6 Ιουνίου 2011
Ο κ. καθηγητής… διδάσκει κομμωτική
Στην αίθουσα Παπαληγούρα στον 6ο όροφο του υπουργείου Οικονομικών ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ Παναγιώτης Ρουμελιώτης συνομιλεί με στενές συνεργάτιδες του τότε υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου. «Το πρόγραμμα βγαίνει», τους δηλώνει ο πολύπειρος καθηγητής. «Είστε σίγουρος;», του απαντά ξαφνιασμένη η νεαρή συνεργάτις του υπουργού υπενθυμίζοντάς του πως τρεις μέρες νωρίτερα (3 Ιουνίου) το κλιμάκιο στελεχών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ολοκληρώνοντας την επίσκεψή του στην Ελλάδα είχε «βγάλει στη σέντρα» την κυβέρνηση για την ανεπαρκή δημοσιονομική πρόοδο τονίζοντας πως περαιτέρω διατηρήσιμη μείωση του ελλείμματος θα απαιτήσει εκτεταμένες δημοσιονομικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. «Ναι βγαίνει. Και εάν ξεκινήσει επιτέλους η συζήτηση της αναδιάρθρωσης όλα θα γίνουν πιο ομαλά», ανταπάντησε ο Ρουμελιώτης και παίρνοντας χαρτί και μολύβι δίδαξε τα οικονομικά της αναδιάρθρωσης στις δύο συνομιλήτριές του, όπως ακριβώς έκανε στις παραδόσεις στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. «Τότε ο Ρουμελιώτης μας έδειξε με απλό τρόπο πώς θα κλείσει το χρηματοδοτικό κενό και θα μειωθούν οι δαπάνες για τόκους», τόνισε μια εκ των παρισταμένων στα «ΝΕΑ».
17 Ιουνίου 2011
Ο Ακερμαν
στην καρέκλα
του κουρείου
Συνεδρίαση του Eurogroup Working Group (EWG) στις Βρυξέλλες. Ο Πέτρος Χριστοδούλου, επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), έρχεται αντιμέτωπος με κάτι που ποτέ δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα αντιμετωπίσει όταν το 1985 ξεκινούσε την τραπεζική του καριέρα στην Credit Suisse First Boston στο Λονδίνο. Καλείται να γίνει ο «δήμιος» των ευρωπαϊκών τραπεζών και ειδικά των ελληνικών, αποφασίζοντας το κούρεμα των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου. Απέναντί του έχει τον γενικό διευθυντή του Διεθνούς Χρηματοοικονομικού Ινστιτούτου (ΙΙF) Τσάρλς Νταλάρα, έναν βετεράνο του τραπεζικού κλάδου που εκπροσωπεί τον ιδιωτικό τομέα στις διαπραγματεύσεις. Ο τότε επικεφαλής του Eurogroup Working Group και σημερινός υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας Βιτόριο Γκρίλι κάνει τις συστάσεις. Οι δύο άνδρες δίνουν τα χέρια. Η χειραψία αυτή σφράγισε τη μεγαλύτερη αναδιάρθρωση χρέους στα παγκόσμια χρονικά. «Σας καλέσαμε εδώ για να αρχίσουμε έναν διάλογο για την κατάλληλη μορφή που θα πρέπει να έχει αυτό το πρόγραμμα. Δεν θέλουμε να προχωρήσουμε σε καμία μονομερή ενέργεια. Σας ζητάμε να συγκροτήσετε μια επιτροπή με τη συμμετοχή των πλέον επιφανών επενδυτών στο ελληνικό χρέος για να διαπραγματευτούμε. Αναγνωρίζουμε την ανάγκη να διατηρηθεί η επιλεξιμότητα των ελληνικών τραπεζών για αναχρηματοδότηση από την ΕΚΤ και η ανάγκη για ελαχιστοποίηση των κινδύνων μετάδοσης της κρίσης στη ζώνη του ευρώ», ήταν η τοποθέτηση της ευρωπαϊκής πλευράς απέναντι στο IΙF εκείνη την Παρασκευή. Ο Νταλάρα ανταποκρίθηκε και την 1η Ιουλίου πέρασε – με τη στήριξη του προέδρου της Ντόιτσε Μπανκ, Γιόζεφ Ακερμαν – την απόφαση εθελοντικής συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στο πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας. Οι δυο άνδρες 20 ημέρες αργότερα βρέθηκαν απέναντι στους Σαρκοζί και Μέρκελ στις Βρυξέλλες για να διαπραγματευθούν για το μέγεθος της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα. «Σε εκείνη τη σύσκεψη Νταλάρα και Ακερμαν δέχθηκαν πραγματικές απειλές», δηλώνει στα «ΝΕΑ» μέλος της τότε ελληνικής αποστολής στις Βρυξέλλες, υπενθυμίζοντας ότι στις 22 Ιουλίου ο Παπανδρέου επέστρεψε στην Ελλάδα έχοντας στις βαλίτσες ένα πακέτο στήριξης 109 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 37 θα προέρχονταν από τη συμμετοχή των ιδιωτών μέσω κουρέματος 21% στα ομόλογα που κατείχαν.
