Μεταξύ Πεταλωτή και Πάγκαλου θα προτιµήσω τον Λένιν, που έγραψε ότι στην πολιτική «αυθόρµητο είναι το συνειδητό σε εµβρυώδη κατάταση»: αν εκείνος είχε πει το σωστό, τότε το κίνηµα των «Αγανακτισµένων» θα ανελιχθεί σε ωριµότερες µορφές πολιτικής συνείδησης και δράσης ή θα εκφυλιστεί, αφού πρώτα µας ξεκουφάνει µε θορυβώδεις εξάρσεις µικροαστικής απελπισίας.

∆εν γνωρίζω για την Ισπανία, για εδώ πάντως λογαριάζω πως οι «αγανακτισµένοι πολίτες» είναι στην πλειονότητά τους διορισµένοι (αξιοκρατικά ή µη, αυτό είναι συζητήσιµο) από τα δύο κόµµατα εξουσίας ή άνεργοι που θα δέχονταν να (επανα)

προσληφθούν ακόµη και αναξιοκρατικά προκειµένου να λύσουν το πρόβληµα επιβίωσής τους.

Το ανωτέρω γνώρισµα δεν τους αφαιρεί διόλου το δικαίωµα να µετέχουν ενεργά σε αντιµνηµονιακές και γενικώς σε αντικοινοβουλευτικές δηλώσεις και διαδηλώσεις (σ.σ.: η προχθεσινή, προφανώς, δηµιούργησε µε ένταση οδυνηρή έκπληξη), συµβάλλει ωστόσο η επισήµανσή του στην αυτογνωσία τους: την ηµέρα που είχαν πιάσει δουλειά οι ίδιοι, κάποιοι άλλοι, ικανότεροι ίσως, ξέµεναν στην ανεργία. Και τώρα που δυσκολεύονται πολύ λόγω της οικονοµικής κρίσης απορρίπτουν τα δύο (και όχι µόνο) κόµµατα επειδή αποδεικνύονται πλέον ανίκανα να τους βολέψουν ή να τους περιθάλψουν και αναζητούν νέους τρόπους, διαδικτυακούς κιόλας, για να βγουν από τον άναρχο – αυτόνοµο ατοµικισµό τους και έτσι να µπορέσουν να επιλύσουν το εργασιακό πρόβληµα· σαν πολιτικό «Ραντεβού στα τυφλά» µοιάζει ή σαν πολιτικό «Φτου κι απ’ την αρχή». ∆ιότι, ως γνωστόν, το µόνο δίδαγµα από την Ιστορία είναι ότι δεν διδασκόµαστε τίποτε από αυτήν. Οι «Αγανακτισµένοι» µοιάζει να επιχειρούν τώρα να επανεκκινήσουν τον συνδικαλισµό από µηδενική βάση, αφού ΓΣΕΕ και Α∆Ε∆Υ δεν σηµαίνουν για την πραγµατική απελπισία τους τίποτα περισσότερο από συνδικάτα ξεπουληµένα στο «σύστηµα». Τα αντικοινοβουλευτικά και τα αντικοµµατικά συνθήµατα φαίνεται εξάλλου πως τους εκφράζουν πλήρως σ’ αυτήν την πρωτόλεια φάση. Η βασική αδυναµία αυτής της αγανακτισµένης και κάθετης απαξίωσης των πάντων, ακόµη και της Βουλής, έγκειται στο ότι µε τον τρόπο της επιβεβαιώνει πως τη λύση για τα δικά µας εργασιακά προβλήµατα εξακολουθούµε να την περιµένουµε από τους άλλους, χτυπιόµαστε και ποδαρίζουµε σαν το αγανακτισµένο παιδάκι που θρηνεί και αντιδρά εναντίον της µητέρας του µέσα στην αγκαλιά της µητέρας του· η πολιτική ενηλικίωση καθυστερεί έτσι, αλλά δεν παύει να είναι συγκεκριµένη: ή αφήνουµε πίσω τις ύβρεις και την άκριτη «αγανάκτηση» και ιδρύουµε τα νέα καλά κόµµατα ή εντασσόµαστε στα υπαρκτά και, αν µπορούµε, τα αλλάζουµε ένδοθεν. Tertium non datur.

Εκτός από το να οργανωθούν σε ένα νέο κόµµα ή να εκφυλιστούν, έχουµε και µια τρίτη εκδοχή: οι «αγανακτισµένοι» θα πιέζουν µε ολοένα πιο µαζικές και πιο µαχητικές διαδηλώσεις και για χρονικό διάστηµα κάµποσο ώστε να αποσταθεροποιήσουν τελικά την κυβέρνηση και να την εξαναγκάσουν να προσφύγει πρόωρα στις κάλπες. Με δεδοµένη τη γενικότερη κυβερνητική αστάθεια, η βεβιασµένη προσφυγή φαίνεται ήδη πιθανή.

ο Μίµης Σουλιώτης είναι ποιητής και διδάσκει Λογοτεχνία στο Πανεπιστήµιο Δυτικής Μακεδονίας dsouliot@gmail.com

Η βασική αδυναµία αυτής της αγανακτισµένης και κάθετης απαξίωσης των πάντων, ακόµη και της Βουλής, έγκειται στο ότι µε τον τρόπο της επιβεβαιώνει πως τη λύση για τα δικά µας εργασιακά προβλήµατα εξακολουθούµε να την περιµένουµε από τους άλλους, χτυπιόµαστε και ποδαρίζουµε σαν το αγανακτισµένο παιδάκι που θρηνεί και αντιδρά εναντίον της µητέρας του µέσα στην αγκαλιά της µητέρας του

Τελευταία Νέα