Αναζήτηση
Το ένα «έργο» θα μπορούσε να έχει τίτλο:
«Σκηνές από μια Ελλάδα που δεν θέλουμε».
O λόγος για ένα ακόμη θλιβερό περιστατικό στον ακαδημαϊκό χώρο.
Αυτή τη φορά συνέβη στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Oρισμένοι φοιτητές του Τμήματος Χημείας κατέφυγαν σε μεθόδους υποκόσμου. Απείλησαν τον πρόεδρο του τμήματος ότι θα τον «κτίσουν» στο γραφείο ή στο σπίτι του.
Για να το αποφύγει τού ζήτησαν να συγκαλέσει γενική συνέλευση των καθηγητών!
Και να άρει τις συνέπειες που προκλήθηκαν από τη δική τους… κατάληψη!
Αυτά συμβαίνουν σε ευρωπαϊκή χώρα, εν έτει 2011! Και συμβαίνουν συχνά.
Το άλλο «έργο» έχει ως περιεχόμενο την Ελλάδα που θέλουμε. Για την ακρίβεια, την ακαδημαϊκή εκπαίδευση που θέλουμε.
Το Πανεπιστήμιο Κρήτης συγκαταλέγεται στα τριακόσια καλύτερα του κόσμου.
Προκύπτει από την έγκυρη αξιολόγηση των «Τάιμς» του Λονδίνου. Δεν είναι ιδιαίτερα υψηλή θέση. Αλλά η ουσία είναι ότι συμπεριλαμβάνεται σε αυτή τη διάσημη λίστα. Και μάλιστα πολλές θέσεις υψηλότερα από πέρυσι.
Ευτυχώς μας συμβαίνουν και αυτά εν έτει 2011.
Ας προβάλουμε νοητά στο μυαλό μας αυτά τα δύο «έργα».
Η συνέχεια προκύπτει αυτονόητα.
Πρέπει να αποφασίσουμε τι είδους Ελλάδα θέλουμε.
Τι είδους πανεπιστήμιο θέλουμε.
Το πανεπιστήμιο της ανομίας, της βίας, του «ασύλου» και της παρακμής; Ή το πανεπιστήμιο της άμιλλας, της έρευνας και της δημιουργίας;
Μόλις πρόσφατα ψηφίστηκε ένας νέος νόμος για τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ.
Τον ψήφισαν τα τέσσερα πέμπτα των μελών του Κοινοβουλίου.
Το βασικό χαρακτηριστικό αυτού του νόμου είναι ότι τέμνει τη διαδρομή της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Επιχειρεί να αφήσει πίσω τις εικόνες ντροπής και απαξίωσης κάθε έννοιας δημοκρατίας και εκπαίδευσης.
Και να διαμορφώσει προϋποθέσεις για σύγχρονο, ανταγωνιστικό και λειτουργικό πανεπιστήμιο.
Είναι μια αναμέτρηση ανάμεσα στην προβληματική πλευρά της χώρας και την υγιή διέξοδό της.
Σε αυτή την αναμέτρηση όλοι πρέπει να πάρουν καθαρή θέση.
Η κυβέρνηση, τα κόμματα, οι πολίτες, οι φορείς.
Διαφορετικά, «κτίζουμε» μόνοι μας τον εαυτό μας στην απομόνωση.
