Είναι οι σύγχρονοι θεοί του αθλητισμού, τα πρότυπα, τα σημεία αναφοράς, το μέτρο σύγκρισης. Αυτοί που επηρέασαν ακόμα και τις πορείες των εταιρειών κολοσσών στην αθλητική ένδυση, που έκαναν μόδα λογότυπα, παπούτσια και μπλούζες. Πελέ, Μάικλ Τζόρνταν, Καρλ Λιούις, Μοχάμεντ Αλι. Και οι τέσσερις μαύροι. Από φτωχές οικογένειες, έχοντας ζήσει στο πετσί τους τον ρατσισμό, το μαστίγωμα της ψυχής. Βιώματα που ίσως να αποτέλεσαν τελικά το εφαλτήριο προς τη μοναδική διαφυγή, τη δόξα.

«Ποιος είναι βασιλιάς του ποδοσφαίρου;» Οι νεότεροι θα πουν Μέσι ή Ρονάλντο, οι σαραντάρηδες τον Μαραντόνα, αλλά η ιστορία τον Πελέ. Το μαύρο διαμάντι, που βαδίζει αισίως και με άψογη κορμοστασιά στα 71 του χρόνια, έχει τρία προνόμια που του δίνουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα έναντι των ανταγωνιστών του. Πρώτον, έχει σηκώσει τρεις φορές το πολυτιμότερο τρόπαιο στο άθλημα, το Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεύτερον, κατέκτησε το τρόπαιο για πρώτη φορά μόλις στα 17 του χρόνια. Τρίτον, ηγήθηκε της κορυφαίας ομάδας που κατέκτησε Παγκόσμιο Κύπελλο το 1970.

Η παρουσία του Πελέ στο παγκόσμιο γίγνεσθαι συνέπεσε με την εμφάνιση πολλών γενιών σπουδαίων ποδοσφαιριστών που τον πασπάλισαν με τη χρυσόσκονη της αιωνιότητας αγωνιζόμενοι στο πλάι του. Κάτι σαν να παίζει ο Μέσι στην Εθνική Ισπανίας. Μια κατάσταση πράγματι σπάνια.

Τη δεκαετία του ’90 το ποδόσφαιρο είχε μείνει γυμνό από βασιλιά μετά την κατάρρευση του ειδώλου του Ντιέγκο Μαραντόνα με τις απαγορευμένες ουσίες.

Ηταν η εποχή που στον αθλητικό γαλαξία έλαμπε το άστρο ενός αθλητή από το μπάσκετ, του Μάικλ Τζόρνταν.

Ακόμα και σήμερα, ύστερα από δύο δεκαετίες, κανείς απ’ αυτούς που τον παρακολουθούσαν τότε δεν τον θυμάται να περπατάει. Παρά μόνο να πετάει, τις περισσότερες φορές με τη γλώσσα έξω, σαν να κοροϊδεύει τους νόμους της φύσης.

Ο Τζόρνταν έφερε άλλον αέρα στο μπάσκετ. Οι εμφανίσεις του έξω από τα παρκέ θύμιζαν περισσότερο σταρ του Χόλιγουντ και λιγότερο αθλητή. Ηταν η εποχή που ό,τι έπιανε γινόταν χρυσός ο οποίος συνεχίζει να λάμπει μέχρι σήμερα.

Εννέα χρυσά μετάλλια στον στίβο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ισως να μη χρειάζεται να αναφέρουμε περισσότερα για το φαινόμενο Καρλ Λιούις. Τον έχουν αποκαλέσει «Ολυμπιονίκη του αιώνα», «Αθλητή του αιώνα», «Κορυφαίο όλων των εποχών». Η προσωπικότητά του ήταν το ίδιο έντονη με τους μυς του. Υστερα από πάλη ετών κατάφερε να φέρει χορηγούς στον κλασικό αθλητισμό και να μετατρέψει σε αστέρες τους παρακατιανούς μέχρι τότε αθλητές του στίβου. Εντονα πολιτικοποιημένος από τότε που γινόταν στόχος ρατσιστικών επιθέσεων, διεκδίκησε πρόσφατα χωρίς επιτυχία θέση στη Γερουσία με τους Δημοκρατικούς.

Ο πιο έντονα πολιτικοποιημένος και με διαρκείς αγώνες κατά του ρατσισμού και της κοινωνικής ανισότητας είναι, ωστόσο, ο Μοχάμεντ Αλι. Πρόκειται για την προσωποποίηση του μύθου στην πυγμαχία. Ο ανθρωπος που κινούνταν σαν πεταλούδα και τσιμπούσε σαν σφήκα είναι ένας πρωταθλητής που ξεπέρασε ακόμα και το ίδιο του το άθλημα. Διασύρθηκε όσο κανείς άλλος, στοχοποιήθηκε για τις ιδέες του και εισήλθε τελικά στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ για να βγει αμόλυντος και να γίνει το απόλυτο είδωλο και το σημείο αναφοράς. Το BBC τον έχει ανακηρύξει «Αθλητική προσωπικότητα του αιώνα».