Μπήκαµε στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα ηττηµένοι, για πολλούς λόγους, στα πεδία, σταοποία κρίνονται η ποιότητα και η προκοπή της ζωής µας, η κοινωνική και αναπτυξιακή δυναµική της χώρας. Το πώς και πού θα πάµε εξαρτάται από αποφάσεις των άλλων, γιατί δεν κυβερνηθήκαµε σωστά, δεν στηρίχτηκε παραγωγικά η οικονοµία, προσανατολίστηκε στραβά η κοινωνία και δεν εφαρµόστηκε µε διάρκεια και συνέπεια εθνική στρατηγική για τίποτε, ποτέ. Κανείς δεν αναλαµβάνει καµιάευθύνη ούτε κανείς εµπνέει καµιά αισιοδοξία και εµπιστοσύνη.

Οσοι διαµορφώθηκαν πολιτικά και κοινωνικά µέσα από τη διεκδίκηση, τη διεύρυνση και την εµβάθυνση της δηµοκρατίας για την προκοπή και την εξέλιξη της πατρίδας, νιώθουν στενόχωρα και θυµωµένα, καθώς βλέπουν το κοινωνικό κράτος και τα ανθρώπινα δικαιώµατα, τους αντιπροσωπευτικούς θεσµούς και τα κυριαρχικά δίκαια, την αυτονοµία της διακυβέρνησης και της πολιτικής, το όνοµα της χώρας και τη ζωή των πολιτών να ακρωτηριάζονται.

Αυτοί που πίστεψαν στον ιδεολογικό και πολιτικό πλούτο της Αριστεράς µε τους ανοιχτούς ορίζοντες των οραµάτων, την πνευµατική εγρήγορση της ανανέωσης και τη ριζοσπαστική αγωνιστική ανιδιοτέλεια, δυσκολεύονται να συµφιλιωθούν µε εικόνες ανταγωνισµών, διασπάσεων και τακτικισµών, που δυστυχώς δεν συγκροτούν εναλλακτική πρόταση για τίποτε.

Πέρα από την αφυδάτωση της πολιτικής και την απονεύρωση θεσµών και κοινωνίας, αποκαλύπτεται και το έλλειµµα αυθεντικών και χρήσιµων ηγεσιών, που δεν θα αναµασά νε πια παχιά λόγια και χοντρά ψεύδη, δεν θα προσωποποιούν ούτε θα παραταξιοποιούν τις ανάγκες και τα συµφέροντα της χώρας.

Η Ελλάδα αλλάζει, περνάει σε άλλη εποχή, που µεταβάλλει το στρατηγικό περιβάλλον στα Βαλκάνια, την Ευρασία, τη Μεσόγειο και την Ευρώπη. Βιώνουµε µια καθολικήδοκιµασία, κατά την οποία παίρνουν ενοχλητικές και οριακές διαστάσεις όλα τα κοινωνικά, πολιτικά και ψυχολογικά προβλήµατα της ζωής µας, όλα τα θεσµικά και αξιακά ελλείµµατα του συλλογικού µας βίου. Για την πορεία µας στις επόµενες δεκαετίες του 21ου αιώνα χρειάζεται άλλη οπτική, αλλιώτικος τρόπος που θα ζούµε και θα συνειδητοποιούµε την επικαιρότητα των προβληµάτων, διαφορετικός από αυτόν που κυριάρχησε στη µεταπολίτευση.

