«Καλησπέρα. Πού βρίσκεστε;». «Στις Ελβετικές Αλπεις. Φωτογραφίζω μια λίμνη για τις ανάγκες μιας έκθεσης που θα γίνει τον χειμώνα στο Σαν Μόριτς».

Επικοινωνώ με τον πολυβραβευμένο φωτογράφο Μανόλη Κουπέ-Καλομοίρη και τον «συλλαμβάνω» εν ώρα δουλειάς. Στη φωτογράφιση τοπίων. Πρόσφατα, απέσπασε το Χρυσό Βραβείο Φωτογραφίας στον διαγωνισμό PX3 2011, στο Παρίσι, ενώ διακρίθηκε και στον μεγαλύτερο διεθνή διαγωνισμό φωτογραφίας IPA (International Photography Awards) κατακτώντας την πρώτη θέση στην επαγγελματική κατηγορία Φύση / Εποχές καθώς και άλλες δύο διακρίσεις.

Οι βραβευμένες φωτογραφίες του, μαζί με άλλες από τη σειρά Ice Series – από την παγωμένη λίμνη Αμπραχαμ στον Καναδά -, αναρτήθηκαν πρόσφατα στην πρώτη σελίδα με τις ειδήσεις της ιστοσελίδας Yahoo!, αποσπώντας ενθουσιώδη σχόλια από δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες από όλη την υφήλιο.

Ο ίδιος, το 2009, ανακηρύχθηκε Καλύτερος Φωτογράφος της Χρονιάς για το Τοπίο (Landscape Photographer of the Year) σε μεγάλο διαγωνισμό στη Βρετανία. Φέτος βραβεύτηκε και στον διεθνή διαγωνισμό πανοραμικής φωτογραφίας της Epson.

Τι απαιτεί η φωτογραφία τοπίου, ρωτάω τον Μανόλη Κουπέ-Καλομοίρη, που παρεμπιπτόντως είναι δισέγγονος του συνθέτη Μανώλη Καλομοίρη και γιος της γενικής διευθύντριας του Εθνικού Ωδείου Χαράς Καλομοίρη. «Εκτός από το πάθος για την ίδια τη φωτογραφία χρειάζεται και ένα ξεχωριστό πάθος για την άγρια φύση», απαντά.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. «Εκείνο που παίζει κεντρικό ρόλο σε αυτού του είδους τη φωτογράφιση είναι η εξοικείωση με το φυσικό φως. Η φωτογραφία τοπίου είναι μια χρονοβόρα διαδικασία, απαιτεί μεγάλη υπομονή και επιμονή, πρέπει να μπορείς να περιμένεις για ώρες και καμιά φορά για μέρες μέχρι να εμφανιστεί το κατάλληλο φως που θα δώσει εκείνο τον ιδιαίτερο τόνο που θέλεις για την εικόνα σου.

Το πορτρέτο, για παράδειγμα, γίνεται συνήθως σε στούντιο όπου ο φωτογράφος «φτιάχνει» το φως όπως το θέλει. Στη φωτογραφία δρόμου, πάλι, ισχύουν άλλοι κανόνες, ο φωτογράφος κινείται και αντιδρά γρήγορα προτού καλά καλά έλθει η στιγμή που φωτογραφίζει. Ολα αυτά δεν ισχύουν και φαίνονται κάπως ξένα στον φωτογράφο τοπίου».

Και δεν θα μπορούσε η συζήτηση να μη μετακινηθεί στο προσφιλές θέμα των φωτογράφων. Το Photoshop. Mήπως το Photoshop είναι αλλοίωση της τέχνης της φωτογραφίας; τον ρωτάω. «Φωτογραφίζω με ψηφιακή κάμερα και επομένως το Photoshop έχει πάρει αναγκαστικά τη θέση του σκοτεινού θαλάμου που δεν υφίσταται πλέον. Χωρίς αυτό ή κάποιο αντίστοιχο software δεν μπορούμε να επεξεργαστούμε τις εικόνες. Ως εργαλείο είναι απαραίτητο και είναι στο χέρι του κάθε φωτογράφου να το χρησιμοποιήσει με τον σωστό τρόπο. Η επεξεργασία είναι κι αυτή ένα κομμάτι της φωτογραφικής τέχνης και ο καθένας πρέπει να βρει την προσωπική του μεθοδολογία στη χρήση της», απαντάει χωρίς υπεκφυγές.

Ο Μανόλης Κουπέ-Καλομοίρης ανήκει στην ξεχωριστή κατηγορία των κοσμοπολιτών φωτογράφων. Εχει γυρίσει όλη την Ευρώπη και την Αμερική αναζητώντας το κατάλληλο «κάδρο». Κάποια στοιχεία έχουν εγγραφεί στον σκληρό δίσκο της δικής του μνήμης: «Εχω μια ξεχωριστή αδυναμία στη Σκωτία. Το τοπίο της Δυτικής Σκωτίας με γοητεύει ιδιαίτερα ενώ με συναρπάζουν και οι έντονες και απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες που επικρατούν εκεί. Επίσης έχω αναπτύξει μια μακρόχρονη σχέση με τα εθνικά πάρκα της Βόρειας Αμερικής που προσφέρουν αναρίθμητα ενδιαφέροντα θέματα για έναν φωτογράφο σαν και μένα. Αν πρέπει να σταθώ σε κάτι από την περιοχή αυτή, τότε αυτό που πραγματικά θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου – αφού έχει αποτυπωθεί βέβαια και στις εικόνες μου – είναι το απόκοσμο τοπίο που συνάντησα στα καναδικά Βραχώδη Ορη μέσα στο καταχείμωνο».

Γιατί επιμένετε στην άγρια φύση; τον ρωτάω. «Είναι το θέμα που με εμπνέει περισσότερο. Κι αυτό είναι κάτι που άργησα να το ανακαλύψω, όταν όμως τελικά κατάφερα να συνδυάσω το πάθος μου για την εικόνα με την ανάγκη που ένιωθα να βρίσκομαι στη φύση, ήταν σαν να βρήκα τον δρόμο μου».