Χαλιμάς (!..) δεν είμαι, ούτε διεκδίκησα ποτέ να γίνω. Ασε που έχω και μια έμφυτη απώθηση στα παραμύθια. Επίσης, δεν υπήρξα ποτέ τροτσκιστής, και μάλλον δεν προβλέπεται να γίνω από εδώ και πέρα – αν και με την τρόικα, και όλα όσα μέλλει να (μας) συμβούν, ποτέ μη λες ποτέ. Γιατί, εδώ που τα λέμε, έτσι όπως τα καταφέραμε, δεν είναι δύσκολο να ανέβει κανείς στα κεραμίδια, να κοιτάζει τον ουρανό ψηλά και τη γη χαμηλά, και σε κάποια στιγμή να αισθανθεί την ανάγκη να το παίξει… Ικαρος , οπότε στην καλύτερη θα τον κάνει θέμα ο Σαραντάκος, και θα τον… θυμόμαστε όλοι. Κάνα βιβλίο γράφω πού και πού, αλλά (θέλω να ελπίζω) σε καλύτερα ελληνικά απ’ ό,τι του «συναδέλφου» κ. Νίκου Παπανδρέου. Συναδέλφου ως προς τη συγγραφή βιβλίων, διότι εγώ δεν έχω την τιμή να έχω αδελφό τον Γιώργο – δύο αδελφές έχω, και αυτές καμιά σχέση με την πολιτική. Ομως, αν ήμουν Γιώργος, παρότι δημοκρατικός άνθρωπος κατά δήλωσή του, θα του είχα βάλει μεγάλο χέρι του αδελφού μου, που με εκθέτει έτσι. Μεγάλο λέμε. Και μπορεί, ως μεγαλύτερος, να του έλεγα ακόμη και ένα «βγάλ’ τον σκασμό, επιτέλους»!

Να του κόψει τον βήχα!

Αλλά ο Γιώργος δεν του είπε τίποτε. Περιορίστηκε να δηλώσει ότι η οικογένειά του είναι δημοκρατική. Μάλιστα. Και οι δικές μας, επίσης, που τον ψήφιζαν. Και αυτόν και τον πατέρα του. Αλλά μόνον αυτούς. Οχι τα αδέλφια του. Λυπάμαι, αλλά ούτε να δεχθώ μπορώ, ούτε φυσικά να φανταστώ, πως ένας άνθρωπος όπως ο Γιώργος, που κόπτεται για τη διαφάνεια και την κάθαρση στον δημόσιο βίο της χώρας, επιτρέπει στα μέλη της οικογένειάς του να παρεμβαίνουν, αντί για εκείνον, στον δημόσιο διάλογο. Να μιλούν αντί γι’ αυτόν. Να βρίζουν τους συνεργάτες του. Να τους απαξιώνουν.

Για λογαριασμό του το κάνουν; Αν ναι, κακώς – έπρεπε ο ίδιος να το κάνει και να πάρει και τα αναγκαία μέτρα, αν τους θεωρούσε για παράδειγμα «ραγιάδες». Αν το πιστεύει όντως, τότε το πρόβλημα το έχει ο ίδιος – όχι οι υπουργοί-συνεργάτες του. Αυτός τους επέλεξε, αυτός συνεργάστηκε μαζί τους, αυτός μας τους «φόρεσε» για δύο χρόνια και διαχειρίστηκαν (από κοινού, με τα γνωστά αποτελέσματα) τη χειρότερη κρίση που αντιμετώπισε ποτέ η χώρα εδώ και έναν αιώνα. Λοιπόν;

Ηρθε και μας αποτελείωσε…

Λοιπόν, αυτά δεν είναι του… Χαλιμά, είναι ενός ανθρώπου που στήριξε χωρίς ιδιοτέλεια τον Γιώργο στην προσπάθειά του να απαλλαγεί ο τόπος από την καταστροφική κυβέρνηση της Δεξιάς, του απίθανου εκείνου Καραμανλή ο οποίος έστειλε τη χώρα στα τάρταρα (για να την αποτελειώσει ο Γιώργος με χαρακτηριστική δεινότητα). Και στενοχωριέται πολύ που, πρώτον, δεν τα κατάφερε να σώσει τη χώρα• και, δεύτερον, που διάφοροι γύρω του τώρα κάνουν ό,τι μπορούν για να τον απαξιώσουν, σε σημείο που να αναρωτιέσαι πώς γίνεται να μην αντιλαμβάνονται ότι, αν συνεχίσουν έτσι, θα τον κάνουν το πιο μισητό πρόσωπο στη χώρα. Είχα πει και άλλοτε ότι ο ηγέτης κρίνεται από αυτούς που έχει γύρω του. Και ο Γιώργος ήταν μία από τα ίδια, δυστυχώς. Περιστοιχίστηκε από ανθρώπους που ήταν χαμηλών δυνατοτήτων, μέτριας αποτελεσματικότητας και κατώτεροι των περιστάσεων. Θα μου πεις, αυτοί φταίνε ή αυτός που τους επέλεξε; Προφανώς αυτός…

