…κρύο δεν έκανε ποτέ, όπως μας έλεγαν οι Locomondo κουνώντας πέρα – δώθε τα κοτσίδια τους σε ακρογιαλιές που θύμιζαν πολύ Τζαμάικα. Το σιγοτραγουδάω όσην ώρα κάνει να μου ανοίξει την πόρτα του ο διαχειριστής να του πληρώσω τα κοινόχρηστα για το καλοριφέρ κι από τον ψόφο τα δοντάκια μου χτυπάνε στον ρυθμό της ρέγκε. Δυο ώρες το πολύ λέει το όρντινο της πολυκατοικίας, εγώ όμως το καίω λιγότερο. Οχι από τσιγκουνιά ή από καμιά εσωτερική φούντωση. Στην πραγματικότητα, κάνω ασκήσεις προσομοίωσης για να δω πώς θα είναι όταν το «ένα ευρώ το λίτρο» γίνει δυόμισι χιλιάδες δραχμές το δίλιτρο, υπολογίστε την ισοτιμία που θα διαμορφωθεί και διαιρέστε διά δύο.

Με την ίδια διάθεση αντιμετωπίζω μικροπροβλήματα αλλά και σοβαρότερες καταστάσεις υγείας. Για πείτε μου κι εσείς που ξέρετε καλύτερα. Στην Τζαμάικα δεν είναι που σε εγχειρίζουν με απλή επαφή της άπλυτης παλάμης πάνω στο πάσχον όργανο; Κι ούτε συνάλλαγμα για ράμματα, φάρμακα και λοιπά νοσήλια ούτε τίποτα.

Αφού και τον άντρα μου, όταν κόβεται στο ξύρισμα, τον προτρέπω να μη βάζει τσιρότα εισαγωγής, αλλά να σταματάει την αιμορραγία με το σάλιο του. Γιατί ό,τι και να γίνει, και να πεινάσουμε που λέει ο λόγος, σιελόρροια πάντως, άπαξ και γυρίσουμε στη δραχμή, θα έχουμε σε αφθονία. Του κερατά.

Τελευταία Νέα