Η ξεσηκωτική καντσονέτα Fratelli d’ Italia (έστω με τα φάλτσα του Μπουφόν) θα στεκόταν άνετα και χωρίς λόγια. Αντ’ αυτού ακούσαμε ξανά τον a la muette ύμνο της Ισπανίας να οιστρηλατεί τον Αντρές Ινιέστα και τ’ άλλα τα παιδιά. Το Marcha Real (Βασιλικό Εμβατήριο), έναν παμπάλαιο θούριο που εμψύχωνε τους Γρεναδιέρους από το 1700, πέρασε των παθών του τον τάραχο μέχρι να καταντήσει τζιγκλάκι. Οι στίχοι που είχαν προστεθεί στη διάρκεια του Φρανκισμού αφαιρέθηκαν από την παρτιτούρα, όταν η χώρα επέστρεψε στη Δημοκρατία, η λύση όμως κρίθηκε μεσοβέζικη.

Οι Ισπανοί φέρουν βαρέως τη στιχουργική αυτή αμηχανία αφού δεν μπορεί να συνεγείρει το φρόνημά τους στις μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις , καληώρα το πρόσφατο Γιούρο. Οταν η Μαδρίτη κατέθετε τον φάκελό της για τους Ολυμπιακούς του 2016, ο άλαλος εθνικός ύμνος θεωρήθηκε σοβαρό χάντικαπ και η Ισπανική Ολυμπιακή Επιτροπή κήρυξε παλλαϊκό ποιητικό διαγωνισμό με συμμετοχές που ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Δυστυχώς, οι στίχοι του δημοδιδασκάλου που κέρδισε στα σημεία θεωρήθηκαν εξίσου ασήμαντοι με τον ίδιο τον νικητή. Βάσκοι και Καταλανοί άδραξαν την ευκαιρία να δηλώσουν θιγμένοι ενώ Τύπος και πνευματική ηγεσία της χώρας χλεύασαν το αποτέλεσμα.

Δεν θέλω να υπαινιχθώ τίποτα για τον δικό μας Εθνικό Υμνο. Οταν όμως ακούω τους παίκτες να αναγραμματίζουν την «κόψη» με την «όψη», αναρωτιέμαι: Γιατί δεν το γυρίζουμε κι εμείς σε ινστρουμένταλ;