Να πάνε στο σπίτι τους

Τι ψάχνω κι εγώ τώρα, ε; Ψύλλους στ’ άχυρα. Λες και το πρόβλημα της χώρας είναι ο αδελφός Νίκος (του Γιώργου). Εδώ γίνονται πράγματα και θάματα. Από τη δίωξη εις βάρος του Καπελέρη, επειδή εξέδωσε μια εγκύκλιο περιμένοντας μια νομοθετική ρύθμιση που δεν έγινε ποτέ (γύρευε για ποιους λόγους) και τώρα βρίσκεται κατηγορούμενος για κακουργήματα που μπορεί να τον χώσουν μέσα μέχρι ισόβια, έως το σόου των δύο οικονομικών εισαγγελέων, που μας τρέλαναν με τα είπα-ξείπα απειλώντας να παραιτηθούν, λέει, από τα καθήκοντά τους! Και δεν βρέθηκε ένας να τους πει: Για ελάτε εδώ, ρε παλικάρια. Θέλετε να παραιτηθείτε; Μάλιστα. Αλλά από το δικαστικό σώμα, και γραμμή για το σπίτι σας. Οχι από αυτό που σας ανατέθηκε. Αν καθιερωθεί αυτό ως δικαίωμα στο Δημόσιο (γιατί δημόσιοι υπάλληλοι είναι), δεν καταλαβαίνω γιατί ο αστυνομικός να κάνει υπηρεσία στον δρόμο, ο στρατιωτικός στα σύνορα, η νοσοκόμα στο νοσοκομείο, ο εργάτης καθαριότητας στην αποκομιδή των σκουπιδιών κτλ. Αλλά εδώ, στη χώρα όπου ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει, με την ανοχή της διοίκησης, ο εισαγγελέας λέει «α, δεν θέλω να ασκώ άλλο αυτό το καθήκον, δώστε μου κάτι άλλο»! Χα… Και κάθονται και το συζητάνε. Αρειος Πάγος, υπουργείο Δικαιοσύνης, κυβέρνηση. Τι να πεις…

Ο κόσμος χάνεται κι αυτός το βιολί του

Το ευτύχημα είναι ότι μέσα σ’ αυτό το ζοφερό τοπίο υπάρχουν ευχάριστες νότες που προσφέρουν χαμόγελα και αισιοδοξία, όπως π.χ. η απαίτηση του Αντώνη Σαμαρά «έως το τέλος Μαρτίου εκλογές»! Να ‘ναι καλά το παλικάρι, μας έκανε να γελάσουμε πάλι. Μας έδωσε μια ανάσα. Θέλει εκλογές. Ναι, θέλει εκλογές. Το άλλο με τον Τοτό το έχετε ακουστά; Θέλει εκλογές. Ο κόσμος χάνεται κι αυτός το βιολί του. Χτυπάει το πόδι κάτω με το πείσμα παιδιού που ζητάει να φάει το όγδοο παγωτό της ημέρας και ταυτόχρονα κλαίει! Εντάξει, Αντώνη μου, δεν είναι κακό να ελπίζεις, αλλά αν είσαι ο μόνος Ελληνας που πιστεύεις ότι θα γίνεις πρωθυπουργός, όταν όλα γύρω δείχνουν ότι δεν θα γίνεις μακάρι να γίνουν εκατό φορές εκλογές, ε, τότε, πρέπει να το κοιτάξεις. Δεν είναι σοβαρό, εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον, αλλά πρέπει να το κοιτάξεις. Σε κάθε περίπτωση, εμάς δεν μας χαλάει καθόλου. Είπαμε, στις εποχές που ζούμε μια ευχάριστη νότα, όπως το «θέλω εκλογές» του Αντώνη, δεν είναι κάτι το άσχημο. Αν πρόσθετε πάντως και το «για να προταθεί ξανά πρωθυπουργός ο Παπαδήμος», θα ήταν πλήρες το σετάκι!..

Για χατίρι του Σταύρου

Καθυστερημένο μεν, αλλά ενδεικτικό του πώς λειτουργεί ο Γιώργος. Την ημέρα που σχηματιζόταν η κυβέρνηση Παπαδήμου και γίνονταν οι διαπραγματεύσεις των τριών κυβερνητικών εταίρων, κάποια στιγμή η διαδικασία κόλλησε στο υπουργείο Εξωτερικών.

Ο Νίκος Αθανασάκης που έκανε τις διαπραγματεύσεις από πλευράς ΠΑΣΟΚ επέμεινε για τη διατήρηση στο υπουργείο Εξωτερικών του Σταύρου Λαμπρινίδη, αλλά ο Σαμαράς απαιτούσε το υπουργείο να πάει στη Νέα Δημοκρατία. Εγιναν αλλεπάλληλες συνεννοήσεις, αλλά τίποτε. Αδιέξοδο. Και δεν ήρθη αυτό το αδιέξοδο ούτε όταν κατέβηκε ο ίδιος ο Γιώργος από το Καστρί (λέγαμε κι εμείς τότε, μα τι θέλει και πάει στο Μαξίμου αφού έχει παραιτηθεί)! Μετά μάθαμε ότι αυτό το έκανε για τον φίλο του, Σταύρο Λαμπρινίδη (αριστερά στη φωτογραφία). Ασχετα αν δεν τα κατάφερε, δείχνει κάτι αυτό, δεν δείχνει;

Τελευταία Νέα