1997: «Σα να μην πέρασε μια μέρα»

Το 1997, με αφορμή τα πολλά υποσχόμενα ονόματα Τρύπες και Ξύλινα Σπαθιά, το ελληνικό ροκ αποκτούσε επιτέλους μια βάση. Γερή! Με χρυσούς δίσκους (πραγματικά όμως), σχετικά έντονη ραδιοφωνική παρουσία και μια συναυλιακή δραστηριότητα που έδειχνε εμπράκτως ότι ήταν χιλιάδες όσοι ήταν πρόθυμοι να στριμωχτούν σε Λυκαβηττό, Ρόδον και αλλού – ακόμη και να τα γκρεμίσουν.

Οσοι ήταν μέσα στα πράγματα όμως ήξεραν κι άλλες ροκ ιστορίες. Ο Γιώργος Δημητριάδης ερχόταν από την παράδοση των Απροσάρμοστων – ήταν η φωνή που πήρε τη θέση του Σιδηρόπουλου μετά τον θάνατό του. Με άλλα λόγια, είχε στο κύτταρό του εκείνη την ειδική πατίνα του παραδοσιακού ροκά (με όποια ιδεολογική φόρτιση είχε τότε η λέξη).

Ο Γιώργος Δημητριάδης και Οι Μικροί Ηρωες ήταν γνωστοί στα πιο εκλεπτυσμένα αυτιά του είδους. Τα πιο απαιτητικά. Ροκ ελληνικό, ελπιδοφόρο και με το κεφάλι ψηλά. Με δίσκους όπως «Αφορμές για ανταρσία» (’93), «Τεύχος δεύτερον» (’95) και λάιβ εμφανίσεις που είχαν δημιουργήσει τον πρώτο πυρήνα πιστών, το μέλλον ήταν δικό τους.

Ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα, ο Γιώργος Δημητριάδης δεν ήταν ευχαριστημένος από την ώς τότε υποστήριξη που είχαν οι δίσκοι του. Στον τρίτο δίσκο αποφάσισε να ακολουθήσει τον Γιάννη Πετρίδη και τον Κώστα Ζουγρή στη Virgin, ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά θα είχε καλύτερη τύχη η δουλειά του.

Αλλωστε ο Πετρίδης ήταν έμπειρος. Ηξερε από μουσική. Και ήταν απόλυτος σε κάτι. Το «Σα να μην πέρασε μια μέρα» – τους στίχους είχε γράψει ο νεαρός φίλος του Γιώργου Δημητριάδη, Κώστας Λειβαδάς – θα έδινε και τον τίτλο του δίσκου. Ηταν το δυνατό του κομμάτι, έλεγε. Και όντως έτσι ήταν.

«Ισως το τελευταίο ηλεκτρικό τραγούδι που ξέφυγε από την πρόθεση των ίδιων των δημιουργών και έφτασε να παίζεται μέχρι και σε πίστες» λέει σήμερα ο Λειβαδάς. Ποιο είναι άραγε το χρονικό αυτής της τόσο επιτυχημένης συνάντησης στίχου και μουσικής;

«Toν Γιώργο Δημητριάδη τον γνώρισα σε ένα μπαρ όταν ήμουν ακόμα στο λύκειο» θυμάται ο Λειβαδάς. «Τον ήξερα ως λίντερ των Απροσάρμοστων και όταν πιάσαμε κουβέντα του έκανε εντύπωση πως είχα τόσες γνώσεις πάνω στο ροκ. Μετά αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Να σκαρώνουμε στίχους και τραγούδια, να σκαλίζουμε όργανα. Στο «Τεύχος δεύτερον» μάλιστα, το 1995, συμπεριέλαβε ένα δικό μου κομμάτι – το πρώτο που δισκογραφήθηκε.

Το «Σα να μην πέρασε μια μέρα» ήταν γραμμένο πριν από κάμποσα χρόνια και είχε μείνει στο συρτάρι γιατί δεν μου έβγαινε μουσικά. Το είχα προσπαθήσει κάνα δυο φορές με το γκρουπ που είχα τότε αλλά ήταν αδύνατον. Αυτοβιογραφικό τραγούδι. Μια τραυματική εφηβική σχέση. Οντως ήταν στην Πλατεία Μαβίλη, αργά το βράδυ… Την είδα ύστερα από δύο χρόνια με άλλον δίπλα της και πάγωσα.

Τους στίχους τούς έγραψα επιτόπου, πάνω σε μια χαρτοπετσέτα, καθώς έπινα. Τους έγραψα και τους ξέχασα. Οταν τους έδωσα στον Δημητριάδη – πολλά χρόνια μετά – έφαγε φλασιά κατευθείαν κι έγραψε τη μουσική σε στυλ brit pop και σε έναν ρυθμό που δεν περίμενα με τίποτα. Εγώ το φανταζόμουν σε σόουλ/φάνκι εκδοχή. Εκείνος το φαντάστηκε εντελώς διαφορετικά.

Το γράψαμε σε demo τετρακάναλο, το ακούσαμε μαζί και το χορέψαμε κατευθείαν, με έναν ενθουσιασμό απίστευτο».