26 Αυγούστου 2011
Αναζητώντας ομολογιούχους στο Καζαχστάν
Ο τότε υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος απέστειλε Διερευνητική Επιστολή (Letter of Inquiry) στους υπουργούς Οικονομικών 57 κρατών σχετικά με την υλοποίηση της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου και τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους. Στην επιστολή, η Ελλάδα όριζε ότι τουλάχιστον το 90% των ιδιωτών κατόχων ελληνικών ομολόγων, ωρίμανσης το 2014 ή το 2020 έπρεπε να συμμετέχουν για να προχωρήσει το σχέδιο. Σύμφωνα με εκείνη την επιστολή η τελική απόφαση για τη συμμετοχή στο εθελοντικό πρόγραμμα ανταλλαγής θα έπρεπε να βασιστεί στους τελικούς όρους της προσφοράς (offer memorandum) που θα αποκρυσταλλώνονταν στις αρχές Οκτωβρίου 2011. «Αν ερχόμασταν σε απευθείας επαφή με τους ομολογιούχους θα θεωρείτο default (χρεοκοπία)», εξηγεί στα «ΝΕΑ» στέλεχος με άριστη γνώση της λειτουργίας του ΟΔΔΗΧ και προσθέτει: «Στόχος μας δεν ήταν να μάθουμε τους τελικούς επενδυτές, αλλά να εντοπίσουμε τους θεματοφύλακες και τη γεωγραφική διασπορά». Τελικώς αποδείχθηκε πως οι θεματοφύλακες ξεπερνούσαν τους 8.000 και ότι τα ελληνικά ομόλογα ήταν στα χέρια επενδυτών από το Καζαχστάν έως τη Νέα Ζηλανδία. «Με τα στοιχεία που συλλέξαμε στο διάστημα Αυγούστου – Σεπτεμβρίου 2011 μπορέσαμε να φτιάξουμε την τεχνική υποδομή για την ανταλλαγή ομολόγων», αναφέρει το ίδιο στέλεχος.
27 Σεπτεμβρίου 2011
Οι Γερμανοί παίρνουν την «ψιλή»
Η γερμανίδα Καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ υποδέχεται τον έλληνα Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου κατά τη διάρκεια συνάντησης με τη Γερμανική Ενωση Βιομηχάνων στο Βερολίνο. Τον Πρωθυπουργό συνοδεύουν στο Βερολίνο μεταξύ άλλων οι υπουργοί Ανάπτυξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, Επικρατείας Ηλίας Μόσιαλος και αναπληρωτής Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης. Στο προσκήνιο αβρότητες και χαμόγελα, στο παρασκήνιο – παρουσία Σόιμπλε – πέφτει η βόμβα. «Γιώργο πρέπει να αλλάξουν οι όροι της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου. Με πληροφορούν ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν. Θα πρέπει να τα ξαναδούμε από την αρχή», φέρεται να δήλωσε η Καγκελάριος στον Πρωθυπουργό. Ο Πρωθυπουργός αιφνιδιάζεται. Συνεργάτες του Πρωθυπουργού υποστηρίζουν πως εκείνη την Τρίτη του Σεπτεμβρίου 2011 καταδείχθηκε πως εξ αρχής η Γερμανία είχε πρόθεση να επωμιστούν οι ιδιώτες το μεγαλύτερο δυνατό βάρος της ελληνικής διάσωσης. Διασταυρωμένες πληροφορίες αναφέρουν πως στη συνάντηση της 27ης Σεπτεμβρίου εκτός από το μεγαλύτερο κούρεμα, η γερμανική πλευρά έθεσε θέμα συμμετοχής του επίσημου τομέα και συγκεκριμένα της ΕΚΤ στην αναδιάρθρωση του χρέους. «Τότε τέθηκε για πρώτη φορά από τον Σόιμπλε το ερώτημα τι θα γινει με τα ομόλογα της ΕΚΤ, που συζητάμε και σήμερα», αποκαλύπτει στα «ΝΕΑ» πρώην στέλεχος του οικονομικού επιτελείου.
