O Τenorman (Χρήστος Κουτσογιάννης) και ο Voodoo Drummer (Γιώργος Τζιουβάρας) δεν υπήρχε περίπτωση να είχαν γνωριστεί αν είχαν αρχίσει την καριέρα τους μια δεκαετία νωρίτερα. Τενόρος με δίπλωμα ο ένας (από το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης) και μουσικός της τζαζ ο άλλος, ανήκουν σε δυο κόσμους που, μέχρι πολύ πρόσφατα τουλάχιστον, διέπονταν από τους αυστηρούς κανόνες που χαρακτήριζαν τα δυο «πιο ξένα» – για το ελληνικό τουλάχιστον κοινό – μουσικά είδη.

Σε μια εποχή που όλα μοιάζουν δύσκολα και υπό κατάρρευση, εκείνοι συνασπίστηκαν υπό το όνομα Opera Chaotique, επιστράτευσαν τη δημιουργικότητά τους και μετέτρεψαν σε ατού το… ελάττωμα της περιορισμένης απήχησης που έχουν οι μουσικές «αγάπες» τους. Γνωστά θέματα της όπερας αναμειγνύονται με σουίνγκ και τζαζ. Τραγούδια από καμπαρέ συναντούν το μιούζικαλ, ενώ δικές τους συνθέσεις (έχουν μελοποιήσει Μπουκόφσκι) διασταυρώνονται με ελληνικά κομμάτια αποτελώντας ψηφίδες μιας παράστασης που ειρωνεύεται τη σοβαροφάνεια και την πόζα κάθε μουσικού είδους.

Εκεί λοιπόν που η φωνή του Tenorman έχει ανέβει στα ύψη δίνοντας μια δραματική διάσταση στο Caruso (te voglio bene assai…) έρχεται καπάκι και μια Βίσση προσαρμοσμένη στο κλίμα του δράματος που παίζεται εκεί πάνω και η φωνή μας λέει «δεν θέλω να ξέρεις ότι για σένα είμαι χώμα».

Ορεξη (να πειραματιστεί) να ‘χει κανείς και όλα γίνονται. «Εγώ μεγάλωσα με κλασική και ροκ», λέει ο Χρήστος που έχει γεννηθεί στη Λεπτοκαρυά Πιερίας, «ενώ ο Γιώργος είναι ντράμερ της τζαζ. Θέλαμε να ενώσουμε τα δυο αυτά είδη και να τα φέρουμε και πιο κοντά στον κόσμο».

Eπί της ουσίας ήθελαν να παίξουν μουσικές. Και βέβαια να γελάσουν. Και να βγάλουν προς τα έξω τους εαυτούς τους.

Η ανάλαφρη αίσθηση δυο ανθρώπων που αυτοσαρκάζονται και παίζουν με το κοινό. Παρλάτες, μουσικές, χορός (έχουν και καλεσμένους), ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις και ωραίες φωνές. Ολα αυτά μέσα σε ένα κλίμα καμπαρέ, λιγάκι σκοτεινό, και αρκετά «τεατράλε». Ημίψηλα καπέλα, μαύρα γιλέκα, μάσκες, μαύρες μπέρτες και το Phantom of the Opera… ανάποδα. «Συνήθως έχουμε από δύο έως και έξι γκεστ, τραγουδιστές, χορευτές, μέχρι και ακροβάτες», λέει ο Χρήστος.

Στις ιστορίες τους ο Δον Ζουάν κυνηγάει την Κάρμεν, το Φάντασμα της Οπερας πάει στη Νέα Ορλεάνη, ο Φιγκαρό βρίσκεται σε καμπαρέ στο Βερολίνο. Και μια που αναφέραμε την πόλη, στο Βερολίνο έγινε η παρθενική τους εμφάνιση. Μετά βρέθηκαν στη Βαρκελώνη κι έπειτα στο Βελιγράδι. Στο φινάλε έπαιξαν και στην Ελλάδα προσαρμόζοντας τα κείμενα στα ελληνικά. Πρώτα στο Κ44 (Γκάζι) κι έπειτα στο Faust της οδού Καλαμιώτου, στο Μοναστηράκι (όλες τις Τετάρτες του Δεκέμβρη).

Ηδη όμως η φήμη τους είχε φτάσει σε πολλές γειτονιές της πόλης γι’ αυτό και έπρεπε να στριμωχτείς στο όρθιο για να τους δεις. Το chaos είναι – προφανώς – η λέξη που μας ταιριάζει…