Αναζήτηση
Στη χώρα των πιγκουίνων βασιλεύει το παράλογο. Το κέφι αυτών των θαλάσσιων πτηνών ξεπερνά το ανθρώπινο. Για να ζήσεις ανάμεσα στους πιγκουίνους θα πρέπει να γίνεις ένας από αυτούς.
Ο Σλάβα Πολούνιν δεν είχε άλλη επιλογή από το να δεχτεί αυτή την πραγματικότητα. Και το έκανε… Δημιούργησε δε ένα υπερθέαμα ξακουστό, παιχνιδιάρικο, πειρακτικό και χαρούμενο, με το οποίο έρχεται σε λίγες ημέρες στην Αθήνα, συμβάλλοντας στο ξημέρωμα μιας άσπρης μέρας.
Το «Slava’s snowshow» είναι μα πολική χιονοθύελλα που μεταφέρει στο Παλλάς την παντομίμα κορυφαίων κλόουν, εξαίσιες μελωδίες, εκπληκτικούς φωτισμούς, εντυπωσιακά εφέ και ευρήματα μιας αχαλίνωτης φαντασίας που αγγίζει όλες τις ηλικίες, από τα 9 έως τα 99.
Το «Slava’s snowshow» είναι μια θρυλική παράσταση που ανέβαινε για είκοσι πέντε χρόνια στη Νέα Υόρκη, προκαλώντας τις θερμές αντιδράσεις του κοινού και της κριτικής για τον ρωσικής καταγωγής εμπνευστή της, μίμο Σλάβα Πολούνιν.
Η ιστορία αρχίζει με τον Σλάβα, έναν κίτρινο κλόουν που είναι απογοητευμένος από τη συμπεριφορά των υπόλοιπων ανθρώπων και γι’ αυτό γίνεται αναχωρητής. Ετσι αποφασίζει να εγκαταλείψει την πόλη και τους ανθρώπους, καταφεύγοντας στη φύση και την απομόνωση της Ανταρκτικής. Η παγωμένη ήπειρος όμως δεν είναι μια έρημος, σφύζει από ζωή. Για την ακρίβεια, τη ζωή χιλιάδων πιγκουίνων (τους οποίους υποδύεται η ομάδα των πρασινοντυμένων κλόουν). Οι αστείοι, ζαβολιάρηδες, αδέξιοι και κυρίως κοινωνικοί πιγκουίνοι δεν αφήνουν τον Σλάβα στην ησυχία του.
Και οι δύο πλευρές μαθαίνουν νέα πράγματα, δανείζονται συνήθειες, μιμούνται συμπεριφορές. Η σκηνή δεν είναι αρκετή για να χωρέσει αυτή τη σχέση που καταλαμβάνει την πλατεία, τους εξώστες, τα φουαγέ του θεάτρου.
Η ατμόσφαιρα που δημιουργούν ο Σλάβα και οι πιγκουίνοι δεν αφήνει αμέτοχους τους θεατές που συμμετέχουν στα δρώμενα της πολικής χιονοθύελλας. Σε αυτό το σόου το οποίο η διεθνής κριτική χαρακτήρισε ως «το διαδραστικότερο θέαμα του κόσμου», πλοία ταξιδεύουν σε θάλασσες με εκτυφλωτική ομίχλη, γιγάντιοι ιστοί αράχνης τυλίγουν το θέατρο. Και με τη βοήθεια του κοινού, ομπρέλες στροβιλίζονται στον αέρα καταβρέχοντας τους πάντες, φυσαλίδες αιωρούνται την ώρα που οι κλόουν – πιγκουίνοι ίπτανται και τις κυνηγούν, σκούπες σκουπίζουν τα κεφάλια των θεατών, παλτά «ζωντανεύουν» και γίνονται άνθρωποι και μπάλες διογκώνονται γεμίζοντας την αίθουσα και αναγκάζοντας τον κόσμο να βγει για διάλειμμα.
Αλλά η δράση δεν σταματά με ένα συμβατικό φινάλε. Μέσα στη χιονοθύελλα, τα συναισθήματα όλων δοκιμάζονται. Και είναι η μουσική του Μπετόβεν, το Carmina Burana του Καρλ Ορφ, ήχοι από τους «Δρόμους της φωτιάς» του Βαγγέλη Παπαθανασίου και οι πρωτότυπες συνθέσεις σαν το «Blue Canary» που αναμειγνύονται με ήχους από τριζόνια και κελαηδίσματα πουλιών.
