Εχω κάτι φίλους που θεωρούν την εκπομπή του την πιο καλτ της ελληνικής τηλεόρασης. Ξυπνούν Κυριακή πρωί για να παρακολουθήσουν τις ρητορικές, από άμβωνος, ασκήσεις του «παππούλη», όπως τον αποκαλούν. Πότε θυμωμένος, πότε οργίλος, αγανακτισμένος, πότε συγκαταβατικός, αλλάζει ζευγάρια γυαλιών για μακριά και για κοντά, χειρονομεί γενναιόδωρα μέσα από τα άμφιά του, νουθετεί, ζητάει, απαιτεί και απειλεί. Θυμίζει όντως παππού που, ακόμη κι αν σε μαλώσει, ξέρεις ότι δεν έχει και τόση σημασία.

Πέρσι είχε δηλώσει πως ο Γιάννης Μπουτάρης θα εκλεγεί μόνον πάνω από το πτώμα του. Ο Γιάννης Μπουτάρης εξελέγη κι εκείνος συνεχίζει να ρητορεύει απτόητος. Την περασμένη Κυριακή η ΠΟΣΠΕΡΤ διέκοψε την απεργία, διέκοψε τη «διακοπή της κανονικής ροής του προγράμματος», για να του δώσει τον λόγο. Κι εκείνος αξιοποίησε τη διακοπή της διακοπής για να βγάλει κήρυγμα κατά της παγκοσμιοποίησης. Θύμισε στο χριστεπώνυμο πλήρωμα, στο τηλεοπτικό κοινό του, πως ο ίδιος πάντα τα έλεγε και μάλιστα δεν τα έλεγε πάντα μόνον ο ίδιος, τα έλεγε και ο Χριστόδουλος όσο ζούσε. Και τώρα αυτά που ζούμε τα ζούμε επειδή δεν εισακούστηκαν.

Δεν ξέρω για ποιους λόγους οι συνδικαλιστές της ΠΟΣΠΕΡΤ έκριναν πως το κήρυγμά του έπρεπε οπωσδήποτε να ακουστεί. Μπορεί από ευλάβεια, μπορεί γιατί πιστεύουν ότι με τον μητροπολίτη Ανθιμο η δημόσια τηλεόραση επιτελεί το έργο της προαγωγής του πολιτισμού, που της έχει ανατεθεί. Δεν ξέρω επίσης αν, την ώρα που εκφωνούσε το κήρυγμά του, έφτανε ώς εκεί η δυσάρεστη οσμή των απορριμμάτων στα οποία βυθίζεται η Θεσσαλονίκη. Κι αν ο ίδιος θεωρεί πως για την οσμή αυτή ευθύνεται ο κακός λύκος της παγκοσμιοποίησης.

Ομως ας αφήσουμε ό,τι μέσα στο γενικό σκηνικό της κατάρρευσης μοιάζει να υπερασπίζεται την κοκεταρία των τύπων της δημοκρατίας. Ας αφήσουμε και τη μετριότητα της ρητορικής, και τις μισαλλόδοξες κορόνες του πρωτολείου εθνικισμού και την κολακεία ενός ήδη ισοπεδωμένου μορφωτικού επιπέδου. Και ας αναρωτηθούμε ποια Ελλάδα υπερασπίζεται η ρητορική του κ. Ανθιμου. Και κατ’ επέκταση, ποια είναι η Ελλάδα που υπερασπίζεται και οραματίζεται η Εκκλησία μας. Ας αναρωτηθούμε αν η Εκκλησία μας έχει τις πνευματικές και τις ηθικές δυνάμεις για να τη διεκδικήσει αυτήν την Ελλάδα.

Ή μήπως όλη αυτή η φασαρία που ξεσηκώνουν κάθε τόσο κάποιοι ιεράρχες δεν διαφέρει και πολύ απ’ την εν γένει βιομηχανία της φασαρίας; Μήπως ένας από τους θεσμούς που συμμετέχουν, και έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη σημερινή κρίση, είναι και η Εκκλησία; Οχι επειδή δεν πληρώνει όσους φόρους θα έπρεπε, όχι επειδή δεν αποκαλύπτει τα περιουσιακά της στοιχεία, όχι επειδή επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό με τη μισθοδοσία της. Αλλά επειδή δεν έχει την ικανότητα να ανταποκριθεί στον κοινωνικό της ρόλο. Επειδή δεν διαφέρει και τόσο από τους υπόλοιπους θεσμούς του δημόσιου βίου μας γιατί δεν πείθει πως την ενδιαφέρει κάτι παραπάνω από την επιβίωσή της στο γενικό σκηνικό της κατάρρευσης.

Εσωστρεφής και φοβική, αρκείται σε επιδείξεις ρητορικής γυμναστικής.

Τελευταία Νέα