Ο Αντώνης Σαμαράς θεώρησε σκόπιμο να το επισημάνει στην πρώτη επίσημη επαφή του με την Καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ: «Με την πειθάρχηση που επέβαλε η παρουσία του γερμανού προπονητή Οτο Ρεχάγκελ και υπό την καθοδήγησή του η Εθνική ποδοσφαίρου της Ελλάδας θριάμβευσε στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2004». Προφανώς υπαινισσόταν τις δυνατότητες της φυλής μας για μεγαλουργία, εφόσον της διασφαλιστεί – από έξω βέβαια – ένα πειθαρχημένο και συνεκτικό πλαίσιο λειτουργίας.

Ως οικονομολόγος, άρα ως διαθέτων μάλλον ελλειμματική πολιτική παιδεία, ο έλληνας Πρωθυπουργός ενδεχομένως να μην έχει ξεφυλλίσει το βιβλίο του Αδόλφου Χίτλερ «Ο αγών μου». Εκεί όπου ο μετέπειτα καγκελάριος του Ράιχ αναφέρεται στο έργο τής – πρωσικής καταγωγής – Μεγάλης Αικατερίνης της Ρωσίας, ως απόδειξη των δυνατοτήτων της γερμανικής ιδιοφυΐας, «ακόμη και όταν αυτή ηγείται κατώτερων λαών και φυλών»!

Παρά την, κατά πάσα πιθανότητα μη συνειδητή, αναπαραγωγή της δομής της φράσης του Φύρερ, ο έλληνας Πρωθυπουργός είναι ωστόσο ενδεχόμενο με τη συγκεκριμένη αναφορά να χτυπούσε φλέβα αλήθειας, υπαινισσόμενος πως μόνο με έξωθεν επιβολή της ενότητας και της συλλογικής λειτουργίας, η φυλή μας μπορεί να λειτουργεί παραγωγικά. Η παρούσα συγκυρία είναι εν προκειμένω εκκωφαντικά εύγλωττη. Πράγματι…

Ολοι σχεδόν οι Ελληνες, όσοι τουλάχιστον διαθέτουν αντιληπτική ικανότητα υπερβαίνουσα το νηπιακό στάδιο, έχουν αφομοιώσει πως μόνο μια – εξαιρετικά επώδυνη και δυσβάστακτη – περαιτέρω πτώση του βιοτικού μας επιπέδου (ενδεχομένως της τάξης του 25% που θα μας έφερνε κοντά στο αντίστοιχο της Πορτογαλίας) θα μπορούσε, σε συνδυασμό με άλλες προϋποθέσεις και πολιτικές πρωτοβουλίες εσωτερικές ή διεθνείς, να αποτρέψει την πλήρη εξώθησή μας εκτός δυτικού τρόπου ζωής (που θα έκανε ακόμη και της Βουλγαρίας το βιοτικό επίπεδο να φαντάζει ανέφικτο ιδανικό).

Με τις ακραίες ωστόσο αντιδράσεις τους στις περαιτέρω περικοπές των απολαβών τους, όλες οι κοινωνικές ομάδες ουσιαστικά δείχνουν ότι ενδιαφέρονται μόνο να μετακυλίσουν το 100% των βαρών στους διπλανούς τους και γενικότερα στο σύνολο (πλην των ιδίων, ως να μην ανήκαν σε αυτό). Οπως ακριβώς ο ποδοσφαιριστής που ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την ατομική του διάκριση, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις του ατομισμού του στα αποτελέσματα της ομάδας.

Το εξαιρετικά θλιβερό, δε, είναι ότι στις ακραία αντικοινωνικές αυτές αντιδράσεις πρωτοστατούν κοινωνικές κατηγορίες και στρώματα, όπως δικαστικοί, πανεπιστημιακοί, ένστολοι κ.λπ., που ούτε στις πιο απόκληρες ή αδικημένες κατηγορίες ανήκουν και ιδιαίτερο αίσθημα ευθύνης έναντι του κοινωνικού συνόλου θα έπρεπε εκ του ρόλου τους να διαθέτουν. Ο άκρατος αυτός εγωισμός όλων των κοινωνικών υποσυνόλων υποδαυλίζεται από τις περισσότερες πολιτικές παρατάξεις και προσωπικότητες του τόπου (με την ασφαλώς τιμητική εξαίρεση των δημάρχων των δύο μεγαλύτερων πόλεων της επικράτειας).

Οσον με αφορά προσωπικά – επειδή πολλές φορές ο συνδικαλιστικός τραμπουκισμός μετέβαλε σε υποχρέωση το «δικαίωμα» της απεργίας, δεν ξέρω δε εάν θα καταστεί δυνατόν να αναρτήσω τη σχετική ανακοίνωση στο πανεπιστήμιο και στην ιστοσελίδα του – θα ήθελα να δημοσιοποιήσω την πρόθεσή μου στις 12, 13 και 14 Σεπτεμβρίου να διεξαγάγω κανονικά τις προπτυχιακές εξετάσεις καθώς και αυτές του μεταπτυχιακού κύκλου που ακολουθούν. Οι περαιτέρω περικοπές στις απολαβές μου δεν μου είναι, ασφαλώς, ούτε ιδιαίτερα ευχάριστες ούτε απολύτως ανώδυνες. Πιστεύω ωστόσο πως, τη στιγμή που ο Τιτανικός μπάζει από παντού, για κανέναν δεν είναι σωτήρια η τακτική που συνίσταται στο να προσπαθεί να πετάξει τους άλλους στη θάλασσα, αντί να μοχθεί για την ανάσχεση της εισροής των υδάτων στο σκάφος…

ΑΣΧΕΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ (με την ευκαιρία της τρίτης επετείου των θριαμβευτικών για το ΠΑΣΟΚ εκλογών του 2009). Στην Ινδία κάποιος βρίσκει ένα μπουκάλι, από όπου βγαίνει ένα τζίνι που θα του πραγματοποιήσει αμέσως μια ευχή. Ο Ινδός εκφράζει την επιθυμία να μπορέσει να επισκεφθεί τα νησιά της Καραϊβικής. Το τζίνι τού προσφέρει πάραυτα αεροπορικό εισιτήριο, αλλά ο αποδέκτης της προσφοράς αντιδρά: «Φοβάμαι και αεροπλάνα και καράβια. Θέλω να φτιάξεις έναν αυτοκινητόδρομο ώστε να πάω οδικώς». Το τζίνι εξίσταται, θεωρώντας το αίτημα αμετροεπές γιατί θα το κούραζε υπερβολικά. Του υπόσχεται, ωστόσο, ότι θα του ικανοποιήσει οποιοδήποτε άλλο αίτημα. «Επιθυμώ να αντιληφθώ τον τρόπο σκέψης του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γεωργίου Παπανδρέου», ζητάει τότε ο άνθρωπος. Και το τζίνι τον ρωτάει: «Με πόσες λωρίδες κυκλοφορίας ανά ρεύμα θέλεις τον αυτοκινητόδρομο Νέο Δελχί – Καραϊβική;»

Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι καθηγητής Πολιτικών Θεσμών και Συγκριτικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Τελευταία Νέα