόσβαση σε περίβλεπτες θέσεις; Η συντριπτική πλειονότητα των μεταπτυχιακών φοιτητών είναι γένους θηλυκού… Των δικαστικών επίσης (και, πλέον, όχι μόνο στις κατώτερες βαθμίδες. Αλλωστε, γυναίκα προεδρεύει των δικαστών και εισαγγελέων)… Των διπλωματικών ομοίως… Ηθικά, περισσότερο θα δικαιολογούνταν η positive discrimination υπέρ κάποιων ηλικιακών ομάδων…
4. Είναι σκληρό. Ακούγεται ανάλγητο. Ανατρέπει κατακτήσεις που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ακόμη και πολιτισμικού χαρακτήρα. Ωστόσο η ανεργία, πιθανότατα, θα καταπολεμούνταν αν οι όροι απόλυσης δεν ήταν τόσο επαχθείς για τους εργοδότες… (Κάποια κεκτημένα εκπήγαζαν από την αντίληψη ότι, ως κοινωνία, είχαμε κερδίσει… λαχείο. Η αγορά λαχείων όμως, ειδικά επί συλλογικών υποκειμένων, μακροπρόθεσμα φέρνει πάντα χασούρα. Σαν τιμωρία για… ανεπαρκή γνώση μαθηματικών).
5. Θέμα δημιουργήθηκε κατά την πρόσφατη επίσκεψη Μέρκελ, εάν στο επίσημο γεύμα έπρεπε να παραστούν και οι τρεις πολιτικοί ηγέτες της συγκυβέρνησης (ώστε να υποδηλωθεί η εθνική σύμπνοια και η προσήλωση στους κοινούς στόχους –επιχείρημα αρκετά πειστικό). Είδα όμως να κυριαρχεί η άποψη πως κάτι τέτοιο θα υποβάθμιζε τον Πρωθυπουργό μας. Μα δεν είναι γνωστό ότι έχουμε πολυκομματική κυβέρνηση; Η δε Πολιτική Επιστήμη διδάσκει ότι υπάρχουν δύο ειδών πρωθυπουργοί: οι ισχυροί, επικεφαλής μονοκομματικών σχημάτων· και οι ενδοκυβερνητικά λιγότεροι ισχυροί, που προεδρεύουν συμμαχικών. (Πολιτικά δυνατοί ηγέτες κυβερνητικών συμμαχιών υπάρχουν μόνο σε δικομματικές κυβερνήσεις, συγκροτούμενες –όπως στη Γερμανία –από ένα πολύ μεγάλο κόμμα, με εκλογική δύναμη περί το 40%, και ένα πολύ μικρό)… Κατά τα λοιπά, τα παρασημαινόμενα της επίσκεψης δείχνουν, άραγε, ότι τη «σκαπουλάραμε»; Ας το ελπίζουμε. Καταστροφικό είναι να το θεωρήσουμε δεδομένο…
6. Δή(εί)γμα κρατικής λειτουργίας. Στον ταχείας κυκλοφορίας δρόμο προς Λουτράκι, μες στη μέση και αμέσως μετά τη στροφή του Ισθμού, άρα αθέατο μέχρι την τελευταία στιγμή, περιφερόταν άτομο καταφανώς διανοητικά καθυστερημένο. Τηλεφωνούσα στο Τμήμα Λουτρακίου, πάντα «κατειλημμένο». Οσες φορές κάλεσα το 100, βγήκε της… Λιβαδειάς. Τελικά ειδοποίησα οδηγό περιπολικού (στη θέση του συνοδηγού υπήρχε «βουνό» αθλητικών εφημερίδων), ο οποίος μου είπε: «Ενας κοντός, ξυπόλητος; Τον ξέρουμε μωρέ, κάθε μέρα εκεί είναι»! Προφανώς δεν ήξερε, όμως, Ποινικό Δίκαιο: υπάρχουν εγκλήματα –εν προκειμένω έκθεση σε κίνδυνο ζωής –τελούμενα διά παραλείψεως. Πέραν της παράβασης καθήκοντος…
7. Οι ξένοι είναι πάντα πολύ πίσω μας. Εμείς ξωπετάξαμε τον ΓΑΠ (όσο μάλιστα διέθετε κοινοβουλευτική πλειοψηφία). Εκείνοι στοιβάζονται να τον ακούσουν…
8. Ναζί στο Σύνταγμα; Να ζει κανείς ή να μη ζει (στου κρετινισμού τη χώρα);
9. Ακόμη δεν ανεκλήθη αναδρομικά το δικαίωμα δημόσιων αξιωματούχων να διορίζουν συγγενείς τους. Αιδώ έχουν; Εδώ, όχι…
