Λήμματα

επέτειος. Δεν γίνεται κάθε μέρα σοσιαλισμός σε μία χώρα. Ούτε κάθε μέρα ο λαός βρίσκεται στην εξουσία επειδή ένα συγκεκριμένο κόμμα αναλαμβάνει να κυβερνήσει. Αυτά είναι πράγματα που συμβαίνουν άπαξ στη διάρκεια της Ιστορίας ενός τόπου και πάντως της ζωής ενός ανθρώπου. Στην τριακοστή επέτειο αυτού του «άπαξ» αφιερώνεται και σήμερα η στήλη με γνώμονα: «να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι».

επιστροφή (1). Το αεροπλάνο που έφερε πίσω στην πατρώα γη ΕΚΕΙΝΟΝ και τη Γυναίκα με τη χλαμύδα προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού (πρώην Χασάνι). Προηγουμένως είχε προταθεί και η λύση της Ελευσίνας για λόγους συμβολικούς, αλλά απορρίφθηκε. Κρίθηκε υπερφίαλη και καταχρηστική η συσχέτιση της έλευσης του ουρανοκατέβατου ζεύγους με τα Ελευσίνια Μυστήρια ενώ το Ελληνικό είχε τουλάχιστον υπέρ αυτού την απόλυτη καθαρότητα και την αδιαμφισβήτητη συγκινησιακή δραστικότητα του σημερινού ονόματός του. Εκεί, λοιπόν, συνέρρευσε σύμπας ο λαός για να αντικρίσει επιτέλους εκ του σύνεγγυς την Πατρίδα του και να αποθεώσει τον συνοδό της, ΕΚΕΙΝΟΝ που την εντόπισε να περιφέρεται έρμη και σκοτεινή, τρελαμένη σχεδόν, στα μαύρα ξένα, την περιμάζεψε και την έπεισε να πάρει τον δρόμο της μεγάλης επιστροφής. Τοποθετήθηκε η σκάλα και πρώτος εμφανίστηκε, μέσα σε κλίμα πανζουρλισμού, ΕΚΕΙΝΟΣ. Ανοιξε διάπλατα τα χέρια του, στο σχήμα μιας μεγάλης αγκαλιάς, χαιρετώντας έτσι το αλαλάζον πλήθος, κατέβηκε τρία σκαλοπάτια και σταμάτησε. Γύρισε προς την κορυφή της σκάλας και έκανε ένα νεύμα προς την έξοδο του αεροσκάφους που την πλαισίωναν σαν παραστάτιδες δύο χαμογελαστές αεροσυνοδοί. Το νόημα του νεύματος ήταν ξεκάθαρο, ισοδυναμούσε με κλήση σε κάποιο αόρατο πρόσωπο να εμφανιστεί. Βεβαίως, ορισμένοι από τον κόσμο, που κρατούσε την ανάσα του, προς στιγμήν μπερδεύτηκαν και νόμισαν ότι απευθύνεται σε κάποιαν από τις αεροσυνοδούς. Η παρεξήγηση, όμως, λύθηκε ακαριαία καθώς η Γυναίκα με τη χλαμύδα έκανε την εμφάνισή της. Οσα επακολούθησαν μπορούν να συγκριθούν μόνο με τις σκηνές που διαδραματίστηκαν στην Αίγινα, όταν πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του εκεί ο Καποδίστριας. Στις αντίστοιχες περιγραφές παραπέμπει η στήλη τον αναγνώστη.

επιστροφή (2). «Ελληνικέ λαέ, επιτέλους! Τέλος! Τέρμα τα ψέματα! Σήμερα τελειώνουν τα ψέματα! Σήμερα παίρνει το αίμα της πίσω η αλήθεια! Σήμερα τελειώνει μια ορφάνια που κράτησε εκατόν πενήντα χρόνια και είχε μετατρέψει αυτή τη χώρα σε ένα απέραντο ορφανοτροφείο! Είχες μείνει ορφανός, ελληνικέ λαέ, ήσουν ο μόνος λαός σ’ αυτή τη γη που ζούσες μακριά από την πατρίδα σου, όχι επειδή έφυγες εσύ, αλλά επειδή έφυγε εκείνη. Εφυγε και σε παράτησε μην αντέχοντας τους ξένους προστάτες, τα ξένα αφεντικά, τους ξένους πράκτορες, τις ξένες ύαινες! Εφυγε και σ’ άφησε μόνο απέναντι σ’ όλα αυτά τα καθάρματα. Περιπλανήθηκε επί ενάμιση αιώνα ανά την Υφήλιο ρωτώντας διάφορους άσχετους να μάθει πού ανήκει. Ε, λοιπόν, σήμερα το ξέρει εκείνη, το μαθαίνεις κι εσύ: η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες! Επιτέλους!». (Αποσπάσματα από τον ιστορικό «Λόγο της Σκάλας», που εκφώνησε ΕΚΕΙΝΟΣ πριν πατήσει στην ελληνική γη.)

λαός. Βρισκόταν ήδη κοντά έναν χρόνο στην εξουσία και είχε αρχίσει να δυσφορεί. Αυτή η διαρχία, με τον ίδιο στην εξουσία και το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, είχε αρχίσει να γίνεται κουραστική. Πιο συγκεκριμένα, τον ταλαιπωρούσε το ερώτημα: «Τι είδους σοσιαλισμό έχουμε, επιτέλους; Υπαρκτό; Ανύπαρκτο; Συνειδητό; Ασυναίσθητο;» Αναγκάστηκε να θέσει τελεσίγραφο: «Πριν κλείσει χρόνος που βρίσκομαι στην εξουσία και συγκεκριμένα ως τον Δεκαπενταύγουστο απαιτώ μια ξεκάθαρη απάντηση.» Η κυβέρνηση θορυβήθηκε κι ΕΚΕΙΝΟΣ (ο πρόεδρός της) ξέσπασε δημόσια: «Αμάν πια μ’ αυτή την μικροαστική ανυπομονησία! Της Παναγίας θα έχεις την απάντηση». Ηξερε τι έλεγε και το εννοούσε: τον Δεκαπενταύγουστο σύμπασα η κυβέρνηση με επικεφαλής ΕΚΕΙΝΟΝ ήταν παρούσα στη γιορτή της Παναγίας Σουμελά στο όρος Βέρμιον. Τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, εναλλασσόμενα στον ρόλο του μεταφορέα της θαυματουργού εικόνας, φρόντισαν να δώσουν την απάντηση στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα στον κάτοχο της εξουσίας λαό. Ο τελευταίος, όπως ήταν φυσικό, ηρέμησε: «Τώρα μάλιστα. Ξέρω. Εχουμε αυτό το άλλο είδος σοσιαλισμού που λέγεται ποντιακός». Ζήτησε συγγνώμη από την κυβέρνηση που ήταν τόσο πιεστικός και ζήσανε αυτός καλά κι αυτή καλύτερα.