Η εφετινή Διεθνής Εκθεση Θεσσαλονίκης ανοίγει τις πύλες της σε μια περίοδο που σχεδόν όλα αλλάζουν στη χώρα. Είναι καιρός να αλλάξει και η ίδια η Εκθεση.

Υστερα από σχεδόν οκτώ δεκαετίες όπου έδινε τον εθνικό βηματισμό στην οικονομία, πολλές από τις προϋποθέσεις που επέβαλαν τη λειτουργία της έχουν μεταβληθεί.

Το διεθνές περιβάλλον στο οποίο εντάσσεται- ή τουλάχιστον πρέπει να εντάσσεται- παίρνει χαρακτηριστικά που την ξεπερνούν ως πεδίο προβολής και εμπορικών συναλλαγών.

Ειδικά στην εποχή του Μνημονίου, με τους δεδομένους οικονομικούς στόχους και τους περιορισμούς, το ενδιαφέρον της αναμονής για κάποιες εξαγγελίες ειδικής κοινωνικής σημασίας χάνεται.

Οπως χάνεται και το νόημα στις εξαγγελίες έργων για τη Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα γενικότερα, καθώς είναι πανομοιότυπες εδώ και… δεκαετίες και η επανάληψή τους από χρόνο σε χρόνο αποδεικνύει απλώς ότι δεν έχουν υλοποιηθεί στο μεταξύ. Ενδεχομένως πρέπει να συνυπολογιστούν και οι δυσλειτουργίες που προκαλούνται στη λειτουργία της πόλης με τις συγκεντρώσεις και τα επεισόδια, τα οποία έχουν γίνει έθιμο τα τελευταία χρόνια και σχεδόν ακυρώνουν το όφελος που έχει η τοπική οικονομία.

Τέλος, η σχέση της Εκθεσης με τον εγχώριο πολιτικό βίο είναι πλέον διαφορετική και της αφαιρεί πολλά από τα στοιχεία που την καθιστούσαν, εκτός από βήμα εξαγγελίας της οικονομικής πολιτικής, ορόσημο των πολιτικών εξελίξεων.

Αλλωστε υπάρχει από χρόνια προβληματισμός για τη σκοπιμότητα της μετακόμισης επί τριήμερο σύμπαντος του κρατικού μηχανισμού στη Θεσσαλονίκη για τα εγκαίνια και για όσα, όχι πάντα συμβατά με τους σκοπούς της Εκθεσης, επακολουθούσαν ενίοτε.

Αν τα αθροίσουμε όλα αυτά καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι πλέον η Εκθεση βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι.

Ο,τι είχε να προσφέρει με τη σημερινή μορφή της ως κορυφαίος θεσμός διεθνούς ακτινοβολίας το πρόσφερε. Τώρα πρέπει να μετεξελιχθεί, να αναπροσαρμόσει το περιεχόμενο και τους στόχους της, να αναγεννηθεί, για να παρατείνει τον βίο και τη σημασία της. Χωρίς βεβαίως να χάσει από το τελετουργικό της κάποια παραδοσιακά στοιχεία, όπως π.χ. η εφ΄ όλης της ύλης συνέντευξη Τύπου του εκάστοτε πρωθυπουργού.