9 Οκτωβρίου 2011
Η προειδοποιητική βολή του Σόιμπλε
Ο Σόιμπλε σε συνέντευξή του στη γερμανική «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Ζονταγκτσάιτουνγκ» (FAZ) δηλώνει πως «η μείωση του όγκου του ελληνικού χρέους που αποφασίστηκε τον Ιούλιο ήταν ίσως ανεπαρκής». Επικρατεί πανδαιμόνιο στους τραπεζικούς κύκλους. «Μέχρι τον Ιούλιο η Γερμανία δεν ήξερε ποιοι ήταν οι ομολογιούχοι. Οταν έγινε γνωστό το επενδυτικό προφίλ των ομολογιούχων αποφασίστηκε το κούρεμα 50% στις 26 Οκτωβρίου 2011 και τελικά πήγαμε σε κούρεμα 53,5% με την απόφαση του Φεβρουαρίου 2012, το οποίο σε όρους καθαρής παρούσας αξίας περνά το 80%. Ο Σαρκοζί φοβόταν τις επιπτώσεις του μεγάλου κουρέματος στις γαλλικές τράπεζες, ήθελε το 21%. Εξέφρασε με έντονο τρόπο την αντίθεσή του στη Σύνοδο του Οκτωβρίου (25-26), αλλά η Μέρκελ πέρασε τελικά τη γραμμή της. Η Μέρκελ ήθελε εξ αρχής ένα καθολικό PSI», δηλώνει για το θέμα στενός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού.
17 Ιανουαρίου 2012
«Σας σπρώχνουν στη χρεοκοπία»
Ο τότε πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων (ΣΟΕ) και νυν πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας Γιώργος Ζανιάς και ο τότε επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους Πέτρος Χριστοδούλου βρίσκονται στην αμερικανική πρωτεύουσα για να αναζητήσουν κοινό έδαφος με την πλευρά του ΔΝΤ ώστε να κλείσει το συντομότερο δυνατό η διαπραγμάτευση με τους εκπροσώπους των ιδιωτών πιστωτών για την ανταλλαγή των ομολόγων. «Τα είχαμε βρει με τους τραπεζίτες του IIF (Διεθνές Οικονομικό Ινστιτούτο) και δεν μπορούσαμε να καταλήξουμε με τους Ευρωπαίους», αναφέρει για την περίοδο εκείνη γνώστης των καταστάσεων, σημειώνοντας πως ο Νταλάρα κατηγορούσε τους Γερμανούς ότι δεν σέβονταν τον εθελοντικό χαρακτήρα της συμφωνίας. «Σας σπρώχνουν σε χρεοκοπία», φέρεται να φώναξε ο Νταλάρα σε μια από αυτές τις κρίσιμες διαβουλεύσεις αναφερόμενος στα ιδιαίτερα στενά χρονικά περιθώρια (έληγε τον Μάρτιο 2012 το ομόλογο των 14,5 δισ. ευρώ). Η δήλωση πάντως αυτή δεν επιβεβαιώνεται από το τότε επιτελείο του υπουργού Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου.
Ο διορατικός
Ο γενικός διευθυντής της γαλλικής τράπεζας Lazard Ματιέ Πιγκάς είχε από τα τέλη του 2009 διαγνώσει πως η ελληνική κρίση δεν είναι «κρίση ρευστότητας» αλλά «κρίση φερεγγυότητας» και είχε εισηγηθεί στην ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει αμέσως σε αναδιάρθρωση του χρέους
O «Γερμανός» του ΔΝΤ
Ο Πολ Τόμσεν στην πρώτη του επίσκεψη στην Αθήνα τον Απρίλιο του 2010. Ο Δανός είχε συνταχθεί στην αρχή με την άποψη του Βερολίνου, που επέβαλλε όρους αυστηρής δημοσιονομικής προσαρμογής χωρίς ρύθμιση του δημόσιου χρέους
Ο διαπραγματευτής
Ο Πέτρος Χριστοδούλου, πρώην διευθύνων σύμβουλος του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους, άρχισε τις διαπραγματεύσεις για την αναδιάρθρωση του χρέους στο Euro Working Group τον Ιούνιο του 2011. Η διαδικασία έμελλε
να ολοκληρωθεί έξι μήνες μετά με το PSI
Ο (δις) κουρεμένος
Ο Τσαρλς Νταλάρα, ως εκπρόσωπος των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που κατείχαν ελληνικά ομόλογα, κλήθηκε δύο φορές να υπογράψει το κούρεμα της αξίας τους. Η πρώτη, τον Ιούλιο του 2011, αποδείχτηκε μια απόπειρα των Γερμανών να διερευνήσουν τη διασπορά του ελληνικού χρέους και τις αντοχές των πιστωτών
