Η Ευρώπη των λαών ήταν επιλογή και προσδοκία όλων των προοδευτικών και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων του τόπου. Υπήρχε ευρέως διαδεδομένη η πεποίθηση ότι οι ευρωπαϊκές κοινωνίες των πολιτών, εμπνεόμενες από την άσβεστη ακτινοβολία της χώρας που γέννησε τη Δημοκρατία, θα ανανέωναν επ’ άπειρον την αταλάντευτη πίστη τους σ’ αυτήν, δείχνοντας παράλληλα απεριόριστη κατανόηση για τις όποιες δυσκολίες. Το είχαν ήδη αποδείξει επανειλημμένως, από την έμπρακτη συμπαράσταση στον αντιχουντικό αγώνα κατά την επταετία μέχρι την ανέφελη υποστήριξη για την ένταξη στην ΕΟΚ και στο ευρώ. Ηλθε όμως η στιγμή του κλονισμού της εμπιστοσύνης. Πρώτα με τα greek statistics, στη συνέχεια με τα ήξεις αφήξεις, εξαντλήθηκε η υπομονή και κάποιοι άρχισαν να αισθάνονται κορόιδα. Τελικά πιστοί υποστηρικτές απέμειναν μόνον τα μονοπώλια και οι εκπρόσωποί τους. Συντηρητικοί πολιτικοί αρχηγοί σαν τη Μέρκελ, τον Σαρκοζί, τον Μπαρόζο, τον Βαν Ρόμπαϊ και τον Γιούνκερ βάζουν μεν σκληρούς όρους αλλά επιμένουν να μην μας εγκαταλείπουν. Μας κρατούν μέσα στην Ενωση και στην ευρωζώνη, αντίθετα με την ευρύτατη πλέον τάση των λαών να απαλλαγούν από την παρουσία μας. Εχοντας λοιπόν καταφέρει να απογοητεύσουμε τόσους σταθερά φιλέλληνες λαούς, ας κάνουμε μια ύστατη προσπάθεια μήπως δεν απολεσθεί και ο άστατος φιλελληνισμός των αγορών.

Ο Κίμων Χατζημπίρος είναι καθηγητής στο ΕΜΠ

Τελευταία Νέα