Δεν θέλω άλλη μιζέρια! Βαρέθηκα να ακούω για τους δυστυχισμένους τους Ελληνες! Με κάθε υπευθυνότητα δηλώνω πως αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει πιο ευτυχισμένος λαός στον πλανήτη. Ολοι με το χαμόγελο στο στόμα είμαστε.

Αρκεσε μια απλή πρόταση του ΓΑΠ για δημοψήφισμα και ξαφνικά ξετυλίχθηκε μπροστά μας ένα ατελείωτο κωμικό γαϊτανάκι, που θα το ζήλευαν οι Μόντι Πάιθονς και οι Αδερφοί Μαρξ (όχι αυτοί του Καρλ). Για σκεφτείτε τι ζήσαμε τις τελευταίες δύο εβδομάδες… Θυμηθείτε τις παλινωδίες και τις κυβιστήσεις σύσσωμου του πολιτικού κόσμου, τους αδερφοκτόνους εμφυλίους στα δύο μεγάλα κόμματα, τα καλαμπούρια του Καρατζαφέρη για άτομα με δύσοσμα σωματικά μέλη, την υστερία των καναλιών και την – πάντα διασκεδαστική και αλλοπρόσαλλη – «κοινή γνώμη». Αν έσκαγαν μύτη δε και τίποτα «οργισμένοι νέοι» που θα φασκέλωναν δεξιά κι αριστερά, θα είχαμε μια πιστή αναπαραγωγή των cult ταινιών του Στάθη Ψάλτη.

Και φυσικά όλη αυτή η σλάπστικ κωμωδία κατέληξε σε μια ατελείωτη παρέλαση ονομάτων των υποψηφίων για την Πρωθυπουργία. Τι Πετσάλνικος, τι Κακλαμάνης, τι Ρουμελιώτης. Ο μόνος που δεν ακούστηκε ήταν ο… Αντωνίου.

Και μη νομίζετε πως η φαρσοκωμωδία έλαβε τέλος με την επιλογή τού (πολύ σοβαρού για τα ελληνικά δεδομένα) Λουκά Παπαδήμου. Ας φέρουμε στο μυαλό μας τις παλιές καλές ημέρες της οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα, σε εποχές μάλιστα πολύ πιο ήρεμες από την σημερινή.

Ολοι ξέρουμε πως το γέλιο είναι ευτυχία. Αρα, εμείς που έχουμε ξεκαρδιστεί με όλα αυτά που συμβαίνουν είμαστε ευτυχισμένοι. Και φανταστείτε να χρεοκοπήσουμε. Εκεί να δείτε γέλιο που θα πέσει…

Τελευταία Νέα