Βρε, βρε, για κοίτα: τσιµεντένιοι κυβόλιθοι στην πλατεία Πρωτοµαγιάς (περισσότερο γνωστή ως «Δέλεαρ» από το όνοµα του πρώτου καφενείου) εµφανίστηκαν ένα µήνα πριν από τις δηµοτικές εκλογές, και πολλά χρόνια µετά τις πρώτες λακκούβες της. Φτιαγµένη πάνω από το τούνελ της Μουστοξύδη και το µεγάλο πάρκινγκ, άρχισε να διαλύεται λίγο καιρό µετά τη δηµιουργία της. Ισως είναι φυσικό να φθείρεται έτσι, δεν ξέραµε πολλά για πλατείες που γίνονται πάνω από τούνελ, αλλά φαινόταν πολύ άσχηµο να βλέπεις επί χρόνια τεράστιες τρύπες που σε έκαναν να φοβάσαι µήπως βρεθείς ξαφνικά πεσµένος στο πάρκινγκ, πάνω στην οροφή κανενός αυτοκινήτου ή στο τούνελ, ακόµα χειρότερα, σε αυτοκίνητα που έτρεχαν. Εχω πάρει πολλές φορές τηλέφωνο στον Δήµο να παραπονεθώ για τις τρύπες, τα βγαλµένα πλακάκια και τα χαλασµένα φώτα τα οποία, αφού επί χρόνια δεν άναβαν, στο τέλος βγήκαν εντελώς. Και να, ξαφνικά, οι σωροί από ωραιότατους κυβόλιθους που µάλλον θα στρωθούν εδώ. Δεν πιστεύω να τις ακούµπησαν απλώς για να παίζουν τα παιδιά, που έσπευσαν να τις περιεργαστούν µε περιέργεια.
Ηρθε το πλήρωµα του χρόνου να επισκευαστεί η πλατεία, ίσως αποκτήσει και φώτα µάλιστα σε µια προσπάθεια να έχουµε ευχάριστες εικόνες από τη δράση του δηµάρχου Αθηναίων και να τον ξαναψηφίσουµε µε ευγνωµοσύνη. Εχουµε τόσο εθιστεί στην αδιαφορία και στην εξαθλίωση, τόσο σκύψει το κεφάλι µπροστά στην ατσαλωµένη απάθεια των δηµοτικών αρχών, έχουµε τόσο διαβρωθεί από την υποκρισία τους, ώστε ξαφνικά το να κάνει µια πράξη συντήρησης απλούστατη µάς φαίνεται σαν εξαιρετική εύνοια και δώρο εξ ουρανού. Δεν χρειάζεται καν να τους στρώσει τους κυβόλιθους, µόνο που τους βλέπεις χαµογελά η ρηµαγµένη δηµοτική ψυχή σου.
Πολύ ψυχολόγος ο άνθρωπος, µπράβο. Για να δούµε αν θα είµαστε τόσο θύµατα χειρισµού όσο ελπίζει.