«SEE YOU at the bitter end…» – ελληνιστί, «θα σε δω στο πικρό τέλος» – όπως τραγουδά το ροκ συγκρότημα των Placebo. Ο στίχος απηχεί τόσο το κλίμα της συνεδρίασης του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ όσο και την ουσία της πρότασης Παπανδρέου, αφού αυτή συνιστά placebo, ψευτοφάρμακο για την κατάσταση του Κινήματος.

Φυσικά, η διαρχία δεν ήταν ιδέα του επιτελείου Παπανδρέου. Την επεξεργάστηκαν Ρέππας και Σκανδαλίδης, ως μοντέλο ομαλής μετάβασης από τον Γιώργο στον επόμενο αρχηγό. Αντί αυτού, ο Παπανδρέου προτείνει ένα σκεύασμα που δεν θεραπεύει τον μεγάλο ασθενή της ελληνικής πολιτικής. Αυτός είναι, βεβαίως, το ΠΑΣΟΚ που φλερτάρει με ποσοστά κάτω από 20%. Πρόκειται για επίδοση, η οποία απειλεί με συνολική αποσταθεροποίηση το πολιτικό σύστημα, καθώς πλέον αυτό στερείται κέντρου.

ΤΟ ενδιαφέρον είναι ότι ο Παπανδρέου επαναλαμβάνεται. Οπως και με το δημοψήφισμα, ο Γιώργος αναζητά μια νέα πατέντα. Ηταν τον Οκτώβριο του 2011 η κυβέρνησή του σε αδιέξοδο; Δεν είχε παρά να κάνει εκλογές και να θέσει το εκλογικό σώμα προ των ευθυνών του. Με κίνδυνο την απώλεια της εξουσίας. Επελέγη ως ασφαλέστερη λύση το δημοψήφισμα που, μετά τις πιέσεις που δέχθηκε ο Παπανδρέου στις Κάννες, εστιάστηκε στην παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ ή όχι. Δεδομένου ότι αυτή είναι αυτονόητη – 80% των Ελλήνων, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, δεν θέλει επιστροφή στη δραχμή – η διαδικασία θα μετατρεπόταν σε νομιμοποίηση της διακυβέρνησης Παπανδρέου. Αν, φυσικά, η χώρα έφθανε στις κάλπες. Πολύ πριν ψηφίσουν, οι Ελληνες περνούσαν από τα γκισέ των τραπεζών. Την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου έκαναν φτερά πέντε δισ. Στην πραγματικότητα, το δημοψήφισμα έβαλε τη χώρα σε τροχιά χρεοκοπίας.

ΠΑΤΕΝΤΑ είναι και η διαρχία στο ΠΑΣΟΚ, με υποψήφιο πρωθυπουργό που θα δεχθεί κατά πρόσωπο την τούρτα μιας μεγάλης ήττας και φουλ πρόεδρο τον ίδιο τον Παπανδρέου μέχρι νεωτέρας. Θυμίζει λίγο την εναλλαγή ρόλων Πούτιν – Μεντβέντεφ προ τετραετίας, όταν ο πρώτος έγινε Πρωθυπουργός αφήνοντας τον δεύτερο στη θέση του Προέδρου για να του την κρατήσει ζεστή. Φυσικά, δεν φταίει μόνο ο Παπανδρέου. Φταίνε και όλοι εκείνοι, αρχής γενομένης από τον προκάτοχό του στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ Κώστα Σημίτη, που συναίνεσαν σε αλλαγή διαδικασίας το 2004 για την εκλογή αρχηγού. Δεν έχει σημασία η μεθοδολογία, δηλαδή η ανάδειξη από τη βάση. Αλλά το ότι ο Παπανδρέου πήρε το ΠΑΣΟΚ και το πήγε έναν περίπατο στο δάσος των διαδικασιών, από το οποίο δεν εννοεί να το φέρει πίσω.

Φυσικά, ας είμαστε ρεαλιστές, παιχνίδια με τις διαδικασίες παίζονται σε όλα τα κόμματα απανταχού της Γης. Η πολιτική δεν σταματά. Ούτε είναι ανάγκη το ΠΑΣΟΚ να εγκλωβιστεί σε δίλημμα του τύπου: «Γιώργος ή διάσπαση;».

Τελευταία Νέα