Δεν είναι µονάχαη αντιµετώπιση της κρίσης για τις επόµενες πενταετίες. Είναι, ταυτοχρόνως, και ο επαναπροσδιορισµός της προσωπικής και συλλογικής σχέσης µε την αντιφατική εποχή µας και τις ραγδαίες αλλαγές της, µε ιστορική αυτογνωσία και πολιτισµική αυτοσυνείδηση. Δηλαδή, µε µια συλλογική και προσωπική στάση αγωνιστικούαυτοπροσδιορισµού της ελληνικής, ευρωπαϊκής και σύγχρονης ταυτότητάς µας. Εξελίσσεται µια νέαιστορική περίοδος σε συνθήκες που το εθνικοκρατικό περνάει στο µετακρατικό και πολυπολιτισµικό, αλλά και µε µεταλλάξεις της πολιτικής και κοινωνικής δηµοκρατίας, κάτω από την ηγεµονία της αγοράς και των µηχανισµών της.

Μετά τον πόλεµο και τον εµφύλιο, ζητούµενο ήταν το συνολικόσχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας, που έλειψε. Και µετά τη δικτατορία, όµως, δεν υπήρξε αυτό που οι συνθήκες επέβαλλαν, δηλαδή το διαρθρωτικό σχέδιο αναµόρφωσης του πολιτικού συστήµατος της Ελληνικής Δηµοκρατίας, πέρα από τηναναπαλαίωση του αρχηγικού δικοµµατισµού, που στρέβλωσε όλα τα συγκριτικά πλεονεκτήµατα της πολιτικής σταθερότητας, του ευρωπαϊκού προσανατολισµού, των µακροχρόνιων χρηµατοδοτήσεων και θυσιών του λαού µας. Ετσι και τώρα, συνειδητοποιείται ως δραµατικό κενό η απουσία ενός αξιόπιστου σχεδίου για την έξοδο από τη διαλυτική κρίση προς την επόµενη µέρα, που θα εµπεριέχει:

n Το άµεσο και µεσοπρόθεσµοοικονοµικό σχέδιο διαχείρισης χρέους και ελλειµµάτων, µε κοινωνικά και αναπτυξιακά αντίβαρα συνοχής και παραγωγικής δυναµικής.

n Το ευρύ και αποφασιστικό πλαίσιο θεσµικών αλλαγών στο Σύνταγµα, τη διακυβέρνηση, το κοµµατικό σύστηµα, την εκλογική νοµοθεσία, τη Βουλή και τους αντιπροσωπευτικούς θεσµούς, τους ελεγκτικούς και διαχειριστικούς µηχανισµούς.

n Το σύνθετο και αξιόπιστο πρόγραµµα πολιτιστικής, πνευµατικής και παιδευτικής αναδηµιουργίας, µε στόχο την ανάδειξη της συνθετικής προτεραιότητας που πρέπει να έχουν η πολιτισµική και περιβαλλοντική, η ηθική και ιστορική ευθύνη, για την ισόρροπη ανάπτυξη συλλογικών αγαθών και εθνικού πλούτου.

Η ελληνική κοινωνία αναζητεί διαφορετικού τύπου διακυβέρνηση, διαφορετικής δοµής πολιτικό σύστηµα, διαφορετικού περιεχοµένου πολιτικές και διαφορετικήςευθύνης και νοοτροπίας ηγεσίες, σε όλα τα πεδία του δηµόσιου βίου.Οι διεργασίες αυτές απλώνονται δραστικά στο εσωτερικό της κοινωνίας. Οσο ασχολούµαστε µε την επικοινωνιακή βιτρίνα της πολιτικής επικαιρότητας µηρυκάζοντας τοπαρελθόν µας, θα βρεθούµε έκπληκτοι όταν, αργά ή γρήγορα, αναδειχθούν οι νέες πραγµατικότητες µε ανυποχώρητες διεκδικήσεις για την υπαρκτή αξία της σηµερινής Ελλάδας.

Εκείνο που συνειδητοποιείται ως δραµατικό κενό είναι η απουσία ενός αξιόπιστου σχεδίου για την έξοδο από τη διαλυτική κρίση προς την επόµενη µέρα

ο νίκος Α. Κωνσταντόπουλος είναι πρώην πρόεδρος του Συνασπισµού της αριστεράς και της Προόδου

Τελευταία Νέα