Τα τωρινά δεν αντέχονται. Οπου κι αν στρέψεις το βλέμμα «μαύρα κοράκια, με νύχια γαμψά». Ας πάμε πίσω λοιπόν σε μια παλιά γοητευτική ιστορία. Ογδόντα χρόνια γιορτάζει εφέτος η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ». Ηταν η πρώτη εφημερίδα που έπιανα στα χέρια μου εκείνη τη δοξαστική, εκρηκτικά πολιτιστική δεκαετία του ’60, παρασυρμένη απ’ όσα άκουγα στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης από Κουν, Λαζάνη, Χατζημάρκο… για ονόματα δημοσιογράφων, γελοιογράφων, καλλιτεχνικών συντακτών, για την περίφημη δεύτερη σελίδα της εφημερίδας (Κ. Νίτσος, Μ. Πλωρίτης, δάσκαλοί μας, Β. Βαρίκας, Κ. Σταματίου, Γ. Πηλιχός, Κλεάνθης) με σχόλια και κριτικές για θέατρο, κινηματογράφο, ποίηση, λογοτεχνία και ακόμα Τ. Δημητριάδης, Ν. Τσιφόρος, Δ. Ψαθάς και πόσοι και πόσοι άλλοι των πολιτικών θεμάτων, σε μια εποχή που οι πολιτικές και οι κυβερνήσεις (Κ. Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου, Αποστάτες) άλλαζαν από μέρα σε μέρα. Αναβρασμός σε πλατείες, δρόμους, διαδηλώσεις… Πολύ αργότερα γνώρισα από κοντά τον «άρχοντα» Κ. Νίτσο, τον Κ. Σταματίου και τη Μ. Παπαδοπούλου, τον Γ. Πηλιχό, τον Λ. Παπαδόπουλο και άλλους νεότερους καθώς και τον Χρ. Λαμπράκη, όταν παρουσιάστηκαν στο Μέγαρο Μουσικής οι τρεις Ηλέκτρες (Αισχύλου – Σοφοκλή – Ευριπίδη).

Κι ένα μυστήριο που δεν κατάφερα ποτέ να εξιχνιάσω. Οντας ακόμα στη Σχολή, μια μέρα, ο δάσκαλός μου Γιάννης Σιδέρης με πήρε και με πήγε στα γραφεία της εφημερίδας στη Χρ. Λαδά, να με γνωρίσει στον Κ. Νίτσο. Γιατί; Ακόμα απορώ. Είχε διαίσθηση άραγε ότι μια μέρα, μετά τριάντα χρόνια, αρχές του ’90, θα έγραφα κι εγώ στα «ΝΕΑ»; Περίεργες, αναπάντεχες εκπλήξεις, μυστήρια ανεξήγητα μας επιφυλάσσει πολλάκις η ζωή. Οπως και να ‘χει, από καρδιάς Χρόνια Πολλά και πάντα δημιουργικά στις επάλξεις.

Τελευταία Νέα